Esther (43) uitTerneuzen kampt met hersenletsel
6
Wat had Esther Baeten (43) nog graag bij Dow gewerkt. En wat had ze
graag kinderen gewild. Maar dat is niet zo. En het zal ook niet meer
gebeuren. Noodgedwongen, als gevolg van niet-aangeboren
hersenletsel. „Ik zeg altijd maar dat ik op mijn 33ste al met pensioen ben
gegaan.”
De volgende dag werd
de pijn in mijn hoofd nog
veel erger. Het voelde
alsof mijn oog uit mijn
kas werd gedrukt. En
weer moest ik heel
explosief overgeven
„Dat was een heel lang proces. Ik heb een
aantal jaren gerevalideerd. Eerst in het zie
kenhuis, later bij een fysiotherapeut. Ergo-
anders’. Hij stuurde aan op een grondig
bloedonderzoek. Daaruit bleek dat ik flinke
ontstekingswaardes en slecht functione
rende nieren had. Pas toen kwam er schot
in de zaak. Ik moest naar de nefroloog (spe
cialist in nierziekten). Die luisterde goed
naar mijn verhaal. Ik vertelde dat ik ook
niet goed meer zag en dus moest ik meteen
door naar de oogarts. Die zag dat mijn net
vlies aan beide ogen was beschadigd. En dat
dit ook al eens eerder was gebeurd. Daarna
ging ik weer terug naar de nefroloog. Die
besloot mij in het ziekenhuis te houden en
aan een infuus met prednison te leggen.
Dat verlichtte de pijn.”
„Nee. Totdat Leo en mijn schoonmoeder aan
drongen op een scan. Daarna kreeg ik te horen
‘proficiat mevrouw, u heeft geen hersentu
mor’. Dus werd ik weer teruggestuurd naar de
huisarts. Die was het toen beu. Hij zei: ‘mi
graine duurt maximaal drie dagen, dit is iets
werd gedrukt. En weer moest ik heel explosief
overgeven. Bij de huisartsenpost kreeg ik een
spuit in mijn bilspier en daarna zakte de pijn
een beetje. Dus gingen we weer naar huis.”
„Daar was ik op dat moment helemaal niet
mee bezig. Het lukte nog wel om het telefoon
nummer van mijn zus, die ook bij Dow
werkte, door te geven. Zij is met mij naar de
bedrijfsarts gegaan. Wat ik mij daar vooral nog
van herinner is dat hij met de beste bedoelin
gen van alles aan mij vroeg, maar dat ik vooral
even ‘weg wilde zijn’. Ik bleef namelijk maar
overgeven. Ik wilde slapen, ik wilde rust. Om
dat we er van uit gingen dat het migraine was,
gingen we naar huis. Wij woonden toen op
het Stadhuisplein in Terneuzen, maar daar
was het kermis. Dat gebonk van die muziek
kon ik er echt niet bij hebben, dus heb ik bij
mijn ouders geslapen. Met mijn moeder naast
me, die me continu in de gaten hield. De vol
gende dag werd de pijn in mijn hoofd nog veel
erger. Het voelde alsof mijn oog uit mijn kas
„Gek genoeg voelde het voor mij in eerste in
stantie ook best fijn die dag, maar dat leg ik zo
wel uit. Ik had al een tijdje heel veel hoofdpijn
en rugpijn. Er kwam steeds meer bij. Hart
kloppingen, een hoge bloeddruk, transparante
urine... Maar vooral die hoofdpijn was ver-
schrik-ke-lijk. Ik liep met een bandje om mijn
hoofd om de druk wat te verminderen, maar
het werd van kwaad tot erger. Op een gegeven
moment kon ik niet meer lezen en leken de
lijnen van de vensterbanken niet meer recht.
Ik had zoveel uiteenlopende klachten, die ik
met maximaal acht paracetamolletjes per dag
moest onderdrukken. Acht? Ik wilde er wel
twintig! Chronische migraine en een voor-
hoofdsholteontsteking was de eerste diagnose.
Ik ging met die hoofdpijn toch maar gewoon
naar mijn werk op Dow. Daar barstte op 13
september 2007 de bom. En dat voelde eerst
heel fijn. Eindelijk kon ik overgeven, eindelijk
werd de druk op mijn lichaam minder. Het
voelde echt als een opluchting, ik wilde het
uitschreeuwen van blijdschap. Maar dat lukte
niet. Mijn spraak was weg en ik kon amper
meer bewegen.”
Maar nog steeds wist je niet wat je nu pre
cies mankeerde. Was dat niet frustrerend?
„Nee, ik ging er van uit dat iedereen zijn ui
terste best deed. Ik had ook geen tijd om
boos of verdrietig te zijn, ik was alleen
maar aan het strijden tegen de pijn. Uit een
MRI-scan bleek uiteindelijk wat er was ge
beurd. Er waren een bloeding en drie
kleine infarcten in mijn hersenen te zien.
Dat moet haast wel die 13de september zijn
gebeurd. En eigenlijk voelde dat ook wel lo
gisch; die pijn moést zich die dag ontladen.
Een dag later heeft hoogstwaarschijnlijk
een bloedprop zó op een zenuw gedrukt,
dat ik die ontzettende pijn in mijn oog
kreeg. Uit onderzoek bleek ook dat alles
was aangewakkerd door een immuunreac-
tie. Dat heet sarcoïdose. Als je bijvoorbeeld
wordt getroffen door een virus (dat kan
zelfs een verkoudheid zijn), proberen cel
len in je lichaam die ‘indringers’ op te rui
men. Op een gegeven moment remmen die
cellen zichzelf af, maar dat gebeurde bij mij
niet. Ze bleven maar aan het werk en maak
ten daarmee veel dingen kapot. Vandaar
ook al die uiteenlopende klachten.”
e zwaait joviaal de voordeur van
haar woning in de Terneuzense
nieuwbouwwijk Othene open.
Da’s niet zomaar. Esther en ik ken-
nen elkaar van vroeger. We zaten
bij elkaar in de klas op de basisschool en mid
delbare school, maar we verloren elkaar daarna
uit het oog. Tot halverwege vorig jaar. Een toe
vallige ontmoeting in de katholieke kerk in
Terneuzen leidde tot deze afspraak. En we
hoeven er allebei niet omheen te draaien, die
afspraak hadden we niet gemaakt als Esther
geen bijzonder verhaal te vertellen had. Dat
verhaal begint op 13 september 2007. „Wat? Is
jouw oudste dochter op die dag geboren? Echt?
Wat een toeval! Nou, dan kunnen we rustig
stellen dat die dag voor ons allebei bepalend is
geweest voor de rest van ons leven.”
‘De bom barstte in
RAYMOND DE FREL
Had je al snel door dat het ‘foute boel’ was?
Er bestaat geen medicijn tegen sarco-
idose. Hoe ben jij, zo goed als het kan, her
steld?
Wat? Nog niet naar het ziekenhuis?
Dat is zeker zo. Maar voor mij was het een
vreugdevolle dag, voor jou allesbehalve. Wat
gebeurde er?
mijn hoofd en gek
genoeg voelde dat fijn’
ZATERDAG 18 MAART 2023 GO
