Daan Rot
Ik ben een sléchte vriend. Rouwen is een
eenzaam proces, dat doe ik alleen. Soms ben ik bang
dat ik het helemaal fout doe. Dat ik alles in door mijzelf
gecreëerde vakjes stop. Deurtje dicht, probleem getackeld.
Maar ik weet waar de pijn zit, ik weet wat mijn trauma’s
zijn. Net zoals ik het huis kamer voor kamer aanpak, zal
ik ook die vakjes een voor een open doen. Dat hoeft niet
in een jaar. Je moet de seizoenen doorleven, zegt men
dan, maar die vlieger gaat voor mij niet op. Ik sta nog aan
het begin. Zorg en werk houden mij op de been. Zorg en
werk vreten ook al mijn tijd op waardoor er nauwelijks
tot geen vriendentijd overblijft. Kinderen gaan altijd
voor, mijn vader gaat voor en zelfs werk gaat voor. Dat is
niet makkelijk. Niet voor mij, niet voor mijn vrienden.
Studievriendin Anouk, die haar Maarten op jonge leeftijd
verloor, antwoordde op mijn excuses: ‘Ik ben er gewoon.’
Haar antwoord is wat ik nodig heb. Dat verlang ik van
mijn vrienden, dat ze er gewoon zijn. Dat ze blijven. Dat
ze mijn recht op muurtjes bouwen respecteren. Ik snap
dat begrijpen moeilijk is. Nu pas bevat ik wat Anouk
meemaakt en doorleeft.
Lieve vrienden, wacht op mij.
VI
In de boekwinkel op Ameland, waar we vakantie vieren,
spreekt een vrouw mij aan. Ze is tenger en heeft een zachte
uitstraling. Ik herken meteen het verdriet in haar ogen.
Haar verdriet is mijn verdriet. Ze vraagt of ik van de
krant ben. Normaal gezien ben ik niet heel lichamelijk
bij vreemden, maar ik pak met beide handen haar armen
vast. Ze had mij willen schrijven over haar verlies. Het
was er niet van gekomen. ‘Maar nu zien we elkaar in het
echt,’ benadruk ik mijn warme gevoelens. De ontmoeting
neem ik mee als cadeau. Als ik later Elvis spreek, besef ik
dat ik haar naam niet heb onthouden.
We zijn een dag terug wanneer de wasmachine met veel
water en storingspiepjes duidelijk maakt dat het tijd is
voor zijn pensioen. Ik jaag onze voorraad handdoeken
er door om al het water zo snel mogelijk op te dweilen.
Vraagbaak YouTube vertelt mij hoe ik het water uit de
wasmachine kan laten lopen. Als een kapitein op een
zinkend schip commandeer ik Wolf met de natte was uit
de machine naar de wasserette aan de overkant te gaan,
mik ondertussen alles uit het washok de keuken in, en
roep Maantje Piet om een opvangbak te pakken. Alle
Waddenenergie door het putje. Ik sjor aan de veel te
zware wasmachine en vervloek mijn koppigheid en zelf
doen. Maar als aan het eind van de dag het hok droog
en schoon is, de wasmachine in de keuken klaarstaat om
opgehaald te worden, brul ik een welgemeend Broehaa!
Dat zelf doen is ook deel van het rouwen: ondanks alle
zwakte je voor even krachtig voelen.
Als ik voor het slapen mijn mail check, zit er een
lief schrijven in van de vrouw van Ameland. Ze voelde
hetzelfde als ik. Iets of iemand had ons samengebracht
op het eiland.
Iets of iemand
had ons
40
Daan Rot-de Launay (47) schrijft en fotografeert, en was getrouwd met muzikant en columnist Jan Rot.
Ze heeft vier kinderen: dochters Elvis (21) en Maantje Piet (11) en zoons Rover (17) en Wolf (14).
IM
(X
LU
Q
Z
O
Z
5
e
samengebracht
op het eiland
