EENS EEN ZEEUW
M
7
5
Frederique Mol (33), anesthesioloog in opleiding, groeide op op de Bevelanden. Volgens haar een van de mooiste
stukjes van Nederland. Studeren in Utrecht was in het begin flink wennen, maar uiteindelijk vond ze haar draai in de
Randstand. Toch is ze van plan terug te keren naar Zeeland.
Je komt oorspronkelijk uit Hein-
kenszand, geboren en getogen?
„Ik ben geboren in het ziekenhuis in
Goes en heb daarna tot mijn vijf
tiende in Heinkenszand gewoond. In
de jaren 90 kon je bij het, toen nog
Oosterscheldeziekenhuis, een boom
planten voor de geboorte van je kind.
Mijn ouders hadden een sequoia ge
plant, zo’n typisch Amerikaanse
boom waarvan ze vermoedden dat
hij het de eerste jaren in de Zeeuwse
klei al had opgegeven. Maar toen ik in
2018 een jaar in het Adrz ging wer
ken, kwam ik erachter dat een van de
metershoge bomen in het arboretum
die sequoia met mijn naam eronder
was. Ik vond het exemplarisch voor
mijn wortels in Zeeland, want ik was
in de tussentijd al regelmatig ver bui
ten de provincie verhuisd”.
Hoe was het om in Zeeland op te
groeien?
„Mijn ouders zijn beiden van origine
leraren, maar mijn vader had in mijn
jeugd een boekwinkel in Heinkens
zand en mijn moeder werkte in Le-
wedorp als kleuterleidster. In mijn
eindexamenjaar zijn we een jaar in
Lewedorp gaan wonen en daar
merkte ik dat het toch wel heel pret
tig was om in een iets groter dorp te
hebbengewoond waar je niet'de
dochter van de juffrouw’ was. Uitein
delijk zijn we ook weer terug ver
huisd naar Heinkenszand”.
Wat zijn bijzondere herinneringen
aan je jeugd?
,Jn Heinkenszand zat een volksdans
vereniging waar ik op jonge leeftijd
lid van werd, De Babbelaars, evenals
mijn zusje. Afgelopen zomer hebben
we een reünie gehad met leden van
alle jaargangen, van 1976 tot 2005. Het
was absoluut magisch en het was
destijds een sterke verbindende soci
ale factor in Heinkenszand. Het gaf
aanleiding tot uitwisseling met in
ternationale dansgroepen en veel an
dere activiteiten, bijvoorbeeld een
ontmoeting met 'The A-team’ op
vliegveld Midden-Zeeland of een de
monstratie tegen de opslag van kern
afval.”
Hoe was je schooltijd?
„Samen met een vriendin van de ba
sisschool ging ik naar het St. Willi-
brord College in Goes en datwas ab
soluut een ontzettend leuke tijd. Er
was veel ruimte om jezelf te ont
plooien en voor mij hield dat in dat ik
actief werd voor het milieu en
Groenlinks. En in de polariserende
wereld van tegenwoordig ben ik blij
dat ik daar een hechte groep vrien
den heb opgedaan, die nu onder an-
A Frederique Mol
schaatsend in Utrecht.
Spraken jullie thuis dialect? En zo ja,
doe je dat nu nog met familie?
„Een groot deel van mijn familie
komt uitZeeuws-Vlaanderen, uit de
buurt van Lamswaarde, en die spre
ken nog steeds een prachtig dialect,
maar mijn ouders en ikzelf spreken
gewoon ABN. Maar toen ik na veel
omzwervingen voor mijn medische
specialisatie terugkeerde in het Eras
mus MC en voor het eerst op het ope-
ratiecomplex weer een onvervalst
Bevelands accent hoorde, voelde ik
me wel weer thuis.”
Wat wilde je later worden? Is dat uit
gekomen?
,Jk wilde voor Artsen zonder Gren-
dere werkzaam zijn in de agrarische
sector en die me scherp houden en
ervoor zorgen dat ik niet te veel van
uit mijn eigen linkse bubbel denk.”
zen werken. En inmiddels ben ik an
esthesioloog in opleiding in het Eras
mus MC en heb een aantal missies
voor andere ngo’s achter de rug. Dus
volgens mij gaat die droom nog wel
uitkomenEn dat het Adrz en Eras -
mus MC gefuseerd zijn, is voor mij
een fijne bijkomstigheid om in de
toekomst terug te kunnen keren naar
Zeeland.”
Wilde je altijd graag weg uit Zeeland
of had je gedacht er juist te blijven?
Als puber voelde Zeeland weleens te
klein en voor geneeskunde en een
medische specialisatie had ik er niet
kunnen blijven. Dus toen ben ik op
mijn zeventiende naar Utrecht ver
trokken en daar heb ik het eerste half
jaar ontzettende heimwee gehad. Al
leen al de hoeveelheid fietsers op het
fietspad was een cultuurschok in ver
gelijking met de bekende stukjes
over de dijken tussen Heinkenszand
en Goes.Mijn ouders hebben me elk
weekend van het station opgehaald
en met veel motiverende woorden
weer in de trein terug richting
Utrecht kunnen krijgen op zondag
avond. Maar op een gegeven moment
werd het natuurlijk geweldig om in
de stad te wonen en ben ik inmiddels
een echte Randstedeling.”
Mis je Zeeland?
„Er zijn veel dingen die ik aan Zeel
and mis. Zodra ik de zee zie als ik
over de eilanden rijd, kom ik tot rust.
Fietsend over de dijken langs thee
tuinen en boomgaarden realiseer ik
me dat ik ben opgegroeid op een van
de mooiste plekjes van Nederland.
Wat ik minder mis, is dat het soms
ook een beetje voelt als een groot
openluchtmuseum waar we niet veel
willen veranderen, behalve dan ten
behoeve van toerisme. Terwijl de
grote problemen waar de aarde voor
staat ook ons gaan raken, zoals kli
maatverandering en de stijgende
zeespiegel. En dat het mensen dan
soms wat makkelijk uitkomt om je
minder Zeeuws te vinden, omdat je
Hoe is jouw band met Zeeland, ben
je van plan om terug te keren?
„Zoals gezegd, ik ben al langer poli
tiek betrokken bij Groenlinks op
provinciaal niveau dus zeer regelma
tig in het Zeeuwse te vinden. Het zou
niet in me opkomen om dat in
Utrecht te doen, ook al woon ik er in
middels bijna even lang als dat ik in
Zeeland heb gewoond. In mijn mi-
ni-appartementje hier hangt nog
steeds mijn volledige Zeeuwse
dracht, met gesteven muts en al, die
ik ook met regelmaat opgepimpt
draag voor demonstraties tegen bij
voorbeeld de komst van de tweede
kerncentrale. Maar niet lang meer en
dan verwacht ik weer terug te keren
naar Zeeland. Wel in gewone kleren
denk ik dan, haha!”
Alleen al het aantal
fietsers op het fietspad
in Utrecht was een
cultuurschok in
vergelijking met de
dijken tussen
Heinkenszand en Goes
- Frederique Mol
hier niet je hele leven hebt gewoond.
Maar wat ik wil beschermen, wat me
het meest dierbaar is, dat ligt juist
hier!”
Mariska den Hartog
Utrecht/Heinkenszand
ra
-
x.<- -
A T
ik terug te keren naar Zeeland
PRIVÉ FOTO
‘Niet lang meer, dan verwacht
GO MAANDAG 13 MAART 2023
SDCDÉ
U.
F 1
