‘Zo voelde ik het: als ik
me nu laat wegglijden,
ben ik gewoon dood’
MEZZA. 27
VI
zinnen, helemaal verstaanbaar, maar,
zoals hij in het boek een vriend citeert:
alsof hij een beetje aangeschoten is en
zijn best doet dat niet te laten merken.
Voor het boek deelden jullie eikaars
ervaringen van die eerste periode. Hoe
was dat om terug te lezen?
Viggo: ‘Emotioneel. Ik wist wel dat het
erg was, maar toch niet precies hoe
Peter en mijn gezin die eerste momen
ten in het ziekenhuis hebben beleefd.
Zoveel angst en onzekerheid; het las
echt als een thriller.’
Peter: ‘Ik schrok wel om terug te lezen
hoe Viggo net na het infarct op de
grond ligt, voelt dat het heel erg is en
dan kan beslissen of hij doodgaat of
niet. Dat is bizar.’
Viggo: ‘Zo voelde ik het echt: als ik
me nu laat wegglijden, ben ik gewoon
dood. Heel kalm eigenlijk.’
Peter: ‘Dat is ook wel weer troostrijk.
Zo eng is het blijkbaar niet, doodgaan.’
Peter, wat is jouw rol geweest
tijdens de revalidatie denk je?
‘Mijn rol was vooral er te zijn en
te zeggen dat alles goedkwam.
Maar soms moest ik ook op
de rem trappen. Zo waren we
gevraagd om een presentatieklus
te doen voor de KNVB terwijl
Viggo nog aan het revalideren
was. We besloten gewoon te
beginnen met de voorbereiding,
maar ik merkte al snel dat hij nog
niet goed en snel genoeg was.
Toen heb ik tegen Viggo moeten
zeggen: dit kun jij nog niet. Daar
heb ik wel een paar nachten van
wakker gelegen.’
Viggo: ‘Ik had het willen proberen,
maar ik voelde ook wel: het is
misschien toch verstandiger het
niet te doen.’
Peter: ‘Ik wilde niet dat mensen
uit medelijden zouden zeggen:
goh, voor iemand met een infarct doet
hij het eigenlijk best goed.’
Viggo: ‘Nu moet ik soms Peter gerust
stellen. Ik mis misschien soms een
woord of een zin, maar ik los het wel op.’
Peter: ‘De rol van de helpende is gewoon
een heel bevredigende. Dan ben je een
edel mens. Maar of je er nou iemand
écht mee helpt, is een tweede. Je kunt
namelijk de ander ook de kans ontnemen
om het zelf te doen. Net als bij opvoeden.
Ooit moet je loslaten.’
Peter: ‘Het heeft enorm geholpen in
mijn begrip van hoe Viggo alles heeft
beleefd en ook wat mijn rol daarin is
geweest. Het is niet geschreven als
bestseller of zo, maar meer om uit te
zoeken: wie waren we en wat is er van
over?’
Peter: ‘Ik schrijf op een gegeven
moment letterlijk: ik ben mijn oude
beste vriend verloren. Maar tegelijker
tijd is het vrolijke: ik heb er meteen
een nieuwe beste vriend voor terug
gekregen. Een vriend die soms zachter
en emotioneler is. En ook dichterbij. We
hebben een nog veel grotere verbintenis
gekregen.’
Viggo: ‘Die onvoorwaardelijkheid was
er altijd al, maar met zo’n grote gebeur
tenis weet je echt: het blijft goed tussen
ons, wat er ook gebeurt. Veel spectacu
lairder dan dit wordt het niet.’
Hoe is dat nu, tijdens de theater
voorstelling?
Wat heeft het boek schrijven jullie
opgeleverd?
En wat is het antwoord op die vraag?
-> infarct, een verhaal over vriendschap,
leven en herstel verschijnt bij A.W. Bruna
22,99. De voorstelling Er gaat iets heel
moois gebeuren is nog tot en met 25 april
op tournee.
VIGGO WAAS
