Daan Rot
b
Boeken als gebruiksaanwijzing
voor het leven. Als je niet meer weet hoe het moet. Als je
jezelf kwijt bent.
VI
Nu bestel ik het ene boek na het andere; de columns
van Femke van der Laan, Verdriet is het ding met veren
van Max Porter, Het Jaar van magisch denken van Joan
Didion, Het ontsterven van Anne Boyer...
Ze liggen inmiddels torenhoog op mijn schaamstapel, te
wachten tot ik durf, te wachten op genoeg rust in mijn
hart en hoofd. Maar ondertussen struin ik stapelontken-
nend online tweedehandsboekwinkeltjes af met mijn
zorgvuldig bijgehouden boekenwenslijst. De feministische
boekentips van Elvis, de Go o dreads-leeslijst van online
vriendin Merel, ieder boek dat de moeder van Elvis’
oppaskind in Instagramstories noemt. Ik ga blind af op
hun goede smaak.
Als ik Jij zegt het van de stapel naast mijn bed pak, over
het beroemde liefdespaar Ted Hughes en Sylvia Plath,
luidt de handgeschreven opdracht:
‘Voor Daan Jan
Voor altijd
Connie Palmen’
Heel kinder achtig heb ik mijzelf net als de kinderen
een verplicht leeshalfuurtje opgelegd. Een beetje disci
pline werkt fantastisch, want dat half uurtje is snel een
uur. Halverwege het boek bestel ik gretig nieuw leesvoer.
Ik wil nooit vergeven worden en Verjaardagsbrieven van
Hughes. Binnen een dag krijg ik een bericht van de Boek-
winkeltjes-mevrouw. Haar zoon heeft Verjaardagsbrieven
geleend, maar hij stuurt het zo snel mogelijk naar mij op.
Ik antwoord haar dat het geen haast heeft en hij het
vooral eerst moet uitlezen. Een week later ploft het boek
op de mat, vergezeld met een briefde in karakteristieke
hanenpoten: Dag Daan, ik begrijp niet dat mijn moeder
dit boek verkoopt. Prachtige regels. Kees-Jaap Voor toe
komstig glimlachen bewaar ik het briefje in het boek.
Ik voel mij alleen en onbegrepen in mijn gemis en
verdriet, maar ben niet alleen. Dag Connie, hoi Femke,
hallo Joan, och Anne...
Vertel mij hoe ik verder leven moet.
Na het vernietigende nieuws van Jans oncoloog waren
we verbijsterd. Lamgeslagen. Stijfbevroren. Thuis trok
Jan Logboek van een onbarmhartigJaar van Connie Palmen
uit de boekenkast. We lazen het samen, om de beurt. Als
ik te moe was om te lezen, de onbarmhartige toekomst
niet wilde aankijken, keek ik als een bezetene naar de
ziekenhuisserie Grey’s Anatomy. Onder het koken, als ik
niet kon slapen, waren daar dr. Grey en dr. Shepherd en
kornuiten. Jan snapte niet waarom ik die ellende keek.
Voor mij was het onnozele troost en stiekeme hoop. De
knappe dokters vinden in die series altijd net op tijd dat
ene medicijn dat wél aanslaat, of schudden hun hoofd
want het blijkt een misdiagnose, de patiënt is de uitzon
dering uit duizenden. Jan liep er niet warm voor. Zonde
van zijn tijd. Het ziekenhuis zag hij al vaak genoeg. Dus
lazen we elkaar hardop voor uit het Logboek. Als een
soort voorzorg van Jan. Grote liefde sterft niet. Hans is
dood en Connie moet door. Nog een keer door na het
verlies van haar Ischa. ‘Als Connie het kan...’ grapte Jan
bitter. We waren samen verliefd op haar.
40
IM
Cd
LU
Q
Z
z
o
z
5
e
e
Daan Rot-de Launay (47) schrijft en fotografeert, en was getrouwd met muzikant en columnist Jan Rot.
Ze heeft vier kinderen: dochters Elvis (21) en Maantje Piet (11) en zoons Rover (17) en Wolf (14).
‘Dag Daan, ik
begrijp niet dat
mijn moeder dit
boek verkoopt’
I®
