‘Mijn schoonzus en
goede vriendin hadden
kankeren bij mij ging het
over mijn haar, ikvond
mezelf een aansteller5
Bib
I
V
AffiZZA 37
VI
stress. En juist dat kan weleens de oorzaak van
haar haaruitval zijn geweest, denkt ze nu. ‘Omdat
alopecia zoveel met je zelfbeeld doet, ging ik naar
een psycholoog. In het eerste gesprek zei ik: over
mijn jeugd hoeven we het niet te hebben, want die
was hartstikke gelukkig. Maar daar dacht de psycho
loog anders over. Tijdens het praten ontdekte ik dat
ik weliswaar liefhebbende ouders heb gehad, maar
dat ze me autoritair en prestatiegericht hebben
opgevoed. Ze hebben veel op mij geprojecteerd en
daar heb ik ook naar geleefd: keihard gewerkt,
fulltime, in combinatie met vier kinderen, en me
altijd overmatig verantwoord gevoeld voor alles en
iedereen. Alopecia is een grillige ziekte, en het is
niet wetenschappelijk aangetoond, maar ik denk
dat het bij mij voortkwam uit de spanning die ik
voelde. Dat het een protest was van mijn lichaam.’
Wat hielp om weer onder de mensen te komen,
was de aanschaf van een haarwerk (‘het woord
pruik is voor carnaval en feestwinkels’) dat sprekend
op haar eigen kapsel leek. Een enorme opluchting,
vertelt ze. ‘Ik had mijn eigen spiegelbeeld terug! Al
was het afschuwelijk om de hele dag zo’n ding op te
hebben, ik voelde me weer beschermd, durfde weer
erop uit, naar feestjes te gaan. En zoals ik niemand
vertelde dat ik alopecia had, wist ook niemand van
mijn haarwerk.’
Een geheim waar ze toch een keer vanaf moest, wist
ze, want de angst ‘betrapt’ te worden beheerste haar
dagen. ‘Ik kreeg hartkloppingen als iemand iets te
lang naar mijn haar keek. Ze hebben het door, dacht
ik dan. Het is heel naar om voortdurend te denken
dat je door de mand gaat vallen.’ En dus bedacht ze
een plan: een coming-out in de vorm van een boek.
‘Over alopecia zijn nog nul boeken geschreven.
Vreemd, want haarverlies raakt je hele wezen. Dan
doe ik het zelf, dacht ik. Zo is mijn geheim in één
keer bekend en help ik misschien andere mensen.’
Tijdens het schrijven daalde het stof in haar
omgeving neer. Corona waaide over, de rouw om
haar naasten verzachtte, haar dochter hervond
zichzelf. Zelf ging ze op mindfulnesscursus om
te leren loslaten en accepteren. En net toen ze dat
een beetje onder de knie kreeg, begon haar haar
weer te groeien. Van Beukering loopt nu weer met
haar eigen haardos rond. Ze is dankbaar, want het
hebben van haar zal nooit meer vanzelfsprekend
zijn. Maar ze weet: het kan ook weer uitvallen. ‘Het
liefst zette ik mijn haarwerk op Marktplaats, maar
het ligt keurig ingepakt op zolder. Voor het geval
de alopecia terugkomt. Maar dan ben ik in ieder
geval wel van mijn geheim af.’
I
