Joyce Sylvester
Dierenmens
Kom op, help die
harige stakkerds
Watje noemt geluksvogels
8
Veel mensen
eten liever zelf
een sneetje
brood minder
dan afstand te
doen van hun
huisvriendje
‘Dat hele nest
was kapot, ik
kon het niet
aanzien’
^”'5,
1^.
jEVVWF*
Bram en Pieter
A
Joyce Sylvester schrijft op deze plek wekelijks
over onderwerpen die haar raken.
Meestal gaat de krant over mensen. Annemarie Haverkamp schrijft over
dieren met een verhaal.
aatst liep ik te wandelen in het bos. Er kwam een hond aanlopen
met grote gaten in zijn vacht. Ik schrok me een hoedje en maakte
een praatje met de eigenaar. Die vertelde me de kosten van de
trimsalon niet meer te kunnen betalen, dus pakt ze zelf de schaar
en knipt de plukken weg. Het dier snuffelde vrolijk verder en leek
niet te lijden onder dat rare uiterlijk.
Maar het is een slecht teken. Want heeft het baasje dan wel geld om voer
te kopen? En kan ze dierenartskosten betalen als er medische hulp nodig is?
De dieren kunnen er natuurlijk niet over praten. Feit is wel dat veel eigena
ren het steeds moeilijker krijgen. Nu de huishoudportemonnee bij velen
krapper wordt, blijft er steeds minder geld voor hun viervoeters over.
Joyce Sylvester is dijkgraaf Amstel Gooi en Vecht en werd in 2008
de eerste vrouwelijke burgemeester van Surinaamse afkomst. Ze schreef de
autobiografie Bentu de burgemeester?
zenland, in de koude
maanden overwinteren er
tussen de 1,5 en 2 miljoen
exemplaren. De vogels ko
men uit het noorden en ge
bruikten de Hollandse pol
ders voorheen vooral als
pauzeplek. Maar nu het de
laatste jaren warmer
wordt, voelen ze geen be
hoefte meer om door te
vliegen naar het zuiden en
leggen ze hun eieren hier.
Gans Guus is dus geen
zeldzaamheid, maar wel
voor Yvonne. Bij ganzen
werkt het zo dat ze degene
die ze het eerst zien als ze
uit hun ei kruipen, als hun
moeder beschouwen. Dus
volgde Guus, later samen
met Jip en Teun, haar op de
voet in en om het huis. In
optocht waggelden ze elke
dag naar de plas waar
Yvonne haar vogelkinde-
ren kennis liet maken met
het fenomeen water. „Ik
hoopte dat ze daar zouden
blijven en op een dag zou
den wegvliegen.” Dat ge
beurde natuurlijk niet. Jip
bleek een mannetje en
waakte over de andere
twee, die van het vrouwe
lijk geslacht waren. Gevolg
was dat hij zoveel herrie
ging maken in de tuin dat
hij overlast veroorzaakte.
Conclusie: de dieren moes
ten weg.
Dat was een jaar geleden.
Yvonne vond na een helse
Soort:
wilde eend
Woonplaats:
Nijmegen
Bijzonderheid:
uitgebroed in een
machine
Heeft u een suggestie
voor een dier met een
verhaal? Mail annemarie@
dpgmedia.nl
.07
zoektocht een geschikt
weitje voor haar gedomes
ticeerde ganzen die nooit
meer wild zouden worden
omdat ze niet tussen soort
genoten opgroeiden. Het
afscheid van de dieren brak
haar hart en nog steeds
gaat ze regelmatig op be
zoek. Daarom besloot ze
niet nogmaals ganzeneie
ren te ‘redden’.
„Maar afgelopen voorjaar
zag ik twee eendeneieren
in het water drijven na een
enorme hoosbui. Het nest
was weggespoeld. Ik kon
die eieren niet laten ver
drinken.”
Ze haalde haar broedma
chine opnieuw tevoor
schijn en bracht de eieren,
ook weer in exact dertig
dagen, tot leven. Twee
piepkleine kuikentjes wer
den de nieuwe huisdieren
van het gezin Van Dreu-
mel. Inmiddels wonen
Bram en Pieter in de tuin.
Yvonne gaat voor naar hun
domein: „Brammetje is
momenteel een beetje
druk. Die heeft seks ont
dekt”
Brammetje zit overdui
delijk in de puberteit, op
het grasveld rent hij opge
wonden achter het hang
oorkonijn aan. Broer Pieter
doet uit voorzorg alvast
een stapje opzij. De be
roemde Rotterdamse bio
loog Kees Moeliker (die op
zien baarde met zijn on
derzoek naar necrofilie bij
eenden) toonde eerder al
aan dat een op de tien a
twintig eenden homosek
sueel gedrag vertoont
„Ach”, verzucht Yvonne
met een glimlach, „het zijn
lieve beestjes. Ze brengen
zoveel vrolijkheid.” Een
den zijn wel iets dommer
dan ganzen, weet ze na een
klein jaar. Maar ze maken
minder herrie, en daarom
mogen ze blijven. Eigen
handig groef ze onlangs
een vijver voor ze.
e as van Krumeltje
I staat nog altijd
naast haar bed. Kru
meltje was een jonge gans
die ze vorig jaar moest la
ten inslapen. Hij at niet
meer, was verzwakt „We
zaten in de auto op weg
naar de dierenarts, Krumel
en ik op de achterbank. Hij
sloeg zijn vleugel om mijn
schouder, dat moment ver
geet ik nooit meer.”
Yvonne van Dreumel
staat in haar Nijmeegse
wijk ook wel bekend als de
ganzenmoeder. Ze heeft
een groot hart voor wilde
vogels. Krumel werd bij
haar gebracht door een
buurtgenoot: zijn ouders
waren hem aan het pikken
in het nest Waarschijnlijk
omdat hij niet gezond was,
weet Yvonne nu. Zijn nek
stond scheef en hij had,
naar later bleek, een hartaf
wijking. Het diertje werd
niet ouder dan een paar
maanden.
Aan Krumel gingen drie
andere watervogels vooraf:
Jip, Teun en Guus. Alle
maal door haarzelf uitge
broed in een broedma
chine van Marktplaats. De
eieren lagen in een nest bij
een wandelpad, vandalen
hadden er al een paar stuk
gemaakt „Dat hele nest
was kapot, ik kon het niet
aanzien. Het was in een
verdrietige periode in mijn
leven, dieren zijn altijd een
enorme troost voor me.”
Van andere vogelliefheb
bers die ze op internet
vond leerde ze hoe ze de
eieren moest uitbroeden:
temperatuur instellen op
37,5 graden, de eieren om
de paar uur draaien en in
een later stadium de schaal
bevochtigen. Na dertig da
gen kwamen de eieren uit.
Yvonne filmde de geboorte
voor haar blog. „Welkom
op deze wereld”, horen we
haar geëmotioneerd zeg
gen als een piepende Guus,
door haar geholpen met
een pincet, zijn verfrom
melde kopje uit het ei
steekt
Nederland is een gan-
Biefstukof niet, alle eigenaren proberen
hun dier het beste te geven, ook als hun fi
nanciële situatie ineens verslechtert. Veel
mensen eten liever zelf een sneetje brood
minder dan afstand te doen van hun huis
vriendje. De dieren zijn van levensbelang,
want ze beperken de eenzaamheid, geven
troost, houden hun baas actief en verminde
ren stress. Heel prettig is het ook dat ze geen
ongevraagde adviezen geven, want als je in
armoede leeft, schijnt het heel normaal te
zijn dat iedereen zich bemoeit met je leven.
Toch komt het steeds vaker voor dat mensen hun dier moeten wegdoen,
met name vanwege torenhoge ziektekosten. Gelukkig zijn er vangnetten
waar ze terechtkunnen. In sommige gemeenten zijn er regelingen voor mi
nima en hun huisdieren. Ook zijn er dierenvoedselbanken en dierenartsen
die er willen zijn voor mensen met een krappe beurs en hun behandelta
rieven aanpassen. Er is een stichting die huisdierenwelzijn bevordert door
baasjes financieel bij te staan als hun dier ziek of gewond is. Het zijn alle
maal goede initiatieven, maar door de groeiende armoede komen er steeds
meer gezelschapsdieren in de problemen. Hun welzijn kan daarom niet af
hankelijk blijven van een eventuele tegemoetkoming van de gemeente en
van goede wil.
In een beschaafd land als Nederland staat het belang van het welzijn van
gezelschapsdieren niet ter discussie. Een eigenaar die de kosten niet meer
kan opbrengen moet daarom een beroep kunnen doen op een landelijke
‘dierenbijslag’. Het gaat om een tegemoetkoming in de maandelijkse kos
ten van onderhoud. Alleen op deze manier kan naarmate de armoede
groeit het welzijn van deze stakkerds worden geborgd. Zo’n uit noodzaak
toegetakelde hond wil ik namelijk tijdens mijn wandelingen in het bos niet
meer tegenkomen.
I Vz 1
In Nederland zijn er ongeveer 35 miljoen gezelschapsdieren in ruim
4 miljoen huishoudens. Het gaat om 1,5 miljoen honden, 2,6 miljoen kat
ten, 0,5 miljoen knaagdieren, 4 miljoen zang- en siervogels, 1,2 miljoen
konijnen, 5 miljoen postduiven, 9 miljoen aquariumvissen, 1,5 miljoen
kippen, eenden en ganzen, 0,7 miljoen terrariumdieren en 9 miljoen vij-
vervissen. Je kunt ervan uitgaan dat een deel van deze dieren woont in
huishoudens met weinig geld. Dat gaat dus om grote aantallen.
Je zou denken dat gezelschapsdieren am
per iets kosten, maar het tegendeel is waar.
De aanschaf kan flink in de papieren lopen.
Vervolgens zijn er onderhoudskosten. Aan
een hond ben je gemiddeld 85 euro per
maand kwijt, aan een kat tussen de 20 en de
60 euro. Veel mensen denken dat knaagdie
ren tevreden zijn met wat worteltjes, maar
dat is nietwaar. Aan een konijn besteed je
maandelijks 63 euro, een cavia kost je 33 euro
en een hamster 15 euro.
Toch sluit ik me niet aan bij mensen die
zeggen dat huisdieren alleen maar gehou
den mogen worden door eigenaren met een
dikke portemonnee. Ik volgde in de loop der
ITT jaren diverse gehoorzaamheidstrainingen
pp. 1 met mijn Franse waterhond Lulu. Ik ergerde
me kapot aan trainers die me vroegen om te
oefenen met fijngesneden biefstuk. Na een
correct uitgevoerde oefening moesten de
honden volgens hen als beloning aan de
fine dining. Ik vond het allemaal zwaar over
dreven en beloonde op mijn eigen manier.
E
f
PRIVÉFOTO
ZATERDAG 11 FEBRUARI 2023 GO
