Wereldwijd zijn er vijf plekken waar mensen heel oud worden,
T
MM
KJ
KI
‘fc
r
V
yX/\/ rn
r
4
liai
Ik wil nog niet
dood. Want dood,
datbenjezolang!’
/Hz\7 V w
v/?
fl
nen heel veel kinderen, kleinkin
deren en achterkleinkinderen in
de buurt. Met Kerstmis zijn ze nog
met zijn allen uit eten gegaan, 45
man sterk. Miene zat te glimmen
in haar rolstoel. In Ter Valcke komt
elke dag wel iemand op bezoek.
Beetje babbelen, of met haar een
stukje wandelen. Het liefst gaat ze
dan naar de stad. Als ze maar on
der de mensen kan zijn. Op het
kleine kamertje in de groepswo
ning van Ter Valcke is ze daarom
óók graag. Weet u dat ik vroeger
kostuumnaaister geweest ben? En
de kaarten kan ik ook niet meer
goed vasthouden, terwijl ik zo
graag bridge speel.” Ze haalt haar
schouders op. „Maar goed: als dat
alles is.”
Een week voor haar 99 ste ver
jaardag woonde ze nog in haar ei
gen huisje in Heinkenszand, daar
waar ze heel veel gelukkige jaren
met haar Ube (Hubrecht) beleefde.
Vijf kinderen kreeg ze met hem.
Familie: dat is het belangrijkste in
Kanker
Toen ze 90 was, kreeg ze kanker.
„Ik ben geopereerd en ik ben er
nóg. Operaties heb ik vaak gehad -
mijn duimen, mijn vingers, mijn
knieën. Maar ziek? Bijna nooit. Ja,
soms een griepje.” Francois, haar
man, heeft ze al 34 jaar geleden
verloren. Ze zwijgt, verzonken in
het verleden. Dat doet pijn. Nog
steeds. Wijzend naar de rollator.
„Dit is mijn vriend. En de tablet.”
Meestentijds zit ze met de tablet
aan de keukentafel. Net als vroeger
in De Veste. Maar daar had je uit
zicht, zegt ze met iets van heim
wee in haar stem. „Je keek over de
zeedijk naar het water. Hier is de
keuken een donker gat zonder ra
men. Ik zeg altijd: dat moet een
man getekend hebben, een vrouw
zou het zo nóóit gedaan hebben.”
Eten doet ze bijna altijd in het
restaurant. „Ik zal niet zeggen dat
het niet lekker is hoor, maar er zit
zo weinig groente bij. En dat eet ik
zo graag. Soms kook ik daarom
zelf, maar dan ben ik na afloop
dóód versleten in mijn rug. Het
liefst ging ik élke dag naar het res
taurant. Daar heb je nog aan
spraak.”
Veel contact met de medebewo
ners is er verder niet. Misschien
omdat ze in zekere zin ‘import’ is:
„Ik heb hier niet op school geze
ten. Er zijn erbij, die kennen ie
deréén. Bovendien ben ik te oud.
Voor hén. Als ze 90 zijn, voelen ze
zich vergeleken bij mij al een jonge
meid. En ik, ik ben een oud mens.
Ja, dat voel ik zo.” Rouwig is ze er
niet om. Mensen worden ouder,
maar niet altijd wijzer, of aardiger.
pensioen of net erna.” Verjaarda
gen, daar deed je destijds niet veel
aan. „Ik verjaarde tegelijk met mijn
jongste zuster. ‘Ma, bak je pannen
koeken?’, vroeg ik. En dan deed ze
dat.” Op je verjaardag kreeg je als
man een stropdas of zakdoeken en
als vrouw een kop en schotel, als je
geluk had. „Zo ging dat. Ik herin
ner me dat hij net naar zijn werk
was en ik dacht: ‘O jee, die verjaart
vandaag!’ Ben ik een bloemetje
gaan kopen, want daar hadden we
alle twéé plezier van!”
Vandaag is er taart en visite,
échte visite. Dat zijn mensen die
een tijdje blijven plakken: voor de
gezelligheid, verklaart ze. Aanloop
is er genoeg, ook van familie, maar
dat is toch voornamelijk hulp. „Ze
hebben allemaal hun eigen leven.
En dat begrijp ik.” Sinds ze een
hernia heeft gehad - nu al weer
lang geleden - en verhuisde naar
De Zoutvliet, heeft ze veel zelf
standigheid moeten inleveren.
Eens per week komt er iemand
schoonmaken, en dat vindt ze ge
zellig. „Als ik in mijn stoel zit,
denk ik dat ik 60 ben. Maar zo
gauw ik ga lopen, voel ik dat ik het
niet ben. Mijn rug wil niet zo, en
de knieën. Versleten hè.” De zorg
bepaalt het ritme van de dagen.
Ergens tussen 7.00 en 9.30 begint
de hulp in en uit te lopen. Wassen
en aankleden. Steunkousen aan,
steunkousen uit. Vier keer per dag
ogen druppelen. Twee keer per dag
medicijnen innemen. „Ik heb er
zeven. Voor mijn hart, bloed,
cholesterol, om te slapen - ik weet
het allemaal niet meer. Ik zeg wel
eens: tegenwoordig word je in le
ven gehouden met pillen.”
Citroenjenevertje
Jacomina - Miene - Courtin-Ver
meulen bereikte op 18 januari 2023
de respectabele leeftijd van 103
jaar. Ze heeft er een citroenjene
vertje op gedronken. Het leven is
nog leuk als je zo oud bent, zegt ze
stellig. „Als ik zo blijf als nu, wil ’k
graag nog éve bluuve.”
Ze voelt zich goed. Bloeddruk-
verlagers, zo nu en dan een parace- haar leven. Ze is gezegend. Er wo-
tamolletje, dat is alles. „Ja, mijn
ogen zijn niet meer goed. Dat is
jammer, want ik lees zo graag. En
ik ben behoorlijk doof. Het zou
fijn zijn als ik weer beter kon lo
pen en als ik mijn handen weer
goed kon gebruiken, want ik brei
y n 7 ysA z1
Mevrouw lvens-de Rijcke: „De rollator is mijn vriend. En de tablet.” foto frank peters
VERVOLG VAN PAGINA 3
k
Miene Courtin-Vermeulen, 103
«.I
Mevrouw Courtin-Vermeulen,
103 jaar oud, is dikke vrienden
met papegaai Rico, in de ge
meenschappelijke huiskamer
van Ter Valcke in Goes.
FOTO JOHAN VAN DER HEIJDEN
Trouwfoto van Anna de Rijcke
en Frangois Anthonis Ivens, ge
maakt op 20 februari 1946.
Geriater Marlies Ossewaarde van ziekenhuis ZorgSaam in Terneu-
Zen. FOTO FRANK PETERS
ZATERDAG 11 FEBRUARI 2023 GO
