1
4
Terwijl reddingswerkers in het centrum van de
Turkse stad Hatay nog volop zoeken naar slachtoffers
van de aardbeving, worden de overlevers steeds
wanhopiger. Al dagen verblijven ze op straat tussen
de puinhopen in zelf gefabriceerde tentjes. „We weten
niet hoe lang we dit nog gaan volhouden.”
AARDBEVING TURKIJE-SYRIË
heb hem snel van de bank getrokken.
Ik dank God dat we het hebben ge
haald. Als dat blok iets eerder was
omgevallen, waren we er niet meer
geweest.”
Iedere buurtbewoner die nu in dit
provisorisch ingerichte tentje verblijft,
telt zijn zegeningen. Ze leven. En ze
hebben tenminste elkaar nog. Maar dat
is zo ongeveer het enige lichtpuntje.
Het verdriet is onbeschrijflijk. Tiental
len buurtgenoten zijn omgekomen.
Sommigen lagen direct na de aardbe
ving dood op straat, vertelt de n-jarige
Eyup Arslan, die er slecht van slaapt en
dacht dat zijn moeder hem midden in
de nacht wakker maakte omdat hij
zich had verslapen voor school. „Het
was heel eng. Ik keek om mij heen en
overal lagen lijken.”
houden? „Ik weet het niet, zegt ze.
„We kunnen de hulpverleners die er
nu zijn alleen maar ontzettend dank
baar zijn.”
Terwijl de overlevers er hier het
beste van proberen te maken, doen
reddingswerkers een paar straten ver
der verwoede pogingen om nog altijd
overlevenden te vinden tussen het
puin. Na drie dagen zoeken zijn de
kansen om levend eronder vandaan te
komen, drastisch geslonken. Toch ge
beuren er nog altijd wonderen.
Opgesloten
Een aantal slachtoffers kon nog de
zelfde nacht uit de ingestorte huizen
worden geborgen. Anderen liggen nog
opgesloten in puin. De bewoners pro
beren hen met de blote handen uit te
graven, maar dat is zo goed als onmo
gelijk, vertelt Seyfullah Ginap (44), die
net weer een rondje door de buurt
heeft gemaakt. „We zijn als een malle
aan het rondlopen, maar we kunnen
eigenlijk niets doen. Het bergingswerk
is veel te zwaar.”
Krachtige machines zijn nodig om
ook de omgekomen buren een waardig
afscheid te kunnen geven. Die zijn er
alleen te weinig. Hulp is onderweg,
hoort Ginap steeds. „Maar ze weten
ons nog niette bereiken.”
Noodhulp krijgen de getroffen be
woners inmiddels wel. Af en toe ko
men er medewerkers langs van Afad,
de Turkse rampenbestrijding, vertelt
Aynur Dagli bij haar kachel. Ze bren
gen brood en water. Maar hoe lang ze
dit mensonterende bestaan gaat vol-
Uitgeput
Een vrouw is deze ochtend levend uit
brokstukken van een appartementen
gebouw gehaald. Uitgeput zit ze op
blote voeten met een flesje water tegen
een lantaarnpaal. Ze ziet hoe een
zware kraan met een grote grijper
‘knaagt’ aan betonnen vloeren en met
‘kleine hapjes’ andere overlevenden
probeert te ontzetten. „Mijn buren lig
gen er nog in”, antwoordt ze met tra
nen in haar ogen op de vraag waarom
ze hier nog is.
Niet veel later rijdt een ambulance
stapvoets voorbij. „Leven er nog men
sen onder het puin?”, vraagt een zie
kenbroeder met een megafoon. De
omstanders draaien zich om en geba
ren dat de ambulance hier niet meer
nodig is, hoe vurig ze ook hoopten op
andere berichten van de hulpverleners
die graven in het puin. Het kindje dat
zojuist is gevonden, blijkt niet meer in
leven en wordt in een lijkzak naar be
neden gebracht. De jonge vrouw op
blote voeten kijkt wie er in ligt. Het is
een van haar buren, bevestigt ze
geëmotioneerd aan de hulpverleners.
Waar het reddingswerk op deze plek
inmiddels in volle gang is, zijn er ook
gebieden waar nog helemaal geen hulp
is geweest. Een Kroatisch reddings
team dat straat voor straat doorzoekt,
ewoonster Aynur
Dagli (47) zucht diep.
Ze zit onder een
blauw zeil en warmt
zich op bij een kachel
die ze met buren uit
een van de ingestorte
huizen om haar heen heeft gehaald.
Hiermee trotseert ze nu al 72 uur de
ijskoude, donkere nachten op een
parkeerterrein in de wijk. De elektri
citeit is uitgevallen. Er is geen stro
mend water.
Op de kachel kookt ze maaltijden
met eten dat ze vindt in huizen die
zwaar beschadigd zijn, maar nog wel
deels overeind staan. Slapen doet ze op
haar eigen bij elkaar gesprokkelde
huisraad. Andere buurtgenoten heb
ben niet meer dan betonblokken met
dekens. Alleen haar echtgenoot Kenan
(51) heeft ‘de luxe’ van een eigen ma
tras. Hij is kankerpatiënt en heeft een
stoma. „Zo krijgt hij toch een beetje
rust”, zegt ze. Maar de medicijnen
die hij gebruikt dreigen op te raken.
Nieuwe heeft hij nog niet.
Dagli en haar dertig buurtgenoten
hebben het geluk dat ze zonder een
schrammetje uit hun huizen wisten te
komen tijdens de rampnacht afgelo
pen maandag. Buurman Bilal Boz (39)
laat in zijn zwaar gehavende huis zien
dat er niet meer dan een paar seconden
zaten tussen blijven leven of dood
gaan. „Ik merkte dat het huis begon te
trillen en heb toen heel snel mijn
dochter en vrouw naar buiten ge
stuurd”, vertelt hij in zijn huiskamer,
waar een deel van de buitenmuur is
ingestort en op de bank is gevallen.
Zijn zoon lag precies op die plek. „Ik
kreeg de deur nog met moeite open en
1
i
*1:
lagen lijken’
‘Heel eng, ik
keek om mij
heen en overa
Nederlandse
reddingswer
kers helpen een
vrouw die vast
zat na de aard
beving.
FOTO REUTERS
Bilal Boz wist
nog net zijn
zoon weg te
trekken voor
dat de muur in
stortte. FOTOADR
Raymond Boere
Arda Kaya
Hatay
Aynur Dagli en buurtgenoten bouwden een tent met
hun huisraad, fotoadr
ZATERDAG 11 FEBRUARI 2023 GO
f.
I ■’<-
V
T
