Daan Rot
3
ft
■F
Het conflict dat Jan en ik nooit hebben
kunnen ‘uitvechten’, maar dat al wat jaren in de lucht
hing en zo nu en dan stevig de kop op stak, was een baan
voor Daan.
k
«Bk
VI
Ik vond het fijn en bijzonder om die eerste kinderjaren
thuis te zijn. Naast vrouw en moeder was ik zijn redacteur,
eerste oor, adviseur, affichesmaker, fotograaf, kok op
tour en wat al niet meer. We waren een topteam. Tussen
alle chaos door schreef ik twee boeken. Maar kinderen
worden groter en een ander ambitieus vuurtje verlangde
naar meer zuurstof. Jan kapte die discussies af met de
bezwering dat mijn tijd nog wel zou komen. Hij zou
tegen die tijd stoppen met spelen en zich volledig storten
op schrijven en vertalen. De kinderen ondertussen
stevig op eigen benen. Dat ik dan bijna vijftig zou zijn
en niemand mij zou aannemen was onzin volgens hem,
ik had genoeg in mijn mars. Einde gesprek. Het vuur
werd geblust door de pandemie en uitgetrapt toen Jan
ziek werd.
Nu, moegestreden en geen zin in het onzekere van
opdracht naar opdracht zzp-leven, zonder pensioen en
arbeidsongeschiktheidsverzekering, begon het weer te
knetteren toen dé vacature voorbijkwam. PR en social
media bij een uitgeverij. Tussen de mooiste (kinder
boeken, met collega’s en voor een deel thuis. Deze baan
roept mijn naam. Zal ik? Durf ik? Solliciteren was een
leven geleden. Ik schreef de eerlijkste brief; dit ben ik,
dit kan ik, dit wil ik. Na het sollicitatiegesprek werd het
mijn mantra waarmee ik iedere onzekerheid of doem-
gedachte de laan uit stuurde. Twee weken vakantie
vliegen om, twee weken wachten op dat ene telefoontje
duurt een eeuwigheid.
Ik zit op de wc als mijn telefoon gaat. De uitgeverij. ‘Bel
ik gelegen?’ Jazeker, bluf ik met mijn broek onhandig op
mijn knieën. Mijn hart bonst. Goed nieuws. Rover slaapt
nog, dus ik breng de katten en Dolly de hond op de
hoogte, om hem dan toch wakker te maken. Ik krijg een
grote grijns cadeau.
Heeft Daan toch mooi die baan - maar geen schrijver en
vertaler in het souterrain die groot gelijk kreeg en haar
met een vleugje tegenzin zou aanmoedigen.
i2
e
We woonden nog maar net samen toen Jan mij op een
ochtend terug in bed trok en met lage stem, zeer charmant
zei: ‘Kontje, dat vroege opstaan past niet bij ons.’ Hij
bedoelde dat mijn kantoorbaan bij een theater niet
paste in zijn ritme. Ik, net vijfentwintig, dolverliefd,
nam ontslag en speelde overtuigd mijn rol als muze. Ik
moest mijn scriptie voor mijn studie Theaterwetenschap
toch nog afschrijven. Het ritme van de kunstenaar werd
het mijne. Al snel was ik, niet per ongeluk, zwanger. Vol
van de liefde, van Jan, van het nieuwe leven in mijn buik,
beloofde ik hem dat ik de zorg grotendeels op mij zou
nemen en hij zo veel kon werken als hij wilde. Er kwamen
meer kinderen, ik verzamelde hier en daar wat leuke
opdrachten en klussen die ik in ons leven probeerde te
vouwen.
40
Daan Rot-de Launay (47) schrijft en fotografeert, en was getrouwd met muzikant en columnist Jan Rot.
Ze heeft vier kinderen: dochters Elvis (21) en Maantje Piet (11) en zoons Rover (17) en Wolf (14).
IM
Cd
LU
Q
Z
z
o
z
5
Jan bezwoer
dal mijn lijd
nog wel zou
komen
