34
VI
pletter: in dat faillissement zat een
tekort van zo’n vier miljoen. Hans
Pérukel, met al z’n praatjes, had
misschien ergens nog goede bedoe
lingen, maar hij kon totaal niet met
geld omgaan. Toen realiseerde ik me
dat je goed voor jezelf moet zorgen,
omdat iedereen dat nou eenmaal in
eerste instantie doet. Maar ik haat
hem niet. Van wrok en negatieve
gedachtes heb je zelf het meeste last.
Het leven is een leerproces: vallen
en opstaan en gewoon opnieuw
beginnen.’
volledig relaxt en steeds weer in een
andere jurk m’n liedjes te zingen,
terwijl de hectiek achter de schermen
ronduit hysterisch was. Na die avond
was iedereen een week kapot. Bij
mij ging zelfs helemaal het licht uit.
Die burn-out kwam als de bekende
mokerslag. Eigenlijk zou ik in januari
2001 met Cor Bakker aan De diva en de
divan beginnen, maar dat programma
hebben we toen een jaar uitgesteld.
Met hier en daar een schnabbel, en
het hoogstnodige wat gedaan moest
worden, kon ik het net aan. Het
kostte bakken met geld, want ik had
inmiddels een eigen bedrijf met -
toen nog - een kantoor en tien man
personeel. Maar zo had ik eindelijk
wel tijd voor mijn kindjes, zeker voor
mijn kleine Eliane, die in ’99 werd
geboren. Als moeder voelde ik me
heel schuldig en ongelukkig dat ik
zo weinig tijd voor ze had gehad,
maar dat hebben we goed recht
kunnen breien.’
visievak: als het niet meteen
goed is, hakt iedereen erop los.
Het is zo liefdeloos. Ik ben blij
dat ik in het veilige domein
van het theater vertoef. In mijn
jeugd heb ik niet gespeeld,
want die zat vol met angst en
verdriet en pijn en vernedering.
En nu zeg ik elke keer als ik
naar mijn werk moet: ik ga
spelen. Hoe fijn is dat?’
DE INTIEMSTE THEATERTOUR
'Het was een gevecht om
het te maken’
Met La Bloemen, een alom geprezen
productie vol zang en dans uit 1993,
toerde ze destijds uitgebreid langs
de Nederlandse podia. ‘Het was een
gevecht om te maken, tot aan de
dag voor de première sleutelden we
eraan en veranderden we dingen;
ik wist op een gegeven moment
echt niet meer hoe ik heette of wat
ik deed. Maar achteraf bezien was
het zó leuk, met die jonge honden
van de band en de achtergrond
zangers en -dansers on the road.
In diezelfde periode kwam de
tourneefilm In bed with Madonna
uit, waarin je kon zien hoe het er
achter de schermen tussen haar
en haar dansers aan toe gaat. Bij
ons was het allemaal niet zo
megalomaan en groot, maar wel
met precies hetzelfde gevoel.’
HET MONSTERPROJECT
'Die burn-out kwam als een
mokerslag’
Begeleid door het Metropole Orkest
luidde ze op oudejaarsdag 1999,
live vanaf de Dam, de eeuw uit met
het Millennium Concert. ‘Het was
ontzettend eervol, al had ik het
tandjesdruk en was ik ook nog
eens net bevallen. Op de Dam met
tachtigduizend mensen, live uit
gezonden - de zenuwen gierden
door mijn lijf, al zag ik daar later op
YouTube niets van terug. Ik stond
DE HAAT-LIEFDEVERHOUDING MET TV
'Een onmogelijk medium als
je theatermaker bent’
Eigen programma’s als Zeg ’t maar,
Bloemen voor, De Nachtshow en Een
wapen van Bloemen ten spijt, blijkt
tv-maken niet altijd een feest. ‘Het
is een ontzettend gaaf medium, je
kan er echt mee toveren en dat heb
ik ook af en toe mogen doen. Maar
het is een onmogelijk medium als
je theatermaker bent. Je hebt tijd
nodig. La Bloemen speelde ik 220
keer, dus dat werd gaandeweg
geperfectioneerd. Bij televisie moet
je een natuurtalent zijn, zoals Paul
de Leeuw, die houdt van improviseren.
Ik heb veel meer voorbereiding
nodig. Voor dat rolletje in een
comedy als De kip en het ei was ik
hartstikke geschikt. Wat mijn eigen
tv-shows betreft: sommige dingen
waren echt goed, maar ik vond
het berezwaar. Die stress en die
verantwoordelijkheid van een
wekelijks programma wil ik nooit
meer meemaken. Afschuwelijk. Ik
benijd helemaal niemand in het tele-
DE KENMERKENDE LIEDJES
‘Troost brengen is
belangrijk’
Nina Hagens Unbeschreiblich
weiblich en Zuid-Afrika van
Jeroen van Merwijk bleken
haar op het lijf geschreven.
‘En niet te vergeten: Geen kind
meer, dat ik kreeg opgestuurd
van tekstschrijver Jan Boerstoel.
Je bent al lang geen kind meer
al blijf je ook haar kind...
Marnix heeft daar ontzettend
mooie muziek op gemaakt.
Het is al zeker vijfentwintig
jaar lang een lied dat troost
brengt aan mensen die hun
moeder verliezen, waarin ze
zich herkennen en waarbij ze
kunnen huilen. Want troost
brengen is natuurlijk net zo
belangrijk als plezier geven.’
HET ALLESONTHULLENDE BOEK
'Ik moest het trauma in de
bek kijken’
Over het misbruik door haar
stiefvader had ze zich al vaak
geuit, maar pas in 2019 werd
Karins Mijn ware verhaal in
boekvorm uitgebracht. ‘Als jou
als kind wordt verteld: je bent
niks waard, je bent alleen goed
om te neuken,’ dan duurt het
lang voordat je dat kwijtraakt.
Het schrijven heeft daar enorm
bij geholpen. En ook het moment
waarop ik het schreef, dat ik ’t
mezelf toestond om dat verdriet
te voelen, de afhankelijkheid.
Ik realiseerde me: zo’n trauma
slaat inderdaad iets in je hele
