i
r
MEZZA33
VI
Ze schreef boeken over haar incestverleden,
haar zwangerschappen, haar overgewicht en haar
burn-out, boekte successen in de theaters en op
televisie, en maakt furore met haakboeken. In /Wet v/ag
en wimpers blikt Karin Bloemen (62) terug op haar
veertig jaar omspannende carrière. ‘Jongemensen
helpen te shinen - ik blijf het doen tot ik m’n kissie in zijg.
tel je voor,’ zegt ze
weleens tegen Marnix,
haar man, ‘dat we elkaar
nooit hadden ontmoet
en ik vanuit mijn jeugd
met Gerard doling het vak was
ingerold.’ Misschien was de
carrière van Karin Bloemen
- ze raakte op jonge leeftijd
bevriend met doling, die ook
in Sc hagen opgroeide - dan
heel anders verlopen.
Marnix Busstra kwam pas in haar
leven toen zij er, zowel persoonlijk
als artistiek, al tien tropenjaren op
had zitten met rollen in diverse
musicals, radioshows, cabaret
voorstellingen, commerciële
schnabbels, een comedyserie
en presentatieklussen op tv. Het
was echter ook het decennium
waarin haar management failliet
ging en een brand in huis het
leven kostte aan Karins oudste
zus en twee van haar kinderen.
Door de komst van Marnix, aan
vankelijk als gitarist in de band,
kreeg ze meer grip op haar carrière:
hij schrijft nu de muziek, regisseert
haar theaterprogramma’s en is
medeverantwoordelijk voor hun beider
nering, La Bloemen genaamd. In 1994
trouwde het paar, in Las Vegas. ‘Hij
heeft me op mijn pad gehouden,’ zegt
ze over de vader van hun twee dochters,
die het ouderlijk huis in Broek in Water
land intussen zijn uitgevlogen.
‘Het gave van onze samenwerking is
dat we allebei vrij zijn in denken, in
keuzes, en dat we geen geheime agenda’s
hebben. We maken de laatste twintig
jaar alles samen, met heel veel plezier.
Marnix is mijn artistieke geweten en
voor mijn carrière enorm belangrijk.
Daarnaast doet hij nog z’n eigen dingen,
onlangs heeft hij een plaat opgenomen
met een bouzouki (een achtsnarig
Grieks snaarinstrument, red.): zo mooi,
zo smaakvol - dan ben ik apetrots op
hem.’
Aanvankelijk zonder en later mét
Marnix bouwde ze aan een veelzijdig,
soms moeizaam, maar overwegend
glansrijk artiestenbestaan. Karin
Bloemen viert haar veertigjarig jubileum
in het vak met een biografie, Met vlag en
wimpers, en een reeks concerten onder
begeleiding van het Metropole Orkest.
Reden om terug te blikken op enkele
sleutelmomenten.
‘De zaal hield niet
op met klappen’
Ze zat nog op de kleinkunstacademie
toen ze in 1983 een bijrol kreeg in de
musical De zoon van Louis Davids.
‘Nadat ik tijdens de première mijn
solo had gezongen, hield de zaal niet
op met klappen. Ik stond heel braaf
te wachten tot het klaar was. En ik
weet nog de blik van Johan Ooms,
de hoofdrolspeler, met iets van: goed
hè schat, dit is voor jou. De grote
man die me dat gunde, daar kan
ik nu nog om huilen. Vanuit dat
principe ben ik later ook jonge
mensen als Richard Groenendijk
en Sara Kroos gaan begeleiden en
heb ik ook overal lesgegeven, op de
Academie voor kleinkunst, op het
conservatorium, op de rockschool.
Jonge mensen helpen te stralen, te
shinen en hun moment te pakken
- ik blijf het doen tot ik m’n kissie in
zijg. Al mijn leerlingen van weleer
doen het nog steeds waanzinnig
goed: Lucretia van der Vloot, Lone
van Roosendaal, Thomas Acda, Paul
de Munnik, Plien en Bianca, Carice
van Houten, Alex Klaasen... Ik ben
op allemaal even trots.’
In de zomer van 1990 werd haar
management, Pérukel Klaus, failliet
verklaard, Karin zonder een rooie
cent achterlatend. ‘Door schade
en schande, en zeker door dat fail
lissement, heb ik geleerd dat je
mensen niet op hun blauwe ogen
kunt vertrouwen. Ik schrok me te
z
z
2
5
LU
cc
I
De tv-wereld
is zo liefdeloos
HET ALLEREERSTE SUCCES
DE ONBETROUWBARE MANAGER
‘Maar ik haat hem niet
LU
LU
I
cn
o
o
_J
LU
co
co
R
e
co
or
LU
5
Uj
<5
LU
z
o
LU
LU
I
