Daan Rot
Februari is niet mijn maand en dit jaar
al helemaal niet. Het grijze, koude druilweer katapulteert
mij in een zwart putje. Maar ik bén helemaal geen zwarte-
putjesmens. Alles gaat te snel en te langzaam tegelijk. Ik
wil mijn leven op orde hebben, overzicht en regelmaat.
Maar ik bén helemaal geen geordend, overzichtelijk en
regelmatig mens. Mijn wereld is twee jaar geleden gaan
schudden, nu blijft de vulkaan borrelen en zodra het
rustig lijkt, word ik opgeslokt door een nieuwe lavastroom.
‘Zekerheid,’ bonkt mijn hoofd ’s nachts, ‘zorg voor zeker
heid.’ Dus reken ik mij nog steeds in het donker een ongeluk;
vaste maandlasten, een dikke energierekening, geen
pensioen, misschien een extra baan, dubbel glas, nieuwe
hr-ketel of toch verhuizen? Het meesurfen met de golven,
wat Jans levenscredo was, lukt niet zonder mijn surfplank.
■Ka
VI
Een kankerdiagnose brengt naast angst en verdriet zo
veel onzekerheid. Drie maanden tot een jaar kreeg mijn
vader, misschien. Als de chemo niet aanslaat doet de
immuuntherapie dat wellicht, tenminste als u in aanmer
king komt. Prognoses, sja, sja, sja. Gokken, natte vingerwerk.
Mijn vader werd naar huis gestuurd om te sterven. Met
geluk drie maanden, maar zijn lichaam is een tikkende
tijdbom, dus twee weken is ook een mogelijkheid. Het
is afwachten waar het fout gaat, kregen we als gebruiks
aanwijzing van de vriendelijke dokter mee. Behalve
verzorging krijgt hij niks, geen medicatie, geen onder
zoeken, dus waar het aftelklokje op staat?
Toen de drie maanden voorbij waren, werd hij gekort op
de nachtzorg. ‘Sorry meneer, u had al dood moeten zijn,
dus de nachten doet u maar alleen, u heeft immers een
alarmknop,’ interpreteer ik de afwijzing van de verzeke
ringsmaatschappij. Nu, zes maanden na de diagnose,
wordt er nog een thuisbezoek afgesnoept. Een vriendelijk
woord, een geruststellend knikje, een kopje koffie is geen
dringende zorg. Om de moed er in te houden roep ik:
‘Nog drie zorgmomenten wegspelen en je bent genezen!’
Mijn vader is zijn gevoel voor humor niet verloren en
grimlacht mee, maar ik voel ook dat we alle twee deze
magische gedachte stiekem omarmen.
Hij vinkte de zomer af, kerst, oudjaar en nu vieren we
zelfs zijn vierenzeventigste verjaardag. Een bezoekschema
om hem niet uit te putten, de jarige stralend in bed. Ik deel
limonade uit aan de kinderen, leg gebakjes op bordjes en
probeer mijn vader te verleiden tot zoetigheid. ‘Nog even
niet, misschien straks, schenk maar een borrel in.’
Bevriende kunstenaar Boris van de Grint trakteert hem
op een virtuele vernissage. Hij neemt mijn vader al video-
bellend mee in zijn nieuwste schilderij The Last Supper
wïthJherommus Bosch. Alle details worden bevlogen
besproken en enthousiast ontvangen. Mijn vader is plots
tien jaar jonger, zijn doffe ogen glimmen van de net niet
binnengehouden tranen. Ontroering is het mooiste cadeau.
De salontafel heb ik voor de gelegenheid vol gezet met
schalen voorjaarsbloembollen. Een zeeblauwe druifjes en
kleine narcissen staan op springen. Rekken tot de lente
terwijl mijn vader droomt van de zomer. Ik schenk hem
een cognac in en proost op zijn nieuwe levensjaar. Hij is
zijn hele leven altijd al een uitzondering geweest.
mooiste
cadeau
40
Daan Rot-de Launay (47) schrijft en fotografeert, en was getrouwd met muzikant en columnist Jan Rot.
Ze heeft vier kinderen: dochters Elvis (20) en Maantje Piet (11) en zoons Rover (17) en Wolf (14).
IM
Cd
LU
Q
Z
z
o
z
5
e
e
Ontroering
is het
