Beau
Ik heb een afspraak waar ik tegenop zie.
MEZZA 7
VI
afgezegd. Van het ene moment op het andere, subiet,
zoals mensen dat soms plegen te zeggen, valt er een last
van me af. Wat een dag! Wat een feest! Ik hoef nergens
naartoe. De voorbereiding voor de volgende afspraak
kan ik weer eindeloos voor me uitschuiven en de hele
dag ligt aan mijn voeten! Ik moet mijzelf inhouden om
niet juichend terug te appen dat de zon in mijn leven
weer is gaan schijnen na dit bericht. Dat alles opeens weer
zin heeft, nu ik verlost ben van deze molensteen om mijn
nek. Jammer, tik ik in mijn telefoon, volledig tegen de
waarheid in. Maar dat is onaardig. Ik wis het uit en schrijf:
Geen probleem.
Wat zal ik eens gaan doen met deze plotseling gewonnen
tijd? Ik pak mijn dagboek erbij en maak een to do list, die
begint met:
kamer opruimen
dozen en andere meuk naar milieustraat brengen
idee podcast uitschrijven
kattengrit
rennen, lui! (10 km!)
De reeks wordt allengs zó lang, drie pagina’s inmiddels,
dat ik een enorme haast voel. Hoe krijg ik dit ooit af? En
waar moet ik beginnen? Alles heeft een enorme prioriteit
gekregen. Eerst maar even tandenpoetsen en daarna ga
ik in één streep die hele lijst afwerken. Op weg naar het
tandenpoetsen kom ik mijn bed weer tegen. En dan,
ineens, valt alles op z’n plaats.
Al dagen. Op de ochtend van de afspraak verlamt het
gevoel van tegenzin mij totaal. De wekker gaat en ik wikkel
mij in het dons, alsof ik me wil vastbinden in het bed. Zij
huppelt opgewekt door de kamer, douche in, douche uit,
aankleden, tanden poetsen, haar föhnen, wimpers lakken
tralalalala. Ingepakt in het dons, vanaf de rand van het
bed, volg ik haar, als een hondje dat met z’n hoofd op z’n
pootjes ligt en enkel met z’n ogen het baasje in alle bewe
gingen volgt, tot ze zegt: kom, we gaan uit. Maar ze zegt
niets. Ze loopt de trap af en laat me in bed liggen, als een
nachthemd.
Ik kruip onder het dons vandaan, kruip onder de douche,
kruip (halfdroog) in mijn kleren en slenter naar beneden.
Alles doe ik zo sloom mogelijk, alsof ik daarmee de tijd
kan vertragen. Terwijl we gevoeglijk kunnen vaststellen
dat de tijd meedogenloos is. Al ram je elke wekker en
klok op de hele wereld met een voorhamer in elkaar, al
zet je de as van de aarde stil; we zullen doorgaan. Met de
stootkracht van de milde kracht. In de keuken drink ik
een kop thee. Buiten miezert het, net als in mijn hoofd.
De katten kijken hondsbrutaal, ze voelen dat ik gewond
ben. Ik zet mijn telefoon aan en kijk of er nog berichten
zijn. Jawel, er is een bericht. Nee... Ja! Zet de muziek aan!
Violen! Trompetten! De afspraak is zojuist.... afgezegd.
HOERA!
Er is in het arbeidsleven bijna niets fijner dan een afspraak
waar je tegenop ziet die op het laatste moment wordt
2
Presentator Beau van Erven Dorens (52) is getrouwd metSelly (51). Ze hebben vier zoons: Bram (21), Tijn (21), Bobbie (19) en Jan (17).
z
co
LU
z
z
O
o
En dan.
ineens, valt
alles op z’n
plaats
