Danny Deckers leidt asielopvang in Middelburg
6
Verjaardagsfeestjes worden minder gezellig zodra Danny Deckers
vertelt dat hij in de asielopvang werkt. „Ik ben geboren in België en
opgegroeid in Duitsland. Dat heeft me geholpen over grenzen en
nationaliteiten heen te kijken en de mens zelf te zien.”
‘Een rustige dag is er
eigenlijk nooit. De waan
van de dag regeert’
inds de grote brand van 17 decem
ber is het stil in het asielzoekers
centrum van Middelburg. Nog een
stuk of zestig vluchtelingen ver
blijven er, de andere 230 zijn
Zie je nog wel eens een vluchteling van toen?
„Toevallig kwam ik er laatst eentje tegen bij
het tuincentrum. ‘Hé mister Danny’, riep ze.
De verbinding met de bewoners is belangrijk
in ons werk. Dat ze zomaar weer weg kunnen
gaan, maakt het innerlijk wel ingewikkeld. De
meerderheid krijgt geen vergunning. Daar heb
ik voor mezelf een weg in gevonden. Ik beslis
niet of ze mogen blijven of weg moeten. Dus
als ze weg moeten, stopt het verblijf hier. Dat
je met de ene vluchteling op menselijk vlak
„Klopt. De BSD behoorde tot de NAVO in
het toenmalige West-Duitsland, als tegen-
dat ze in Nederland waren beland. Doodeng.
Toch klopt het beeld niet dat het allemaal on
gelukkige jongeren zijn. Er zijn ook veel licht
puntjes. Vluchtelingen maken er ondanks hun
problemen het beste van.”
dere. Het werd drukker, met minder uren en
meer administratie. Ik verloor voor mijn ge
voel het zicht op de mensen.”
een betere klik hebt dan met de andere, dat
kan. Maar ik behandel iedereen gelijk. Wat
ik voor de één doe, doe ik ook voor die drie
honderd anderen die hier wonen.”
Raak je niet teleurgesteld door mensen
die misbruik maken van het systeem?
„Nee dat niet. Ik blijf zoeken naar een op
lossing. En soms heb ik ook wel begrip voor
hun situatie. Ze komen met de beste be
doelingen, maar krijgen nergens asiel, wor
den overal uitgekotst, en tegenover hun fa
milie thuis moeten ze de schijn ophouden
dat het goed met ze gaat.”
„Ik waarschuw nieuwe collega’s wel al
tijd. Dat ze erop voorbereid moeten zijn dat
de verjaardagsfeestjes het eerste jaar nadat
ze bij het COA komen werken een stuk
minder gezellig zijn. Ik krijg ze nog steeds
hoor, de negatieve reacties. ‘Dus jij haalt
die mensen allemaal hierheen!’ Of: Dank
zij jou heeft mijn zoon geen huis.’ Nee, dat
ligt niet aan mij, vluchtelingen komen toch
wel. Oorlogen, natuurrampen, armoede,
verkiezingen, die hebben allemaal invloed.
Dat maakt mijn werk zo complex. De we
reldpolitiek is overal voelbaar.”
„Je moet het breder trekken: je hebt men
sen die geen misbruik maken van ons sys
teem en mensen die dat wel doen. Die laat-
sten komen vaker in beeld. Terwijl hier ook
veel vluchtelingen wonen die vrijwilligers
werk doen. In de speeltuin, op de zorgboer
derij, bij het Repair Café, in de gemeen-
schapstuin. Ik heb een tijd last gehad van
de imagoschade die ontstaat door vluchte
lingen die misbruik maken van het sys
teem. Wij doen er alles aan om de overlast
te voorkomen, maar uiteindelijk moet je
erkennen dat je niet overal verantwoorde
lijk voor bent. Het is daardoor rustiger in
mijn hoofd.”
„Nou, het COA belde mij, voor de opvang van
alleenstaande minderjarige vluchtelingen in
Middelburg. Ik dacht, ik probeer het drie
maanden. En zie, we zijn alweer zestien jaar
verder.”
„Ik kom uit België en kreeg tijdens mijn studie
orthopedagogiek in Antwerpen een vriendin
netje. Zij kwam uit Vlissingen. We zeiden: wie
het eerst een baan vindt, daar gaan we wonen.
Dat werd dus Zeeland. Dat vond ik prima. Ne
derland was op dat moment voor mensen in
de zorg echt een gidsland. In de behandelin
gen, de huisvesting en de techniek lag Neder
land ver voor op België.”
„Maar dat veranderde. Toen ik begon, was
één schriftelijke overdracht in de avond vol
doende. Later moest ik allerlei verantwoordin
gen invullen. Ik snap het achteraf ook wel. De
zorg werd te duur en reguleren was nodig.
Maar het ging van het ene uiterste naar het an-
„Ik vind het belangrijk dat ik ertoe doe voor
mensen. Dat ik, als ik naar huis ga, weet dat ik
ze heb kunnen helpen, en dat we samen heb
ben gelachen. Omgekeerd vormde het werken
met minderjarige vluchtelingen een verrijking
van mijn leven. De verhalen die ik hoorde, de
vrijheid in mijn werk.”
Maar niet voor Danny Deckers, locatie-ma-
nager van het azc bij het Centraal Orgaan op
vang Asielzoekers (COA). Zijn agenda zit deze
hele week ramvol. De afspraak voor het inter
view paste er nog net in - en eigenlijk ook
weer niet. „We hadden afgelopen weekeinde
een ernstig incident in de asielopvang in Vlis
singen. Het team daar kan mijn steun gebrui
ken.” En precies deze week keren de eerste 27
vluchtelingen terug in een deel van het ge
bouw. „Een rustige dag? Nee, die is er eigenlijk
nooit. Voor mij regeert de waan van de dag.”
„Nee. Er ging een wereld voor me open. Ik
hoorde verhalen over hoe ze maanden, soms
jaren onderweg waren geweest, niet wetend
En dus moet je flexibel en creatief zijn.
„Absoluut. Maar dat moest ik als woonbegelei
der voor alleenstaande minderjarige vluchte
lingen ook al. En daarvoor in de gehandicap
tenzorg ook. Ik heb zeventien jaar gewerkt bij
het Gors, van 1989 tot 2007. Eerst in Goes en
daarna in Vlissingen. Ook toen moest ik mee
in de waan van de dag. Humor was daar ook
belangrijk. In de asielopvang is het precies zo.”
„Hoe ik ‘s ochtends binnenstap, heeft in
vloed op hoe de bewoners zich de rest van die
dag voelen. Natuurlijk mag ik best eens een
slechte dag hebben. Dat snappen ze wel. Maar
ik kan niet steeds met tegenzin binnenkomen.
Dus toen ik merkte dat ik met tegenzin naar
mijn werk ging, ben ik gestopt in de zorg.”
MAURITS SEP
‘Vluchtelingen
hebben mijn
leven verrijkt’
Dat heb je als kind al ervaren, toch? Je
bent opgegroeid in Duitsland, waar je va
der was gelegerd bij de Belgische Strijd
krachten in Duitsland. Een direct gevolg
van de Tweede Wereldoorlog.
Wordt dat niet lastiger, met het onder
scheid tussen ‘echte vluchtelingen’ en
‘veiligelanders’?
Waarom koos je voor de asielopvang?
Waar kwam die tegenzin vandaan?
Waarom ben je gebleven?
s
noodgedwongen vertrokken naar andere op
vangcentra. En met hen verdween de leven
digheid. Stil, bijna saai, lijkt het er.
Dat waren vast niet allemaal leuke verhalen
om te horen. Kinderen, ver van huis, gevlucht,
zonder ouders.
ZATERDAG 21 JANUARI 2023 GO
