‘\a het overlijden van Onno
zei Carel tegen me: er is voor jou
altijd plek aan onze tafel’
LEONI JANSEN
V2
it zou zo de Argentijnse
pampa kunnen zijn,’ ver
zucht Garel Kraayenhof (64),
uitkijkend over de winterse,
mistige Beemster-polder.
‘Zeker met mijn maté erbij.’
Dat is de Zuid-Amerikaanse kruidenthee
met een metalen rietje die hij in zijn
hand houdt. Carel Kraayenhof belandde
hier in de polder door zijn vrouw Thirza,
die hier opgroeide. En hij houdt onder
tussen van de Beemster, heus, maar de
emotionaliteit waar Argentinië om
bekendstaat, past beter bij zijn karakter.
‘Ik kom uit een dorp in Brabant en als
daar iemand doodging, was de reactie:
niet over praten. Alles wat donker, triest
of gevaarlijk was, werd vermeden als de
pest. Daar krijg je een brave gemeenschap
van die zondags naar de kerk gaat, maar
waar een beerput aan emoties onder
schuilgaat - dat voelde ik als kind al.
Die emoties mochten er niet uit, terwijl
ik juist dacht: let it come.'
‘Bij mij was het precies andersom,’ zegt
Leoni Jansen (67). Collega-muzikant en
al jarenlang bevriend met Carel. We
zitten in haar keuken. ‘Wij woonden in
Voorburg en mijn ouders konden flink
ruziemaken. Zowel mijn vader als mijn
moeder konden huilen waar wij bij waren.’
CAREL ‘Mijn moeder huilde weleens,
mijn vader nooit.’
LEONI ‘Dan ben jij toch totaal niet zoals
je ouders. Jij bent nou echt een
voorbeeld van hoe het er allemaal
wél mag zijn.’
CAREL ‘Ja, hoe meer, hoe liever
eigenlijk. Daarom vind ik Argen
tinië zo fantastisch.’
LEONI ‘Dat ervaarde ik ook in
Afrika, waar ik regelmatig ben
geweest voor mijn werk en voor
optredens. Daar mag iedereen
zingen, dansen, schreeuwen,
huilen, lachen. Daar voelde ik me
heel erg thuis. Misschien is dat
wat Carel en mij verbindt: het
houden van dat alles er mag zijn.’
Met de haar kenmerkende, vrolijk-
energieke toon: ‘Jee, wat een
prachtige zin zeg!’
Leoni woont in West-Beemster,
Carel in Noord-Beemster. Dat ligt
acht kilometer verderop, toch zien
ze elkaar als buren. Dat is ‘des
Beemsters,’ zegt Leoni. Zij, de
zangeres, regisseur en vroeger
televisiepresentator van onder
meer het Jeugdjournaal, woont
er nu ruim tien jaar. Hij, de inter
nationaal geroemde bandoneón
speler die altijd in één adem zal
worden genoemd met het traan-
van-Maxima-moment tijdens haar
huwelijk. Nu hebben ze samen
een muzikaal theaterprogramma
gemaakt, Melancholie in de polder,
ontstaan tijdens de avonden die ze met
elkaar aan de keukentafel doorbrachten.
LEONI ‘Wij kenden elkaar al een hele
tijd, uit de theater- en televisiewereld.
Ook kwam Carel hier bij ons over de
vloer omdat hij compositielessen had
bij mijn man Onno [Krijn, componist en
arrangeur, red.]. Toen Onno overleed in
2015 - ik kan het nog steeds niet met
droge ogen zeggen - kwam Carel de dag
na de begrafenis hier binnen en zei: er
is voor jou altijd plek aan onze tafel.’
CAREL ‘Was het niet Thirza die dat zei?’
LEONI ‘Nee, jij was het, ik zie het nog
voor me. In die tijd van rouw heb ik
eens een lijst gemaakt van dingen waar
ik van opknapte en eten bij Carel, Thirza
en hun twee kinderen stond daar hoog
op. Jullie kinderen waren toen nog
ongehoorde pubers.’
CAREL ‘Ja. Leoni heeft grote indruk op
ze gemaakt toen ze vertelde een lucht
buks te hebben gekocht.’
LEONI ‘Voor als ik lastig zou worden
gevallen hier alleen in dat grote huis.
Ik had het al helemaal bedacht: als er
een of andere vent op mijn erf zou staan,
zou ik met die buks op zijn kruis richten
zodat-ie daarna nóóit meer de liefde
zou kunnen bedrijven. Toen vonden
die pubers mij meteen helemaal cool.’
Carels keuken was ook de kraamkamer
van hun muzikale samenwerking. Ze
gebruikten de piano naast de eettafel
om elkaar af te troeven met nummers
die de ander écht eens moest horen.
LEONI ‘Toen bleek dat we allebei een
voorliefde hebben voor Keltische
muziek, de flamenco, maar ook voor
Randy Newman en Bob Dylan. Dat
klinkt als totaal verschillende genres,
■4
-
h
32
We kunnen
flink matten,
gezond matten
