schrijver SPREEKT
e
VI
Hij debuteerde op z’n 21ste met Less Than Zero, dat insloeg als een bom.
Na jaren geen boeken meer te hebben geschreven is BRET EASTON
ELLIS (58) terug met Scherven, waarin hij terugkeert naar zijn debuut.
‘Ik miste mijn klasgenoten van de middelbare school.
cherven is een horrorroman over een
groepje rijke, verwende middelbare
scholieren, verslingerd aan verdovende
middelen en feestjes. In hun stad, Los
Angeles, waart een seriemoordenaar rond
die het heeft gemunt op leeftijdsgenoten. Hij lijkt
dichterbij te komen als in het laatste schooljaar een
nieuwe leerling, Robert Mallory, zich aanmeldt.
Hoofdpersoon Bret, een zeventienjarige scholier,
bijt zich vast in die nieuwe, knappe leerling. Hij
vindt hem aantrekkelijk, maar is ook doodsbang
voor hem. Hij zoekt naar bewijzen dat Robert de
seriemoordenaar is. De jonge Bret schrijft, tussen
school, feestjes en seks door, aan zijn debuutroman
Less Than Zero, Ellis’ veelgeprezen roman uit 1985
over een groepje middelbare scholieren. Feiten
en fictie vermengen zich dus, net als in het leven
van romanpersonage Bret. Een ijzersterk en adem
benemend suspense-verhaal. Als lezer heb je geen
idee wat er echt gebeurd, en wat niet.
Een doodeng verhaal, maar ik kon niet stoppen met
lezen. Werd je zelf niet bang tijdens het schrijven?
Lachend: ‘Nee, ik vond het niet eng om te schrijven.
Ik was vooral blij. Het is een zegen om aan een boek
te werken, om iets te hebben waar je elke dag naar
terug kunt keren. Ik ben het gelukkigst als ik schrijf.
Misschien was ik wel een beetje ongelukkig de laatste
z
o
o
2
twaalf jaar, omdat ik niet aan een roman werkte.
Vergeet Hollywood, films, televisieshows. Een boek
schrijven is geluk. Ik weet precies wat ik schrijf-
technisch doe, ik word er dus niet bang van.’
Met Scherven keer je terug naar de jaren tachtig.
Nostalgie?
‘Plotseling, op een nacht in april 2020, begon ik
eraan. Door de pandemie was alles om me heen
stilgevallen. Ik had niks te doen. Op Facebook begon
ik te zoeken naar mijn klasgenoten van de middelbare
school. Plotseling miste ik ze, voelde zelfs liefde
voor ze. Ik zocht op internet naar de plekken waar
we in 1981 hadden rondgehangen, de restaurants, de
huizen, de koffiebars, de winkelcentra. En alles was
verdwenen. Er is bijna geen bewijs meer van die tijd.
Dat begon allemaal op te zwellen in mijn hoofd en
van daaruit ben ik gaan schrijven. Ja, een beetje
nostalgisch, het laatste jaar op de middelbare school
was het jaar waarin ik mijn onschuld verloor en op weg was
naar volwassenwording. Maar ook, dit boek had ik al veel
eerder willen schrijven, maar ik kon het toen niet. Dat boek
werd Less Than Zero’
Want in Scherven zitten wél alle angsten en twijfels die bij de
middelbareschooltijd horen, en die ontbreken in Less Than Zero.
‘Ik had nu de juiste leeftijd bereikt om terug te keren naar die
tijd. Ik realiseerde me dat van dat hechte groepje van de middel
bare school niemand elkaar na het examenjaar meer heeft
gezien. Niemand heeft mij ooit nog gebeld. Waarom spraken
<?6
l
to
LU
z
LU
O
z
LU
5
LU
‘Los Angeles is
een goede plek voor
moordenaars’
