Oud Nieuw 27
Eigenaar over de aanslag bij zijn McDonald’s
Je meest
veilige plek
wordt opeens
onveilig. Daar
moesten we
doorheen
Een traumatische ervaring
Dit voorjaar is een McDonald’s in
Zwolle het toneel van een dubbele
moord. Sjoerd-Jan Feenstra (43),
franchisenemer, blikt voor het eerst
terug op die traumatische dag.
niets te maken met McDonald’s
benadrukt hij. „In de pers werd
het de McMoord genoemd, de
impact van zo’n woord op onze
medewerkers vind ik verschrik
kelijk. Het was wereldnieuws. Ik
dacht maar aan één ding: mijn
mensen.”
Dat gaat ver terug. Feenstra
begon zelf ooit als 16-jarige in de
McDonald’s, achter de counter
in Zwolle-Noord, als bijbaantje.
Zijn vader was de franchise
nemer, hij stapte halverwege
de jaren 90 op 49-jarige leeftijd
in. Datzelfde jaar overleed zijn
vrouw, Feenstra’s moeder, aan
een hersentumor. „Dat was een
bizarre tijd, ongekend. Hij was
’s nachts thuis voor mijn moe
der en overdag op de zaak, over
dag was er thuiszorg. Ik heb er
diep respect voor, hij was vader
en moeder tegelijk.”
In 2007 kocht hij het eerste
restaurant van zijn vader, drie
jaar werkte hij met hem samen,
tot die in 2010 met pensioen
ging. De band met senior is in
tens. Het is een familiebedrijf,
ze doen het met zijn allen, leven
zeven dagen in de week met el
kaar, van acht uur ’s ochtends
tot twee uur ’s nachts. Het is al-
ways-on, „Topsport, echt een
teamsport ook.” Veel medewer
kers zijn op 15-, 16-jarige leeftijd
bij hen begonnen en werken er
nu nog steeds.
Het teamwork was ook nu
belangrijk. „Daardoor hebben
wij dat schietincident aange-
Die donderdagochtend rijdt hij
met een onwerkelijk gevoel naar
kantoor. Mensen van de ge
meente Zwolle, slachtofferhulp,
politie, GGD, McDonald’s Ne
derland, collega’s van zijn eigen
managementteam, iedereen zit
er. Meteen zegt hij dat hij al het
personeel dat erbij was die
avond opnieuw wil zien. „Ik
wilde ze gewoon in de ogen kij
ken, het was zo ingrijpend.”
Het wordt een emotionele
samenkomst van de medewer
kers en hun partners, de ouders
van de minderjarige werkne
mers. Hetzelfde doet hij vrijdags
met alle gasten die er waren.
„Die hebben ook in een hele
foute film gezeten. Een man die
er met drie kinderen naast zat...
kun je het je voorstellen?”
Het team mag bepalen wan
neer ze weer opengaan. En de
omzet dan, vragen ze. Boeien,
zegt hij. Voor Feenstra is het
belangrijk dat alles weer wordt
zoals het was. Niks mocht meer
herinneren aan het voorval.
„Alles moest weg, stoelen weg,
tafels weg. Wanden eruit,
nieuwe wanden erin.”
Als ze dan die maandag open
gaan is hij er tot een uur of elf.
Mensen komen een schouder
aanbieden, het is rustig, eigen
lijk gaat alles bijna weer als nor
maal. Er zijn medewerkers die
soms een terugval hebben, die
bij een knal in elkaar krimpen
of als mensen op een bepaalde
manier komen aanlopen. Profes
sionele hulp staat hen bij. „Ze
werken in een restaurant waar
normaal gesproken alleen maar
plezier is. Je meest veilige plek
wordt ineens onveilig. Daar
moesten we met zijn allen
doorheen.”
kund en zijn we er sterker uit
gekomen.” Hij moet terug naar
dat moment, die dag. Er zijn 23
mensen aan het werk. Als hij
komt aanrijden is alles afge
schermd met rood-witte linten,
er is politie, hij moet via de ach
teringang naar binnen.
Hij stapt de keuken in, samen
met zijn vrouw. „Dan zie je die
aangeslagen koppies... We heb
ben veel dingen geregeld, maar
daar is geen draaiboek voor.”
„Iedereen kijkt jou aan, maar
jij weet het ook niet.” Nu hij het
weer vertelt, kan hij zijn tranen
niet bedwingen. Met zijn hand
voor zijn mond staart Feenstra
naar buiten. „Zij werken voor
mij hè? Als het dit al met mij
doet, wat doet het dan met
hen?” In de keuken praten ze
urenlang en zegt hij dat hij er
alles aan gaat doen om goed voor
hen te zorgen. Wat zij gezien
hebben, daar mag hij niets over
zeggen. Zelf mocht hij ook het
restaurant niet in, dat was over
genomen door mannen in witte
pakken.
ijn telefoon
ging; hij zat net
aan tafel bij zijn
schoonouders.
Met zijn vrouw
Kim en hun twee
kinderen van 5 en 3, Sofie en
Bram. Het was zijn rechterhand
die belde, de supervisor van zijn
restaurant in Zwolle-Noord. „Ik
heb twee dode mensen in de
zaak, ik ga nu ophangen. Tot zo.”
Het is 30 maart tegen zessen,
de McDonald’s in Zwolle-
Noord zit ramvol. Op klaarlichte
dag opent een schutter het vuur
op twee tafelgenoten, de slacht
offers blijken twee Zwolse
broers. Meerdere schoten klin
ken, de twee mannen vallen
neer, de schutter rent weg.
Bezoekers stuiven op, paniek
breekt uit, er is gegil, mensen
rennen naar buiten. Twee mana
gers verlenen eerste hulp aan de
slachtoffers. De schutter meldt
zich later die dag bij de politie.
De rechtszaak loopt nog steeds.
Feenstra springt in de auto,
samen met zijn vrouw. „Je wil
het niet snappen. Je gaat een
film in, je gaat op de automati
sche piloot.” Hij telt zo’n zes
honderd medewerkers in de vijf
restaurants. De aanslag heeft
PHAEDRA WERKHOVEN
‘Als het dit
wai doei, nei
dan met min
Sjoerd-Jan
Feenstra:
„Het was
wereldnieuws.’
Na de dubbele moord in Zwolle Noord op 30 maart veran
dert de McDonald’s in plaats delict, fotofranspaalman
met mij doet
GO ZATERDAG 31 DECEMBER 2022
mensen?'
