Oud Nieuw 15
B
daaraan voorafging
Vi
In de couveuse
Ik kan hem
geenflesje
geven, mag
hem niet
knuffelen
o*
■W'
I'1
02:45 uur
ter en ik in nood kwamen. De na-
2 mei 2022
21 mei 2022
10:30 uur
31 december 2022
snurken is. Ik klim uit bed, geef
haar een por. Tevergeefs. Ik ga rus
tig weer liggen, tot ik iets warms
tussen mijn benen voel. Toch
weer een beetje bloed, gaat er
door mijn hoofd. Ik sta op, en dan
gaat het fout. Het is alsof de slui
zen opengaan. Werkelijk alles zit
onder het bloed. Het blijft maar
komen. Ik ram op de alarmknop,
en schreeuw mijn andere over
buurvrouw wakker. Dit gaat niet
goed. Wat is er aan de hand? Waar
komt al dat bloed vandaan? Een
verpleegster, die denkt dat ze voor
iets kleins is opgepiept, rent di
rect terug om haar collega’s te ha
len. „Code rood!” galmt het door
de halflege ziekenhuisvleugel. Ik
voel de paniek. Binnen een paar
minuten staan er vijf witte pak
ken om mijn bed heen en wordt
het gordijn dichtgetrokken. Er
wordt een echoapparaat bij ge
haald. Of ik de baby voel bewe
gen? Ja, gelukkig wel. Ik roep dat
Bastiaan gebeld moet worden. Hij
moet Roos naar de buren brengen
en zo snel mogelijk komen. On
dertussen wordt er een gynaeco
loog opgeroepen, die net op de
parkeerplaats staat om naar huis
te gaan. Eenmaal boven is hij
streng, maar duidelijk. Mijn li
chaam is in shock en begint te
trillen. „Mevrouw Borgdorff, u en
Ik krijg een ruggenprik en merk
op dat het ijzig stil is. Te stil.
Waarom zeggen ze niets? Nog
geen halfuur later houdt de gy
naecoloog een krijsend jongetje
in de lucht, dat direct wordt weg
gebracht om te worden nageke
ken en in een couveuse wordt ge
legd. Dat is om 3.14 uur, ook wel
het getal Pi, dat vanaf nu het getal
van Pieter is. Bastiaan mist het.
Hij pakt vier minuten later mijn
trillende hand vast.
heen, en hij lag in stuit. Ik verloor
tweeënhalve liter bloed in een
halfuur. „Het pretpakket”, glim
lacht de arts. Zij legt uit dat er, bij
een goede zwangerschap, maar
0,2 procent kans is dat het ge
beurt. Ze noemt mij een pechge-
val. Ik weet niet of ik nu moet
huilen of lachen, en druk nog
maar eens op het morfinepompje
dat naast mijn bed hangt. Even
later word ik met bed en al naar
de neonatologie gereden om mijn
zeven weken te vroeg geboren
zoon voor het eerst te ontmoeten.
Dat komt wel even binnen. Dat is
mijn eigen ouders, en die van
Bas, ook overkomen. Zomaar in
eens zitten we in dezelfde acht
baan.
Ik aai een klein, warm lijfje. Pie
ter heeft een zuurstofmaskertje
op, waardoor we zijn gezichtje
nauwelijks kunnen zien. Zijn
borstkasje beweegt heel snel op
en neer. Hij is aan het overleven.
Maar ik voel: dit kindje gaat het
halen. Precies de woorden die
mijn moeder 37 jaar geleden in
haar dagboekje opschreef.
In de vier weken die volgen
wordt - tijdens de lockdown - ‘de
neo’ ons tweede huis. We rijden
twee keer per dag op en neer om
ons kind te zien groeien. Ik buidel
hem veel; iets wat mijn moeder
nooit heeft kunnen doen. In 1984
werd nog gedacht dat het beter
was om couveusekindjes in hun
glazen huisjes te laten liggen,
maar niets is minder waar. Pieter
wordt juist sterker van mijn geur,
van de warmte van zijn moeders
lijf en van mijn geneurie. Hij ont
wikkelt zich supergoed, maar gaat
wel naar huis met sondevoeding.
Van een flesje drinken raakt hij
compleet uitgeput.
Een spannende tijd wordt het als
ik weer ga werken en hij voor het
eerst naar het kinderdagverblijf
gaat. Daar zal hij, net als elk kind,
alle virussen oppakken en dus
sneller ziek worden. Gelukkig
houdt een kinderarts van het
Kleine Helden Huis in Rotterdam
Pieter nauwlettend in de gaten.
Het gaat toch mis. In een paar uur
tijd wordt hij benauwd, drinkt hij
nauwelijks en wordt hij slap. We
vertrouwen het niet en sjezen
naar de spoedeisende hulp. „Papa,
niet zo snel rijden. Pieter vindt de
hobbels niet fijn”, hoor ik Roos
zeggen. Zij voelt aan dat het niet
goed gaat met haar broertje. Op de
eerste hulp wordt alarm geslagen.
Als Pieter wéér zuurstof krijgt,
wéér plakkers op zijn lijfje en ik
de piepjes van de monitor wéér
hoor, schiet ik vol. Waarom moet
ons kleintje dit allemaal doorma
ken? Hij blijkt het RS-virus te
hebben en wordt opgenomen op
de kinderafdeling. Omdat het om
een virus gaat, zijn er geen medi
cijnen, en zal Pieter het dus zelf
moeten verslaan. Dat gaat meestal
snel, maar hem lukt het niet. Op
de slechtste momenten houd ik
hem elke tien minuten omhoog
om hem te laten hoesten. Tussen
door probeer ik in te dutten op de
keiharde slaapbank op zijn kamer.
Het allerzwaarst wordt het als mi
nimal handling wordt toegepast.
Dat betekent zoveel als dat Pieter
zo min mogelijk mag worden
gestoord. Hij is te zwak. Ik kan
ons kleintje niet meer bij me
houden, hem geen flesje geven,
hem niet knuffelen. Moedeloos
kijken we toe vanaf de zijlijn.
Er staat een kordate kinderarts
bij zijn bedje, die erop staat dat
er een longecho wordt gemaakt.
Die is niet gemaakt omdat Pieter
geen koorts heeft. Aan alles mer
ken wij dat er meer aan de hand
moet zijn. Als de uitslag komt -
hij heeft ook nog een longont
steking - zijn we boos. Van
machteloosheid, van moeheid,
van ‘zie je nu wel!’ Pieter krijgt
antibiotica. Als dat aanslaat, dan
zal hij opknappen. Zo niet, dan
wordt hij overgeplaatst naar de
intensive care van het Erasmus.
Als ik twee dagen later zijn ka
mer binnenkom, draait hij zijn
hoofdje om, en glimlacht naar
me. Geen grote lach, maar zo’n
lief lachje dat zegt ‘mam, ik ben
er weer’. Ik kan wel janken. Na
veertien dagen opname mag hij
eindelijk mee naar huis.
Toen Pieter net geboren was,
vroeg iemand me of we nu een
zorgenkindje in huis hebben. Ik
antwoordde van niet, maar sinds
zijn ziek zijn, is dat veranderd.
We zijn voorzichtiger met hem,
lopen sneller bij de huisarts
langs, weten dat zijn longen zijn
zwakke plek zijn. Maar de blijd
schap, het geluk en het besef dat
hij een vechter is, overheerst al
les. Pietje, zoals zijn kinderop-
vangjuffen hem noemen, is een
ontzettend makkelijk en tevre
den kind. Alsof hij alles uit het
leven wil halen. Hoe harder
Roos zich op zijn lijfje stort, hoe
harder zijn aanstekelijke schater
lach. En wat het mooiste is? Bas
tiaan en ik weten dat het hele
maal goedkomt. Daar zijn wij
immers zelf het levende bewijs
van. Gefeliciteerd, lieve Pieter
Jan Thomas. Vandaag krijg jij ex
tra veel knuffels!
26 mei 2022,
Hemelvaartsdag
uw kind zijn in gevaar. U wordt
nu naar de OK gereden voor een
spoedkeizersnede.”
10:10 uur
HI|k Alles wordt duidelijk als ik het
illHk bevallingsverslag in mijn handen
UKW
-Ff
Pieter in de couveuse, net na zijn geboorte, privéfoto
GO ZATERDAG 31 DECEMBER 2022
i:
