Oud Nieuw 9
Mijn werk
was voor
mijniet
alleen mijn
werk. De
winkel was
mijn tweede
thuis
zo’n plastic kap voor mijn gezicht.
Ik hoopte maar dat het zou hel
pen.”
doodziek. En ze werd maar niet
beter. „Ik bleef benauwd. Hoesten,
rugpijn, pijn op borst. Het ging
maar niet over. Pas in april ben ik
weer gaan werken, heel minimaal.
Maar het ging niet. Ik was heel
moe, ik kon me niet concentreren.
Ik dacht: wat is dit? Het zal toch
niet waar zijn?”
Maar het was wel waar. In het
voorjaar van 2021 werd bij Carin
long covid geconstateerd. Uitgere
kend bij Carin, die zich zelden ziek
meldde. Die nog doorwerkte als ze
met koorts achter de infobalie
stond. Haar wereld stortte in.
Achterbank
Carin heeft de re-integratie een
hele tijd volgehouden. Ze pro
beerde van alles: spiegelen, tijd
schriften sorteren, producten af
prijzen. Alles om maar uit te voge
len waar ze zich het minst misera
bel bij voelde. En in de pauze
steeds weer plat, op de achterbank.
Tot het moment, dit jaar, dat haar
bedrijfsarts ingreep. Dit kon zo
niet langer.
Ze heeft gehuild. Ontzettend ge
huild. En dat doet ze nu soms nog.
„Mijn werk was voor mij niet al
leen mijn werk. Ik had er mijn so
ciale contacten, die ik verder wei
nig heb buitenshuis. De winkel
was mijn tweede thuis.”
Inmiddels begint Carin in te
zien dat haar bedrijfsarts gelijk
had, hoe moeilijk ze dat ook vindt.
„Ik ben gewoon nog steeds ziek.
Als ik ‘s ochtends wakker word,
heb ik soms het gevoel dat ik door
een bus ben overreden. Drie tot
vijf keer per dag moet ik een
poosje liggen, anders trek ik het
niet. Zo kan ik niet meer in de
winkel staan, nee. Dat idee begint
nu wel te landen. Al doet het echt
Pijn.”
Geen contact
Tevergeefs. Op zaterdagavond, na
een lange week werken, begon Ca
rin zich ziek te voelen. Hoofdpijn,
keelpijn, rillerig. Zondag werd het
nog erger. Ze had zoveel spierpijn
dat ze niet in bed kon blijven lig
gen. Op maandag was ze bij de
GGD voor een covid-test toen ze
plotseling werd bevangen door
een sterke azijngeur. Als enige in
de hele rij. Ze had eigenlijk geen
testuitslag meer nodig, ze wist ze
ker: ze had het.
Twee zware weken volgden, in
quarantaine op haar slaapkamer.
„Mijn broer zette eten bij de deur,
hij waste mijn servies met apart
afwasmiddel. Ik maakte de badka
mer na elke douchebeurt extra
goed schoon. En ik keek televisie
via de computer. Twee weken lang
niets anders dan dat. Af en toe riep
mijn broer ‘Moet je nog wat?’ en
dat was het dan. Meer contact met
de buitenwereld had ik niet.”
Kon ook niet, want Carin was
Toch weer aan het werk
Allerhande therapieën zijn ge
volgd. Meer kan ze niet doen. „Ik
zal echt moeten accepteren dat ik
misschien nooit meer de oude
word. Dat mijn leven anders is ge
worden. Ik heb nog hobby’s hoor.
Ik kweek vogels, ik schilder graag.
En ik heb mijn hond, Abbey. Zij
helpt me mijn hoofd leeg te ma
ken.”
Carin zorgt nog steeds voor het
huishouden. Ook de boodschap
pen. „Ik ben een poosje naar een
andere winkel gegaan, omdat ik
het te moeilijk vond, maar nu ga ik
weer gewoon naar de Albert Heijn.
Ik voel me er nog steeds geen
klant, gek genoeg. Dan sta ik bij de
balie en zet ik toch weer het
snoeprek recht. Ik denk dat dat
nooit zal veranderen.”
Wéér positief getest
Wat long covid inhield, was toen
nog helemaal niet zo bekend. En
eigenlijk nog steeds niet. De term
‘long’ komt niet van het orgaan,
zoveel is zeker. „Dat denken de
meeste mensen”, zegt Carin.
„Maar het is gewoon een lange va
riant van corona. Continu ver
moeid en continu spierpijn. Co
rona die maar niet overgaat.”
Alsof dat niet erg genoeg was,
kreeg Carins moeder twee tia’s. En
haar broer een openhartoperatie.
Alles kwam op Carins schouders
terecht, wekenlang. En toen kreeg
ze weer corona. Voor de tweede
keer was ze wekenlang uitgescha
keld.
Weer probeerde Carin te gaan
werken. Anderhalf uur per dag
leek voor de buitenwacht aardig te
lukken, maar niemand zag wat Ca
rin daarvoor moest doen. „Dan
werkte ik van tien tot half twaalf
en had ik ‘s ochtends, nadat ik was
opgestaan al twintig minuten ge
rust. Ik werkte drie kwartier, had
een kwartier pauze, en dan ging ik
weer werken. En in de pauze ging
ik plat, op een tuinstoelkussen dat
ik in mijn auto had gelegd.”
UW..
■<X t
Carin van Driel met
haar border collie
Abbey, haar grote
steun en toeverlaat.
FOTO ANNE HANA
NOOIT MEER DE OUDE’
''''’CU
‘MISSCHIEN WORD IK
GO ZATERDAG 31 DECEMBER 2022
