Maanden na vlucht uit Oekraïne
Yuri en Mana hebben
weer toekomstplannen
Carin van
I longcovid
I Driel heeft
8 Oud Nieuw
In één klap waren Yuri en Maria uit Oekraïne vluchteling.
Verdriet, onzekerheid en zorgen wisselden elkaar af,
sinds de oorlog uitbrak. Maar nu hebben ze weer een
toekomstplan. „Het is zó spannend.”
Wegaan
Zeeland
missen,
er liggen
hier veel
emoties
en
herinne
ringen
Zo lang geleden is
het allemaal niet, en
toch hebben de
meeste mensen
corona alweer
helemaal ver
drongen. Carin van
Driel zou willen dat
ze dat ook kon. Maar
zij wordt er nog elke
dag keihard mee
geconfronteerd.
bevatten dat dat voorbij was. Ma
ria deelde haar locatie met me, via
Google. Zo kon ik volgen waar ze
was.”
puntjes. Hun zoontje Timor na
tuurlijk: hij is nog altijd even vro
lijk, en loopt inmiddels door de
woonkamer. „We hebben nog
nooit zoveel tijd samen doorge
bracht”, vertelt Maria. „In Oekra-
ine was Yuri altijd weg, omdat hij
ook gids was voor tochten in de
bergen. We hebben in Zeeland
heel veel kunnen praten.”
Hoe nu verder? Daarover spra
ken Maria en Yuri urenlang. Lange
tijd hadden ze de hoop dat ze snel
terug konden naar Oekraïne. „We
zien nu in dat dit langer gaat du
ren. Er is geen elektriciteit, geen
normaal drinkwater, Yuri’s uni-
versiteit is verwoest. We willen
graag naar huis, maar we kunnen
voorlopig niet terug, maar we wil
len ons de komende jaren wel nut
tig maken.”
Bouwbedrijf
Maria en Yuri vinden elkaar in Po
len, en reizen samen naar Vlissin-
gen. Ze worden opgevangen door
Gerard Ruedisueli en zijn Oekra
ïense vrouw Olesya Lutsenko, een
vriendin van Maria’s moeder. Na
een paar maanden krijgen ze een
appartement toegewezen.
Yuri is ingenieur: hij vindt in
no-time een baan bij een bouwbe
drijf in Goes. Langzaam went het
stel aan een nieuw leven in Zeel
and. „We zijn zó dankbaar voor de
hulp die we hebben gekregen:
mensen brachten ons kleding,
meubels en een wandelwagen
voor Timor. Allemaal voor niks.
Dat hadden we nooit verwacht.”
Het is zwaar, want ze missen
hun familie ontzettend. Godzij
dank is iedereen ongedeerd. Ze
zien op televisie hoe hun stad ver
woest wordt. Een groot gedeelte
van de universiteit waar Yuri
werkte, wordt met de grond gelijk
gemaakt.” Maar er zijn ook licht-
Onderzoeker
Yuri schreef talloze universiteiten
in Europa aan, in de hoop op een
aanstelling. Hij is dankbaar voor
zijn baan in Zeeland, maar hij wil
doorgaan met zijn werk als onder
zoeker. Het is gelukt: in februari
mag hij aan de universiteit van
Luxemburg beginnen. Yuri is dol
blij. „Ik wil me de komende jaren
blijven ontwikkelen in mijn vak
gebied, de vloeistofmechanica. Ik
wil mijn kennis na de oorlog in
zetten om mijn land opnieuw op
te bouwen.”
Maria: „Ik wil doorgaan met
mijn werk als fotograaf. Als we
naar Luxemburg gaan, zijn we
geen vluchtelingen meer. Dat is
belangrijk voor ons. Dan kunnen
we weer leven als normale men
sen. Maar ik vind het zó spannend.
We gaan Zeeland heel erg missen:
de wandelingen in Domburg, en
op Neeltje Jans. Er liggen hier zo
veel emoties en herinneringen.”
olledig in shock komt het
stel begin maart aan in
Vlissingen. Ze beseffen
V nauwelijks wat er alle
maal gebeurd is en hebben geen
idee waar ze terechtgekomen zijn.
Het ene moment leven ze een
‘perfect leven’ in de Oekraïense
havenstad Mykolajiv, samen met
hun zoontje Timor (zes maanden
oud). En het volgende moment
belanden ze in een nachtmerrie.
Yuri Dolganov vertrekt eind fe
bruari naar Turkije voor een ski
vakantie met vrienden, zonder
zijn vrouw en kind. Maria’s vader
waarschuwt hem voor vertrek.
„Zou je nou wel gaan?”, zegt hij.
„De situatie was toen natuurlijk al
weken gespannen. Mijn vader was
bang dat er oorlog uit zou bre
ken”, blikt Maria terug. Het jonge
stel wuift alles weg. Oorlog in hun
land? Ondenkbaar.
Op 24 februari gebeurt het echt.
Maria logeert bij haar ouders, die
ook in Mykolajiv wonen. Ze hoort
explosies en ziet de hemel oplich
ten. Doodsbang is ze. Yuri wil te
rug naar Oekraïne, maar dat kan
niet, omdat alle vluchten geannu
leerd zijn. In de dagen erna over
legt het stel wat te doen. Het
wordt steeds gevaarlijker en de
Russen bezetten de toegangsrou
tes naar de stad. Maria wil niet
vluchten, maar Yuri spoort haar
aan dat toch te doen. Ze volgt zijn
advies op. „De nacht voor mijn
vertrek, was de zwaarste uit mijn
leven”, blikt Maria terug. „Ik was
zó gestrest. Ik wilde niet gaan,
maar het moest, voor Timor. Ik
had geen idee wanneer ik mijn
ouders weer zou zien.” Maria ver
trekt, met haar babyzoontje en
een paar tassen. Een kennis en
haar zoontje reizen mee. Het is
een angstige reis van drie dagen,
naar de Poolse grens. „Ik herinner
me elke minuut nog.”
Yuri reist ondertussen naar
Hamburg, vanuit Turkije. En pakt
daar de trein richting Polen om
zijn vrouw en zoontje bij de grens
op te wachten. „Alles voelde zó
onwerkelijk. Ik kon maar niet ge
loven dat de oorlog echt begon
nen was. Toen ik in de trein naar
Polen zat, keek ik steeds foto’s van
ons leven in Oekraïne. Ik kon niet
evenendertig-en-
een-halfjaarwas
ze het gezicht van
de Albert Heijn in
Terneuzen. Eerst
achter de kassa,
later bij de info
balie. Er ging
geen dag voorbij
dat ze buiten niet werd aangesproken
met de woorden: waar ken ik jou toch
van? De Hema? Ach nee, de Albert
Heijn, natuurlijk! En het gekke is: dat
gebeurt nog, ook al werkt Carin van
Driel (54) er al een poosje niet meer.
Tot haar grote verdriet.
November 2020. Het coronavirus
had het hele land lamgelegd. Mensen
moesten zoveel mogelijk thuisblij
ven, waar ze maar twee mensen
mochten ontvangen. Musea en bio
scopen waren dicht, sporten in
groepsverband was verboden. Win
kels moesten bijtijds dicht, maar wie
te veel mensen binnen had, kon de
tent alsnog sluiten. Eigenlijk draai
den alleen supermarkten ouderwets
door.
Het was aanpoten in de Albert Heijn
van Terneuzen. Carin van Driel
werkte zich drie slagen in de rondte
achter de infobalie: bloemen verko
pen, klachten behandelen, winkel
wagenmuntjes uitdelen, mensen
wijzen op de anderhalve meter, af
stand houden tot collega’s en intus
sen maar vriendelijk blijven lachen.
Het was bijna geen doen.
Carin was als de dood om corona te
krijgen. Ze had haar toen 86-jarige
moeder in huis en wilde niet dat die
besmet zou raken. „Niemand was
nog gevaccineerd. De meeste mensen
droegen mondkapjes, maar ik kreeg
het daar benauwd van, dus ik had
fc--'"' ,7^;
I
I
Maria, Yuri en hun
zoontje Timor uit
Oekraïne vlucht
ten toen de oor
log uitbrak en
kwamen begin
maart in Vlissin-
gen aan.
FOTO DIRK-JAN G JELTEMA
CORNELLEKE BLOK
VLISSINGEN
WENDY WAGENMAKERS
TERNEUZEN
ZATERDAG 31 DECEMBER 2022 GO
^AAN
UK**
en
