Joyce Sylvester
Dierenmens
Politieagenten, niet
bloter alsjeblieft!
Een lammetje werd gezinslid
12
Met blotere
agenten heb ik
toch het idee
dat het
minder veilig
wordt
Ze rende
achter ons
aan en viel in
de sloot
Texelaar (schaap)
Joyce Sylvester schrijft op deze plek wekelijks
over onderwerpen die haar raken.
Meestal gaat de krant over mensen. Annemarie Haverkamp
schrijft over dieren met een verhaal.
Maar gezagsdragers zoals de politieagenten kunnen niet zo maar uit
de kleren. De samenleving zit niet te wachten op blotere agenten. Die
worden niet serieus genomen. Tegelijk moet de politie bij tropische tempe
raturen wel menswaardig kunnen werken. De politietop moet de hitte-
ervaringen daarom serieus nemen en komen met een uitrusting die de vei
ligheid en het gezag bij tropische temperaturen in stand houden. Agenten
die met korte broeken en op slippers gaan rondlopen, is echt niet de oplo
sing. Een couturier die zo’n outfit kan ontwerpen, is toch wel te vinden?
De politie bewaakt de openbare orde en vei
ligheid onder het gezag van de burgemees
ter. Hiernaast is er de hulpverlening en de
opsporingstaak die rechtstreeks valt onder
de officier van justitie. Het is een gevoel,
maar met blotere agenten heb ik toch het
idee dat het minder veilig wordt op straat en
dat het gezag wordt aangetast.
iemand met het dier had.”
Een band bouw je al op zo
dra je een dier een naam
geeft, daarmee wordt het
een individu. Als het
beestje dan ook nog eens
veel zorg nodig heeft, zoals
Poekie die met de fles werd
grootgebracht, wordt die
band hechter.
Hoe lang een dier deel
heeft uitgemaakt van een
gezin, speelt volgens de
psycholoog geen rol. ,,Daar
hebben we onderzoek naar
gedaan. Ook hier is de in
tensiteit van de zorg van
belang. Er zijn mensen die
na tien jaar hun hond ver-
liezen, maar eigenlijk niet
zo’n hechte band met het
dier hadden. Dan kan ie
mand na vijf maanden
samenleven met een lam
metje verdrietiger zijn.”
Poekie, het sneeuwwitte
schaapje, was er ook op een
bijzonder moment. Juist in
die periode had het zusje
van Willem een ongeluk
gehad en een hersenschud
ding opgelopen. Zij moest
weken in het donker blij
ven liggen. ,,Daarom sliep
Poekie bij haar in bed en
ging ze dus mee in bad”,
zegt Willem. De kinderen
namen haar aan een hon-
denriem mee uit wande
len, als ze in huis poepte
werden de droge keutels
gewoon opgeruimd.
Op een dag vond Wil
lems vader dat het lamme
tje toch maar naar de wei
moest. Hij zette haar tus
sen de andere schapen en
het gezin fietste weg.
,,Maar ze rende achter ons
aan en belandde in de
sloot. We hebben haar
moeten redden. Toen ging
ze weer mee naar huis”,
weet Willem nog goed.
De rest van haar korte le
ven woonde Poekie in de
tuin. Tot ze vlak voor de
zomervakantie verzwakte
en overleed. Het beestje
verdween in de kadaverbak
die boeren destijds vaak op
hun erf hadden staan. Het
beeld van de vier kinderen
die daar huilend omheen
stonden, vergeet Willem
Lenting nooit meer.
Rouwen
Psycholoog Nienke Enden
burg vindt het prijzens
waardig dat de ouders hun
kroost betrokken bij het af
scheid en niet met de beste
bedoelingen - zoals vaak
gebeurt - weghielden bij
het dode huisdier.
Rouwen om een dier is
weinig anders dan rouwen
om een mens, en het is
goed als kinderen met ei
gen ogen zien wat een
overlijden inhoudt. ,,Bij
mensen hebben we allerlei
rituelen rond een afscheid.
Die spelen een rol bij de
verwerking. Het helpt om
ook bij het sterven van die
ren zoiets te doen. Een fo
toboek maken, bijvoor
beeld.’’
Bij Willems bejaarde
moeder in Groningen staat
nog altijd een foto van
Willem met Poekie op de
kast (het lammetje bij zijn
linkerknie). Zelf zit hij nu
met het verdriet van zijn
dochtertjes om hun konijn.
Alvast een tip van de psy
choloog: „Meteen een
nieuw konijn aanschaffen
werkt meestal niet. Huis
dieren zijn geen koelkasten
die je kunt vervangen. Ze
hebben allemaal hun eigen
karakter. Wat helpt, is over
ze blijven praten en samen
huilen.”
oekie was een kraak
helder, wit lam
metje. Ze rook naar
shampoo. Dat kwam door
dat Poekie bijna dagelijks
in bad ging. ,,Ze sliep elke
nacht in bed bij mijn
zusje”, vertelt Willem Len
ting uit Honselersdijk (bij
Naaldwijk). We schrijven
1992, maar voor Lenting
lijkt het gisteren. Emoties
komen terug, waarschijn
lijk omdat vorige week het
konijn van zijn dochters
verdween. Een roofvogel
lijkt de schuldige. Konijn
Koko moet haast uit de ren
zijn gegrepen. ,,We hebben
met z’n allen gezocht, maar
Koko kwam niet meer te
rug. Mijn kinderen zijn
ontroostbaar.”
Net als Willem dertig
jaar geleden. Lammetje
Poekie maakte deel uit van
het gezin waarin hij op
groeide, op het Groningse
platteland. Vader was hob
byboer, er liepen allerlei
dieren om het huis. Poekie
werd op een nacht in de
stal geboren, maar versto
ten door de ooi die haar
had gebaard. Meteen kwa
men de kinderen in actie:
samen zorgden ze ervoor
dat het lammetje om de
paar uur een fles warme
melk kreeg. Het beestje
kreeg een eigen doos in de
woonkamer, vlakbij de ka
chel. ,,Poekie werd een echt
huisdier’’, vertelt Willem.
Maar het verdriet om de
uiteindelijke dood van
Poekie staat hem nog min
stens zo helder voor de
geest als de aanwezigheid
van het huisschaapje.
GZ-psycholoog Nienke
Endenburg vindt dat niet
gek. Ze biedt therapie aan
mensen die verdriet heb
ben om een dier en werkt
als docent bij de faculteit
diergeneeskunde aan de
Universiteit Utrecht. ,,Ge-
middeld rouwen mensen
8,5 maand om een huis
dier’’, vertelt ze. Of het een
schaap, een hond of een
papegaai betreft, maakt
niet uit. ,,Het gaat om de
sterkte van de band die
Bij tropische temperaturen is een pet voor de politie niet ver
plicht. Mannen dragen een uniform met een lange broek. Korte mouwen
mogen wel. Vrouwelijke agenten kunnen
een rok aan doen zonder panty. Motoragen
ten moeten altijd hun leren motorpak, inte-
graalhelm, motorhandschoenen en motor-
laarzen dragen. Een blauw sweat- of po
loshirt mag bij hitte wel onder het leren pak.
Tijdens mijn burgemeesterstijd had ik het
gezag over de politie. Over de uitrusting
gaan burgemeesters niet. Ik luisterde na
tuurlijk wel naar de agenten en hoorde er
meer met hetzelfde dilemma als mijn neef.
In vol ornaat de straat op is echt lastig als het
zo heet is: ,,Waarom moeten wij zo ingepakt
rondlopen? Beetje belachelijk. Kan dat nou
echt niet anders?’’ Dan toch maar een korte
broek aandoen? Zonder leren pak op de mo
tor? Of de slippers aan, zoals de politie in
Scheveningen deed afgelopen week? Ja hoor,
op slippers achter een bankovervaller aan.
succes meneer agent!
Tuurlijk. De tijden zijn veranderd. Postbo
des hebben bij hitte recht op een korte
broek, stelde de Commissie Gelijke Behandeling vast in 1999. Na een klacht
van AbvaKabo tegen PTT Post luidde het oordeel: ‘Bij een lange broek plak
ken de pijpen aan de benen en wordt de postbode bij het lopen, maar
vooral het traplopen, in zijn bewegingsvrijheid belemmerd.’
Prins Claus vond zijn stropdas knellen en gooide ‘m af. Sinds corona ons
overviel, werken we meer thuis en gaan we informeler gekleed, ook nu we
weer naar kantoor gaan. Niet iedereen is er blij mee. Er zijn er die het ordi
nair vinden. Wat de één echter aanstootgevend vindt, is volgens de ander
acceptabel. Je krijgt ongevraagd inkijkjes in privé, zoals tattoos die verder
gaan dan ‘moeder’, maar ook littekens en andere geheimen. Alles onder het
motto: moet kunnen.
e hoeft deze zomer niet ver op reis te gaan voor tropische tempera
turen. Ook hier kan het snikheet zijn. Heel Nederland trok afgelo
pen week minder kleren aan, ook onder werktijd. Maar niet ieder
een kan dat zo maar doen. Soms moet het lichaam vanwege de
veiligheid worden beschermd. Ook zijn er beroepen waarin een
relatie bestaat tussen kleding en gezag. Je kunt je geloofwaardigheid zo
maar verliezen als je er iets te luchtig of slordig bij loopt.
Mijn neef wilde altijd al bij de politie en is nu wijkagent. Hij had afgelo
pen week dienst en verzuchtte: ,,Het is niet te doen! Maar ik kan moeilijk in
een korte broek verschijnen. Ik wil wel dat er naar me wordt geluisterd als
ik op straat aanwijzingen geef.’’
Behalve voorgeschreven kleding hebben politieagenten nogal wat attri
buten. Een kogelvrij vest en het dienstpistool dat in de holster moet. Dan
zijn er nog de pepperspray en de uitschuifbare wapenstok. Die moeten ook
op positie worden gedragen. Sinds 1 januari 2022 is daar een stroomstoot-
wapen bij gekomen.
De volgende column verschijnt op 13 augustus.
Joyce Sylvester was senator voor de PvdA en werd in 2008 de eerste
vrouwelijke burgemeester van Surinaamse afkomst. Ze schreef de autobio
grafie Bent u de burgemeester?
Woonplaats: Zuidwolde
Bijzonderheid:
sliep in een bed
Heeft u een suggestie
voor een dier met een ver
haal? Mail annemarie.haver-
kamp@persgroep.ne t
PRIVÉFOTO
ZATERDAG 23 JULI 2022 GO
