Goddelijke gerechten op eeuwfeest kerk
5
c Cecile was bijna een halve eeuw kleuterjuf maar nu zwaait ze af
chmme
Bijna een halve eeuw
was Cecile van
Doeselaar-de Caluwé
(66) uit Sluiskil
kleuterjuf. De kleinste
leerlingen blijven haar
nog altijd intrigeren.
Toch is het nu mooi
geweest.
Twee grote ogen staren
omhoog in de hal van
De Steiger in Terneu
zen. Er komt een lange
meneer binnen. ,,Ik ga
juffrouw Cecile eens zoeken'', zegt
hij. Het kleine meisje wil best
meezoeken. ,,Spelen jullie verstop
pertje dan?'' Het is die onbevan
genheid, die Cecile straks zo gaat
missen. ,,Een kleuter is puur,
spontaan en eerlijk. Het blijft mij
nog altijd verrassen hoeveel capa
citeiten een jong kind al heeft. Dat
heeft mij ook altijd scherp gehou
den, het zorgde er voor dat ik niet
op routine kon draaien'', vertelt ze.
Trots
Tja, ze staat er eigenlijk niet zo
vaak bij stil. Maar inderdaad, bijna
een halve eeuw voor de klas is
geen kleinigheid. ,,48 jaar om pre
cies te zijn. En ja, op een uitstapje
naar groep 3 en 4 na heb ik mij al
tijd om de kleuters bekommerd. Ja
natuurlijk, dat moet je liggen.
Maar ik heb het altijd zó ontzet
tend leuk gevonden. Ook bij het
lesgeven aan kleuters moet je je
natuurlijk aan de leerdoelen hou
den, maar er is veel ruimte om dat
op een creatieve manier te doen.
Heb je het bijvoorbeeld over na
tuur, dan pas je ook kunst toe. Laat
ze maar eens een leeuw tekenen.
Wat je dan allemaal terugkrijgt op
papier, dat vind ik geweldig. Echt,
dat soort dingen maken mij ont
zettend trots." De kleuters uit haar
begintijd in de jaren zeventig ver
gelijken met de leerlingen van nu
is haast ondoenlijk. Cecile: ,,Vroe-
ger keken ze weleens televisie. Er
werd veel meer gespeeld, het
speelgoedmateriaal werd behoor
lijk gebruikt. Dat is nu niet meer
vanzelfsprekend. Het is belangrijk
om er voor te zorgen dat een kind
niet continu is gefixeerd op een
beeldscherm. Handelend bezig
zijn met materialen is ontzettend
belangrijk. Voor die échte aan
dacht moet je tijd vrij willen ma
ken, ook als ouders. Ik weet zeker
dat het je later trots maakt dat je zo
met jouw kinderen hebt gehan
deld. Het is zaak om daar bewust
mee bezig te zijn, want de periode
is maar zo kort. Voor je het weet
zijn ze groot."
Cecile geeft nu zo'n vijfjaar les
op De Steiger. Daarvoor waren er
sinds 2011 jaren op De Geule, De
Zeemeeuw en De Stelle in Terneu
zen en De Zeester in Philippine.
Ik kan het nog hoor,
de benen gestrekt
aan de balletbarre
Maar er is maar één school die haar
het meest aan het hart ligt: Op de
Hoogte. De katholieke school aan
de Madame Curiestraat, opgegaan
in fusieschool De Twijn, voelde
van 1974 tot 2011 als haar tweede
thuis. ,,Er werd daar bijvoorbeeld
zó zorgvuldig met alle kinderen
omgegaan, dat ik al in mijn eerste
jaren wist: als ik later kinderen
krijg, neem ik ze vanuit Sluiskil
mee naar Op de Hoogte. En dat is
gebeurd, met alle drie. De collega's
kenden elkaar ook heel goed, we
leerden van elkaar. En door de
toen nog lange pauzes was er ook
tijd om een persoonlijke band met
elkaar op te bouwen.''
Op de Hoogte zal dus altijd als
'haar' school blijven voelen. Lo
gisch, na 37 jaar lesgeven. Nu komt
er tijd voor andere dingen. Fietsen,
wandelen met de honden. En klas
siek ballet. Ballet? Op je 66e? „Jaze
ker! Als kind ben ik daarmee be
gonnen. Via de Royal Academy of
Dance in Gent heb ik een hoog ni
veau gehaald. Nu doe ik het samen
met mijn dochter. Ja, ik ben veruit
de oudste, maar ik kan het nog
steeds hoor, met de benen gestrekt
aan de balletbarre. Ik hoop het nog
even vol te houden. Nee, stilzitten
is niks voor mij. Ik zal ook vast wel
een manier vinden om contact
met kinderen te houden, want ik
denk dat ik dat, na al die jaren, niet
kan missen.''
Wie vanaf Nieuwe Molen naar Koe
wacht rijdt, ziet op een gegeven
moment een simpel bord staan.
'Kerk Koewacht 100 jaar', staat erop.
Meer niet. Maar voor de gemid
delde Koewachtenaar betekent het
veel. Op zondag mogen er dan mis
schien nog maar vijftig mensen
naar de katholieke kerk gaan, maar
toen acht jaar geleden een sluiting
aan de orde was verzette het hele
dorp zich met succes. Op het eerste
Foodtruckfestival op het plein voor
de kerk ging het daar nauwelijks
over. Hoewel er aan de uitnodiging
aan het adres van de burgemeesters
Stany De Rechter van Stekene en
Robby De Caluwé van Moerbeke
(die overigens verstek liet gaan) om
het evenement samen met de Ter-
neuzense burgemeester Erik van
Merrienboer nog wel wat symbo
liek kleefde.
Grens
Tot de Eerste Wereldoorlog kerkten
de katholieke Koewachtenaren im
mers over de grens. Dat was al zo
sinds de Tachtigjarige Oorlog, toen
katholieken in de Republiek hun
geloof niet openlijk mochten belij
den. Toen in 1915 de grens tussen
België en het neutrale Nederland
werd afgesloten, werd op Neder
lands Koewacht een houten nood
kerk gebouwd. In 1922 werd die ver
vangen door de huidige kerk, ge
bouwd met het geld van de inwo
ners. Van Merrienboer refereerde er
kort aan. ,,Er is nergens een kerk zó
van de mensen als in Koewacht."
Daarna was het tijd voor feest.
Aan het feest was verder niets ker
kelijk, of het moest zijn dat er tal
van goddelijke gerechten te koop
waren.
VL MAANDAG 4 JULI 2022
'De kindjes hielden mij jong'
Juffrouw Cecile neemt na 48 jaar afscheid. foto kelly thans
Raymond de Frel
Terneuzen
- Cecile van Doeselaar-
De Caluwé
KOEWACHT
Kom je aan de kerk, dan kom je
aan Koewacht. Of je nu wel of
niet gelooft, of je nu wel of niet
op zondag naar de mis gaat: de
kerk is van iedereen. En dus was
het feestje ter ere van de hon
derdste verjaardag van de kerk
zaterdag voor alle inwoners van
het grensdorp.
- Raymond de Frel
Kisie, Sam en Evert kozen voor een wafel tijdens het Foodtruck
Festival Koewacht ter ere van de 100-jarige kerk. foto frank peters
«BfclW"
