Zeven jaar geleden kreeg ze borstkanker, drie jaar
later stierf ze bijna aan een hersenvliesontsteking.
En nu komt TRODESSA BARTON (42) met het
boek De zin van de dood. 'Het leven loslaten,
iedereen die je dierbaar is, hoe doe je dat?'
Ie moet je zus zo snel mogelijk weghalen. Hier
I zal ze sterven. We kunnen haar niet helpen,'
I fluisterde de arts in het oor van mijn broer
I Allan. Zelf hoorde ik het niet; ik was in een
coma gegleden. Ergens maar goed, want ik
weet niet of ik de mededeling had aangekund. Het
was de zomer van 2018 en ik was 38 jaar. We waren
in Kaapverdië om Allans huwelijk te vieren, niet om
voorgoed afscheid te nemen. Hoe kon het nou toch
dat de dood me ineens kwam halen?
Zes dagen eerder liep ik nog op blote voeten over
een van de witste stranden die ik ooit had gezien.
Toen was de hoofdpijn begonnen. Alsof er een bom
in mijn hoofd was afgegaan. Alsof iemand met een
bokshandschoen tegen mijn hersenen aan het slaan
was. Kreunend als een gewond dier was ik naar het
ziekenhuis gebracht. 'Ik heb een hersenvliesontste
king,' zei ik tegen de eerste arts die me te woord
stond. 'Nee, dat kan niet,' antwoordde ze. 'Je kunt je
nek nog te goed bewegen. We gaan eerst wat andere
dingen bekijken.' Niet lang daarna lag ik in coma in
een Afrikaans ziekenhuis. En waar alle andere artsen
het volste vertrouwen hadden dat het helemaal
goed zou komen, was er dus die ene die mijn broer
iets anders influisterde. Allan regelde meteen een
vlucht naar Gran Canaria - helemaal naar Nederland
vliegen zou ik niet overleven. Daar moest ik binnen
enkele uren een operatie ondergaan om de druk in
mijn hersenen te verlichten. Het was inderdaad een
hersenvliesontsteking. De Spaanse behandelaars
waren minder optimistisch dan het gros van hun
Kaapverdische collega's: ze konden niets beloven.
Niet dat ik nog zou kunnen lopen, praten, zien of
horen als ik wakker zou worden. Niet eens dat ik
wakker zou worden.
TIEN DAGEN LATER was ik er weer. Mijn beide broers
zaten naast het bed. Een van hen zei: 'Sorry zus, dat
je haren er weer af zijn. Ik heb toestemming moeten
geven om ze af te scheren voor de operatie. Ik weet
hoe erg je dat vindt.' Hij kende mijn geschiedenis
natuurlijk. Ruim twee jaar eerder was ik mijn haar
ook al kwijtgeraakt. Toen was de chemo de oorzaak
geweest. Borstkanker. Mijn haar was net weer een
beetje aangegroeid. Nu lag ik dus wéér met een kale
kop in een ziekenhuisbed, dit keer met een bacterie
als dader.
Na dagen van verwarring begon ik te beseffen dat
'IK HEB
DE DOOD
EEN HAND
GEGEVEN'
20
