'Wat ik interessant vind,
is de vraag durven stellen
die de diepte aanboort'
'Kijk
zegt ze, en zoekt
naar een afoeelding in haar tele
foon. 'Hier kwam ik de berg af.' Op
de foto: Wende Snijders, de armen
en het hoofd in extase omhoog
gericht, zonnestralen op haar
gezicht, een helling afdalend
over een geitenpad. Gelouterd.
Drie dagen en drie nachten bracht
de zangeres door op een berg in
het zuiden van Frankrijk, in haar
eentje, met slechts een jerrycan
water, een slaapzak, pen en papier.
Een vision quest, een oud Indiaans
ritueel waarbij je de natuur intrekt
om tot inzichten te komen. 'Er was
een afgebakende cirkel van stenen
en takken, een rivier glinsterde
beneden in het dal, wat bomen en
rotsen. Ik zat daar al die uren de
natuur in de ogen te kijken. Wat zij
mij liet zien, is wat gulheid is, en
chaos, en schoonheid. De vergan
kelijkheid, de vruchtbaarheid, het
leven en de dood naast elkaar.
In die stilte viel alle ruis weg,
waardoor ik kon nadenken over
mijn eigen schaduwkanten, mijn
verlangens, dromen, de relatie
met mijn moeder, mijn bloed
lijnen, mijn vader, mijn geliefde.'
Ze kwam de berg af en al haar
zintuigen stonden helemaal open.
'Ik had geen beschermlaag meer.
Ik kon volledig zijn wie ik ben, niet
beoordeeld of veroordeeld door
de stemmen in mijn hoofd. Dat
was allemaal weggevallen en daar
was openheid voor in de plaats
gekomen, en kalmte en kwetsbaar
heid en zachtheid.'
Haar blik dwarrelt omhoog.
Nadenkend: 'Toen reisde ik door
naar Manchester, waar mijn lief
Wouter bij een theaterfestival was. Ik moest
me meteen weer verhouden tot mensen, de
metro, iedereen had haast, drukte. Ik vond
het prachtig want ik hou van het leven en ik
hou van de stad, maar ik voelde hoe ik mijn
verdedigingsmechanisme opwierp, door
champagne te drinken en taart te eten, om
een soort fort om me heen te bouwen. Om
alles maar niet zo hard binnen te laten komen,
om eerst weer te wennen aan mensen om mij
heen. Om iets minder een open zenuw te zijn.'
EEN GESPREK MET WENDE is gepassioneerd en
bezield - net als haar optredens. Achterover
leunen en voor de vuist weg babbelen is er
niet bij. 'Was jij altijd al iemand die vragen
stelt?' klinkt het na het eerste handenschudden
nieuwsgierig. 'Vragen kunnen magische sleu
tels zijn, vind je niet? Dat iemand denkt: o,
zo heb ik er nog niet over nagedacht! Wat ik
interessant vind, is de vraag durven stellen
die de diepte aanboort, die oncomfortabel is
of complex. En de bereidheid van de ander er
antwoord op te geven. Die dans met elkaar,
die op een of andere manier verbinding geeft,
of inzicht, of meer compassie... Zullen we
koffie bestellen?'
AANLEIDING VOOR HET INTERVIEW is De Wil
dernis, de muziekvoorstelling waarmee ze de
komende maanden optreedt in het hele land.
Ook dit project is weer in your face, een con
frontatie met het innerlijk, een reis door de
ziel. De sessie op de berg in Frankrijk gaf de
kickstart aan dit project, zegt ze. 'Ik moest in
mijn hoofd ruimte scheppen voor iets nieuws.
Ik had in 2017 Mens gemaakt, waarin alle dingen
samenkwamen waar ik al heel lang naar aan
het zoeken was. Het theatrale, pop, elektronica,
vertellen, de literatuur. Dat moest ik loslaten.
Een andere reden waarom ik in 2019 die vision
quest ging doen, was dat ik veertig was gewor
den, een rite de passage hè; ik vond het mooi
dat moment te markeren. Ik doe dit nu twintig
jaar, en elke keer denk ik: wat sta ik
daar nu te doen? Wat heb ik door
te geven? En dat is op je veertigste
heel iets anders dan op je 25ste.'
Toen waren het de Franse chansons
waarmee ze furore maakte, en in
de vijftien jaar die volgden onder
zocht ze het muzikale spectrum
minutieus. 'Ik vind ouder worden
fantastisch. De diepte die je krijgt
vind ik heerlijk. Net als de gulheid,
waardoor je veel makkelijker con
nectie kan maken zonder dat je
bang bent dat je uitgelachen wordt
of dat je niet in het beeld past.'
Je verliest een hoop angst en
onzekerheid.
'Niks menselijks is mij vreemd en
14
