Andrej herenigd met leeuw Grr:
4
der had doorgebracht, vluchtten ze
op 10 maart naar het veilige, in het ui
terste westen van Oekraïne gelegen
Lviv. Zijn drie oudere kinderen wa
ren al eerder in veiligheid gebracht;
zij hebben samen met hun moeder
onderdak gevonden in het buiten
land, in een hotel in de buurt van
Schiphol.
Ook Sergej en Larissa, twee van
zijn kompanen, zullen het wel zon
der hem redden, en hij zonder hen.
Maar er is iets waarvan hij weet dat
het niet zonder hem kan; een drie
jaar oude leeuw - zonder manen,
want gecastreerd - die hij van kleins
af heeft grootgebracht. Eerst in zijn
flat, daarna op de boerderij. Hij is de
mascotte van zijn bedrijfje gewor
den.
Vastleggen
Dat het dier nog leeft, heeft hij te
danken aan mensen van goede wil,
vertelt hij bij het uitrijden van
Kiev. En misschien ook aan het feit
dat voor de Tsjetsjeense soldaten die
eerst op zijn boerderij zaten, de be
ruchte kadyrovtsy, de leeuw symbool
staat voor dapperheid. Het enige wat
ze wel eens durfden te doen is, voor
de grap, een paar salvo's afvuren op
de bovenverdieping terwijl Larissa
het dier te eten gaf.
Correspondent Jan Hunin reisde naar Hostomel, een stad ten
noordwesten van Kiev waar de verwoesting nog groter is dan in
Boetsja. Zijn reisgenoot Andrej trof er de verkoolde schedel
van diens vriend Vladimir. En een leeuw die alle
verschrikkingen heeft overleefd.
ndrej Bits-
jenko heeft
net van een
uitgebrand
autowrak
op zijn erf
gezegd dat
dat zijn
Skoda Fabia
was, wanneer hij zich schuifelend
een weg baant in de richting van een
hoopje verschroeide resten.
Schuifelend, want de Russische
granaat die op de tweede dag van de
oorlog zijn auto tot schroot redu
ceerde, richtte niet alleen materiële
schade aan. Bij de ontploffing van het
projectiel kreeg de 40-jarige bedrijfs
leider zoveel granaatsplinters in zijn
been, dat hij nu twee krukken nodig
heeft om de plek des onheils te berei
ken. En dan mag hij nog van geluk
spreken.
Niet ver van de plaats waar het as
falt is opengereten, wijst hij met een
van zijn krukken op een hoopje ver
koolde resten: een verschrompelde,
zwartgeblakerde schedel waar nog
een stuk wervelkolom aan hangt; een
ander deel hangt vast aan een al even
zwartgeblakerd bekken. De rest is zo
verpulverd dat je je afvraagt wat ze
zouden kunnen zijn geweest. Maar
Andrej weet genoeg. Dat is Vladimir,
zegt hij, terwijl hij met zijn hand
naar het verkoolde hoopje wijst.
Nadat hij gezegd heeft dat het moet
worden weggehaald, doet hij een
paar stappen naar voren. Het ogen
blik is gekomen om op een plechtige
manier afscheid te nemen van zijn
vriend en misschien ook van het on
heil dat hem is overkomen.
,,Op 25 februari stonden ik en mijn
vriend Vladimir hier (bij het uitspre
ken van de naam van zijn vriend slaat
hij zich met zijn rechterhand twee
maal op de borst), toen er een projec
tiel uit die richting kwam (wijst met
zijn kruk naar boven) en daar ont
plofte (wijst met zijn kruk naar on
der). Ik werd gewond en Vladimir -
Vova - werd gedood."
Opnieuw wijst hij naar het hoopje
verkoolde resten. ,,Dat is Vova, dat is
er wat er van hem overblijft."
Bespuwd
Andrej is de kalmte zelve. Het is de
eerste keer dat hij terug is. Op de
vraag hoe het met zijn been is ge
steld, antwoordt hij droogweg:
,,Komt goed."
Eerder zat het er niet in, om de
eenvoudige reden dat de Russen zijn
bedrijfje - een boerderij eigenlijk,
met varkens en kippen, tenminste
voor de oorlog - wekenlang bezet
hielden. Toen ze een paar uur na de
fatale beschieting met tanks zijn erf
opreden en hem daar in al zijn el
lende zagen liggen, werd hij in plaats
van geholpen bespuwd. Op de mouw
van zijn jas hadden ze een Oekraïens
vlaggetje gezien.
Hij mocht van geluk spreken dat hij
nog leefde toen de ambulanciers hem
te midden van de beschietingen naar
het nabijgelegen Boetsja en vandaar
naar Kiev brachten, waar hij tot op de
dag van vandaag op de verpleegafde-
ling van een ziekenhuis ligt.
En eigenlijk zou hij daar vandaag
ook nog moeten liggen: zijn been is
nog lang niet genezen. Hij mag het
ziekenhuis niet uit. Maar hij wilde
o zo graag terug naar de plek waar hij
woonde en werkte, zeker nu het op
nieuw kan. Hostomel, de stad waar
zijn boerderij zich bevindt, werd vo
rige week heroverd op de Russen.
Dus toen zijn vriend Stepan hem
aanbood om te rijden, kon hij niet
anders dan van het aanbod gebruik
maken, ook al zou het voor zijn ge
zondheid beter zijn geweest als hij
nog een tijdje in de ziekenboeg was
blijven liggen. Slechts met de groot
ste moeite slaagt hij erin met zijn ge
wonde en ook wel zware lichaam in
de passagierszetel van Stepans Hyun
dai Lanos te kruipen. Voor zijn fami
lie hoeft Andrej het niet te doen. Na
dat zijn vrouw twee weken lang met
hun 2-jarige dochter in een schuilkel-
ZATERDAG 9 APRIL 2022 GO
G Andrej op het erf
van zijn boerderij bij
de stoffelijke resten
van zijn vriend Vladi
mir. ,,Dat is Vova, dat
is wat er van hem
overblijft."
'Mijn lie^e,
mijn lie^e'
