Michel Kloeg opent het ene hotel na het andere
6
'Na elk project denk ik
meteen: what's next?
Mijn vrouw wordt er af
en toe gek van'
Jarenlang had Michel Kloeg een bloeiende uitvaartonderneming in Rotterdam. Totdat hij de boel
verkocht en uiteindelijk een nieuwe uitdaging vond in de Zeeuwse hotellerie. Met succes, want de
laatste jaren opent hij het ene project na het andere.
In 2013 kocht hij zijn eerste hotel. In 2019
volgde het tweede. Sindsdien gaat het
hard. De Timmerfabriek is binnenkort al
de zesde locatie van zijn Kloeg Collec
tion. Nog vóór de zomer volgen Hotel
boot Koningin Emma in Vlissingen en Helder
in Renesse. „Volgend jaar openen we Sint Joris
in Middelburg en De Dokwerker, naast de
Timmerfabriek. Tegelijkertijd zijn we begon
nen met Britannia in Vlissingen. Dat wordt
nummer elf. Belachelijk hè? Maar ik ben er su-
pertrots op. En dan is het jammer dat mijn ou
ders er niet meer zijn. Ik zou zo graag nog eens
met hen bespreken hoe het gelopen is."
Een sluimerende tongval verraadt zijn her
komst. Kloeg is een echte Rotterdammert, als
zevende telg in een gezin van tien kinderen
opgegroeid aan het Pijnackerplein in Noord en
later verhuisd naar de wijk Ommoord. Zijn va
der zat al in het uitvaartwezen. Direct na de
middelbare school kwam Kloeg bij hem in de
zaak, de Onderlinge Rouw Vereniging. Een
paar jaar later, in 1984, begon hij als zelfstandig
uitvaartverzorger, ondanks waarschuwingen
van zijn vader.
,,Omdat hij uit eigen ervaring wist hoe hard
werken het is. Je bent eigenlijk nooit thuis, dag
en nacht bezig. Zelf was hij overgestapt op een
facilitair bedrijf voor de sector, waardoor hij
alleen overdag hoefde te werken. Hij zei tegen
me: man, waar begin je aan? Maar ik wilde het
avontuur aangaan. Dat masterplan zit blijk
baar bij mij tussen de oren."
,,We werden een van de grootste van Rotter
dam. Deden zo'n duizend uitvaarten per jaar.
Vervolgens hebben we met een aantal colle
ga's een prachtig groot uitvaartcentrum ge
bouwd in Rotterdam-Zuid. Tot die tijd was
men gewend aan rouwkamers. Als je al niet
verdrietig was, dan werd je dat wel als je daar
binnenkwam, zo grauw en klein was het. Dat
uitvaartcentrum introduceerde een heel an
dere benadering. Het ging van iets wat heel kil
en sober was, naar 'vier het leven'. We vonden
ook dat dat kopje koffie en dat plakje cake hun
langste tijd wel hadden gehad."
,,In die tijd kwamen grote partijen zoals Yar-
den, Dela en Monuta op. Die hadden kapitalen
over voor dit soort bedrijven. Ik was 40 en
deed het werk al 23 jaar. Ik realiseerde me: door
het van de hand te doen, kan ik mijn inkomen
veiligstellen voor de rest van mijn leven en na
denken over andere dingen. Het bedrijf is in
2000 verkocht aan Monuta. Achteraf ben ik
heel blij dat ik dat heb gedaan. Ik heb er nog
twee jaar doorgewerkt, maar ik had het wel ge
had als uitvaartondernemer. Zeker op emotio
neel vlak, want ik dook er nogal in, wilde veel
doen voor de families. Dat vreet je op."
,,Het was een vreemde gewaarwording. Ineens
zat ik thuis, als een bejaarde achter de gerani
ums. Dat was ook niet helemaal de bedoeling.
Dat heeft tot 2008 geduurd, al heb ik tussen
door wel allerlei dingen gedaan. Ook werd
mijn schoonmoeder ziek. Longkanker, terwijl
ze nooit heeft gerookt. We hebben haar bij ons
in huis genomen en nog tien mooie maanden
samen gehad. We hadden haar die zorg en
liefde niet kunnen bieden als ik had gewerkt.
Soms moeten de dingen zijn zoals ze zijn."
,,We kwamen er vaak. Mijn ouders hadden al
een huisje op De Zandput in Zoutelande. Op
een gegeven moment bleek strandpaviljoen
Kaapduin te koop te staan. Mijn vrouw en kin
deren vonden het wel een leuk idee en dus
kochten we het in april 2008. Het eerste jaar
was een tropenjaar. Ongelooflijk druk en dat
met nul ervaring. Ik had nooit kunnen bevroe
den dat het zo hectisch was."
,,Dat strandpaviljoen had ik nodig om na zes
jaar back on track te komen, maar ik vond het
toch te weinig een uitdaging. Ik wilde meer,
kon ook veel meer aan. Het hoogste werkgenot
haal ik niet uit het vullen van glazen. Bij
Monuta had ik op het laatst 225 man personeel
en 22 vestigingen. Dan ben ik als een vis in het
water. Ik vind het heerlijk om het beste uit
mensen te halen. Het Beach Hotel hebben we
na twee seizoenen gesloopt en daar in één
winter een degelijk nieuw hotel neergezet,
met de kwaliteit die we willen."
,,Na elk project denk ik meteen: what's next?
Mijn vrouw wordt er af en toe gek van, al hebben
we er nooit woorden over. Zij zegt: van mij hoeft
het niet, maar ga je gang. Het is gewoon iets wat
in mij zit. Ik vind dat als je iets doet waarvan je
kan zeggen dat je er goed in bent, dat je daarmee
moet doorgaan. De andere kant van het verhaal is
dat we - in alle bescheidenheid - Zeeland steeds
weer een beetje mooier maken. We bouwen ner
gens in de bossen of de duinen een nieuw hotel.
Het gaat altijd om een rijksmonument of een be
schermd stadsgezicht of een verpauperd
hotel dat we ombouwen naar een vier-
I sterrenlocatie. We doen niemand te
kort."
„Natuurlijk. Gelukkig wisten we in
I maart 2020 niet dat het twee jaar
zou gaan duren, want dan had ie
dereen zich wel achter de oren ge
krabd. Ook ik heb klappen gekre
gen. Het heeft miljoenen aan
omzet gekost en idem dito
aan winst. Daar ben ik
niet echt vrolijk van ge
worden. Maar
ZATERDAG 2 APRIL 2022 GO
'Ik ben veel te eerlijk
en te open voor
verborgen agenda's'
ROLF BOSBOOM
Waarom vond uw vader het geen goed idee?
En dat werd een succes?
Toch verliet u in 2002 het uitvaartwezen.
Val je dan niet in een zwart gat?
Hoe bent u in Zeeland beland?
Kaapduin ruilde u een paar jaar later in voor
het Beach Hotel in Zoutelande, uw eerste ho
tel. Waarom deed u dat?
Het imperium breidt zich snel uit. Waar stopt
het?
Hebt u zich in de coronaperiode wel
eens afgevraagd: komt het nog goed
I met onze sector?
