Jan Rot
Twee dagen voor Matthijsgaat door in concert
ziet het er fysiek nog somber uit. De dag zelf word ik
monter wakker. Als bij aankomst in Ziggodome de lift
lang op zich laat wachten, por ik Laszlo: 'Kom, we nemen
de trap.' Dat is dan weer iets te enthousiast. Maar bij het
zien van de eerste vakvrienden zwijgt het gehijg.
We lopen groetend langs de kleedkamers, Hans en Candy
Dulfer, Danny Vera, Jacqueline Govaert, o kijk... 'Daar is
zowaar de grote Han Bennink!' groet ik de jazz-veteraan
(79), die ik vroeger vaak in het BIM-huis zag. We kennen
elkaar niet, maar omhelzen elkaar als oude vrienden, want
zo zijn muzikanten. Ook maak ik een selfie met drummer
John Engels (86). 'Kijken wie het eerst omvalt,' grap ik.
Alles is tot in de puntjes geregeld. 'Kan ik nog iets beteke
nen?' vraagt Yvonne van de productie. Eh ja. Mijn zilveren
Turkse bruiloftspak heb ik een half jaar niet aangehad,
inmiddels zakt de broek spontaan naar mijn knieën. Een
geluidstechnicus staat zijn riem af.
De soundcheck is al ontroerend. Wat een paleis. Dat we
hier mogen staan, zeg. 'Hallelujah,' weerkaatst het en ik
ben blij dat ik oortjes in heb, al ben ik nog van de generatie
geluidsmonitor.
'Ik zit gewoon naast André van Duin,' glimt Laszlo als we
wachten op de doorloop. Als Slimste Mens Rob Kemps
zijn Snollebollekes-hit uitvoert loop ik snel even naar het
midden van de lege zaal en doe wat stapjes links-rechts.
Lachen. Vrienden op het eerste gezicht.
En dan niet te veel lol maken, maar naar de kleedkamer,
met meegenomen luchtbed en warmtedeken. Energie-
management. Met extra pillen tegen de pijn. Slaap lukt
niet, maar rusten wel en ook het eten gaat goed.
Wij hoeven pas halverwege maar gaan bij aanvang even
lekker de zaal in, sfeer proeven tussen het publiek, weten
voor wie je het gaat doen. Hoe zouden Daan en Rover op
de tribune zich voelen?
Na een hartverscheurend mooi Almost Blue door Marcel
Veenendaal van Di-rect, mogen we de trap op. Ik heb geen
last van zenuwen, maar word overstelpt door de golf van
warmte als ik met Matthijs de catwalk oploop. Het lied
leidt ons vanzelf, spontaan springen overal lichtjes aan,
de zaklamp op zwaaiende mobieltjes. Genieten.
'Maar echt is echt en dat is wat ik doe, ja,' zing ik in het
laatste couplet en krijg een open doekje, wat nog wordt
overtroffen bij de afslag. Want als ik naar de tribunes
zwaai, zwiepen alle zitvakken overeind. Staand applaus
van 15.000 man. Ik voel me even de Zangeres Zonder
Naam bij haar afscheid. 'Vaarwel lieve Jan Rot, dank voor
alles!' Backstage lopen tranen over de wangen. Ja, je gaat
dood, maar dit moment nemen ze ons allen niet meer af.
's Nachts komt de man met de hamer. Om zeven uur
's morgens, na de derde keer kotsen, stuur ik wat mailtjes
en veeg de agenda een week leeg. Vreselijk, dingen ver
zetten, maar wat moet dat moet. En het was het waard.
Hallelujah!
Muzikant Jan Rot (64) is getrouwd met Daan (46). Ze hebben vier kinderen: dochters Elvis (20) en Maantje Piet (10)
en zoons Rover (17) en Wolf (13). In juli hoorde hij dat hij ongeneeslijk ziek is.
Ja, je gaat dood,
maar dit
nemen ze
ons niet
meer af
40
