werkte bij verschillende bedrijven als
verkoopdirecteur, zijn moeder was
verkoopster bij Peek Cloppenburg.
Echte Bosschenaren. 'Toen mijn moeder
overleed, was de uitvaart in de kerk,
aan het marktplein. Toen de kist werd
weggereden stonden alle winkeliers en
horecaondernemers in hun deuropening
als laatste eerbetoon.'
Je moeder overleed kort na je vader.
'Heftig. Het was als een roes - en dat leg
je dan uit als liefde. Het was leeg. Een
gat dat niet meer gevuld wordt. Ik heb
nog steeds de neiging ze te bellen. Mijn
moeder was dement, mijn vader viel.
Hij wilde niet meer, maar dacht: ja,
maar Hennie is er nog. Mijn moeder
was zijn prinses. Toen zij naar een
Dat was vroeger anders. Liever niet
stilstaan bij de moeilijke dingen,
doorgaan. 'Maar het mooie van
ouder worden is dat ik steeds vaker
om hulp en advies durf te vragen.'
Althans, van de juiste mensen.
Verlinde gooit er een wijsheid in.
'Ik leerde ooit van actrice Mary
Michon: 'In zo'n studio denk je dat
iedereen het over jou heeft. Dus je
moet voor jezelf bepalen: ik luister
maar naar twee mensen.'
Verlinde groeide met zijn drie zussen,
van wie de jongste zijn persoonlijk assis
tente is, op in Den Bosch. Zijn vader
nog dat ik naderhand bij mijn ouders
kwam. Ze stonden altijd achter me,
waren helemaal oké met mijn homo
seksualiteit, maar toen ik vertelde dat
iemand van onze vriendengroep om
die kist had gedanst, zei mijn vader:
dat is wel een beetje overdreven, toch?
Waar ik de woorden vandaan haalde
weet ik nog steeds niet, maar ik zei:
pap, soldaten hebben rituelen om
afscheid te nemen van hun gevallen
kameraden, en dit is onze manier om
ermee om te gaan: er is een van ons
gevallen.'
verzorgingstehuis ging, wisten wij:
het is gedaan. Hij is klaar. Hij werd
opgenomen in het ziekenhuis, dat
was op een vrijdagavond. Mijn
moeder zat in volle glorie naast
hem, ze zag er mooi uit, had een
helder moment - het was prachtig.
Met dat beeld is mijn vader weg
gegaan.'
Dan is-ie er. Die schaterende
Verlindelach. 'De uitvaart was in
een kasteel, een soort filmpremière,
met lekkere hapjes en chique
aankleding. Aan het eind van de
dag zei mijn moeder, die dus echt
heel dement was: wat was het een
gezellige dag hè. Hahaha. Ik zei: ja
mam, doen we snel weer.'
'Ik kan alleen omgaan met situaties
als ik er iets uit kan halen waar ik
iets aan heb. Hoe kan ik hier sterker
uit komen - dat is de eerste vraag
die ik mezelf stel. Bij de grootste
ellende ga ik een tijdje in een
innerlijke lockdown en dan komt
er dat gevoel: oké Albert, en nu?'
Wat heb je uit het verlies van je
ouders gehaald?
'Die levensles kreeg ik al toen ze
nog ziek waren. Op aanraden van
vrienden ging ik met iemand praten,
een professional. Die persoon zei
precies op het juiste moment: je
moet je realiseren dat iedere keer
wanneer je weggaat bij je ouders,
de laatste keer kan zijn. Dus raak ze
veel aan, ga er veel bij zitten. Dat
lijfelijke werd zo dierbaar - ik vóél
het bijna weer nu ik erover praat.
En ik leerde dus ook hoe goed het
was te praten over relatieproblemen
of rouw, de moeilijke dingen.'
MEZZA 15
Hoe ziet rouw er bij jou uit?
