Arjen Feenstra, monumentenredder van Vlissingen
6
Op de valreep is Arjen Feenstra (91) in eigen stad toch nog als profeet geëerd.
Het gemeentebestuur bedacht hem vorige maand met de Zilveren Vlissingse
Fles. Als Arjen niet op eigen initiatief een aantal panden in de binnenstad had
gerestaureerd, was Vlissingen eind vorige eeuw van enkele tientallen
monumentale en karakteristieke panden beroofd.
'Vrouwen namen hun
was mee naar de winkel
om een keer proef te
draaien'
RENÉ HOONHORST
De naam Feenstra klinkt eerder
Fries dan Zeeuws. Dat klopt, be
vestigt Arjen, want zijn wieg
stond in Hallum, waar zijn vader
een smederij bestierde. Nadat hij
een studie elektrotechniek afrondde, keerde
Arjen terug naar het dorp in Ferwerderadiel,
de gemeente die eind vorige eeuw opging in
Noardeast-FryslJn. Zijn vader had de smederij
ingeruild voor een elektronicazaak. ,,Ik heb
korte tijd aan tekentafels gestaan, maar ik vond
het leuker om met mijn handen te werken. In
de zaak van mijn vader werden ook elektrische
hekwerken en afrasteringen gemaakt en ter
plaatse geïnstalleerd. Zo kon ik zowel zaken
ontwerpen als maken en uitvoeren."
,,Op de bruiloft van mijn broer kwam ik mijn
vrouw Klien, kort voor Katalina, tegen. De
bruid was haar nicht. Het gezegde 'van een
bruiloft komt een bruiloft', ging voor ons op.
Mijn vrouw kwam uit Vlissingen en wilde
daar niet weg. Dus werd ik in 1957 naar Vlis-
singen gelokt."
„Tijdens mijn studie was ik opgeleid tot elek
tricien. En dat ik niet op een kantoor wilde
werken, wist ik al langer. Broers van Klien ver
trokken uit een winkel aan de Scheldestraat
om elders in de stad een zaak te beginnen. Er
kwam dus een pand vrij om op de hoek met de
Kasteelstraat in 1957 een elektronicazaak te
vestigen. We verkochten onder meer verlich
ting, radio's, televisies en wasmachines. Als
elektricien met technisch inzicht kon ik alle
apparaten zelf aansluiten, inclusief de anten
nes op het dak."
,,We hadden niet te klagen. Een lange aan
looptijd was niet nodig, de meeste apparaten
waren vrij nieuw eind jaren 50. Vrouwen
namen hun was mee naar de winkel om een
keer proef te draaien. Zo gauw ze zagen dat de
was er kraakhelder uit kwam, moest er snel
zo'n machine in huis komen. Ook televisies
waren sterk in opkomst. Mensen die het zich
konden veroorloven, wilden zo'n kijkkast in
huis."
,,Er waren destijds wel zeven of acht elektroni
cawinkels in de stad. Maar we kregen een be
hoorlijke dwarsdoorsnede van de bevolking
over de vloer, mede door onze goede service.
Dat wij zelf de aansluiting, reparaties en on
derhoud deden, trok klanten. We zaten bo
vendien dicht tegen het bedrijfsterrein van de
Schelde aan. Niet dat we alleen profijt van de
werf hadden. De hoge kranen veroorzaakten
vaak storingen, vooral in de wijk achter onze
winkel tot aan de Van Dishoeckstraat. Om de
haverklap het dak op om de antenne iets an
ders te richten, maar als het weer tegen zat,
waren storingsproblemen niet te verhelpen."
,,Mijn vrouw hielp keihard mee en we namen
vrij snel personeel in dienst. Na een paar jaar
hadden we acht medewerkers. We kregen tijd
om er in het weekend op uit te gaan om de
drukke stad even te ontvluchten met het
groeiende gezin; tussen 1959 en 1968 kregen
we vier dochters. We kochten een leuk dijk-
huisje in Westkapelle en hebben dat in korte
tijd helemaal opgeknapt."
,,Voor aan het strand liggen, hadden mijn
vrouw en ik geen talent. We trokken er in het
weekend vaak met de auto, dochters achterin,
op uit. Zo reden we een keer door Baarland
toen we opeens een bijzondere gevel zagen.
Auto aan de kant en kijken. Bleek het een
voormalig koetshuis van een kasteel te zijn.
Het kostte wat moeite en overtuigingskracht
om het te kopen, maar toen dat lukte hebben
we het voormalige slot grotendeels in oude
staat herbouwd. Eerst het huis zelf en nadat
we funderingen van oude muren vonden, ook
kasteelmuren en bijpassende torentjes en een
poort. De vroegere slotgracht groeven we uit,
zodat je over een brug de poort binnen moest
rijden."
,,Binnen de mogelijkheden. Ik was altijd op
zoek naar originele oude stenen, vooral kloos
termoppen en ijsselstenen. De muren waren
zo dik dat we die niet helemaal van stenen
metselden, maar opvulden met onder meer
oude, roestige vuilnisbakken. Het kasteel is
niet helemaal volgens de tekeningen her
bouwd. Het hoofdgebouw is in stijl opgetroklj
ken, maar is kleiner dan het middeleeuwse
slot was."
,,Nou nee. We gingen bijna ieder weekend
naar Baarland. En als het niet druk was op de
zaak ging ik er midden in de week ook wel
naartoe met een paar medewerkers. Boven- jj
dien gingen we niet op vakantie, de kindereh.t||
vermaakten zich prima op ons eigen 'kastee^jj
Dus in een jaar of vijf was het wel af."
,,Het onderhoud werd ons te veel en we kre
gen ook belangstelling voor historische pan
den in Vlissingen. Die wilde ik graag opknap
pen, om ze te redden van de sloophamer. Dus
verhuurden we het slot van Baarland. Later
verkochten we het aan iemand, die ons altijd
welkom heette als we langskwamen."
,,Dat was niet direct een besluit. Toen ik in
Leeuwarden naar de middelbare school ging,
was ik sterk onder de indruk van de vele histo
rische gebouwen. Ik vond het eind jaren 60,
begin jaren 70 zonde dat in Vlissingen veel
prachtige oude panden dreigden te verdwij
nen. Toen de gemeente een huis in de Noord
straat en drie in de Kolvenierstraat plat wilde
gooien, heb ik gevraagd of ik de woningen
mocht slopen om ze elders te herbouwen.
ZATERDAG 19 MAART 2022
'Ach, ik heb geen
huizen gerestaureerd
om een lintje te krijgen'
Hoe kwam u eind jaren 50 in Zeeland te
recht?
U begon, net als uw vader een elektronica
zaak. Hoe dat zo?
En die winkel begon direct te lopen?
Kwam heel Vlissingen naar de elektronica
zaak van Feenstra?
Dag en nacht aan het werk dus?
Waarom verkocht u het nadat het helemaal af
was?
Allemaal origineel, precies zoals het was?
Een middeleeuws kasteel met omwalling en4|
slotgracht. Een project van tientallen jaren
zeker?
Het gezin beleefde veel plezier op het kas
teel. Waarom het gedoetje dan eerst ver-
huurd en later verkocht?
Waarom besloot u huizen te gaan restaureren
in Vlissingen?
