geboren en groeide op in Haarlem. Haar moeder
was beeldend kunstenaar, haar vader notaris.
Een hippe, lieve man met een drumstel in zijn
werkkamer, maar ook een angstig mens. Hij
leed aan angststoornissen en worstelde met
manische depressies. 'Als kind had ik dat heel
goed door, dat hij bang was. En ik wist ook: als
mijn vader zich zo voelt, dan is hij er niet echt,
hij zit in die angsten en die slokken hem op.
En dat was erg, want ik was gek op mijn vader.'
Hoe ging je daar als kind mee om?
'Ook angsten hebben. Ook bang zijn voor grote
menigten. Ook bang zijn voor veel lawaai. Dan
was ik dichter bij mijn vader. Dan wilde ik daar
contact over maken. En dan was hij ook wel
heel lief, dan had ik hem weer eventjes, maar
goed, ik scheepte mezelf ook op met angsten.'
Ben je nog vaak bang?
'Ik heb bijvoorbeeld geen angst voor de dood.'
Ze lacht even, het galmt in de lege zaal. 'Daar
heb ik gewoon niet zo'n zin in. Maar ik ben wel
eens bang om ziek te worden. Ik had trouwens
meer doodsangst toen mijn dochter Madelief
wat kleiner was. Dan had ik zoiets van: kan ik
niet elk jaar een borstcontrole krijgen?'
Dat had alles te maken met het overlijden van
haar man, regisseur, cabaretier en columnist
Bert Klunder. Ze leerden elkaar kennen vlak
nadat Frencken afstudeerde, stonden zij aan zij
op de planken met twee cabaretvoorstellingen,
werden ouders van Madelief. Tien jaar na haar
geboorte, in 2006, overleed Klunder op 49-
jarige leeftijd aan een hersenbloeding. 'Een
mokerslag' noemt Frencken het. 'Bert was
altijd bang dat hij vroeg zou overlijden, en dat
het iets in zijn hoofd zou zijn, maar dat het
echt gebeurt... Stomme domme pech. Mijn
hele leven lag overhoop. Ik weet nog dat ik
woest kon worden van die rouwkaarten. Dan
stond er: Jullie zullen hem wel vreselijk missen,
en dan dacht ik: flikker óp man, dat maak ik
zelf wel uit of ik hem mis! Zo'n kaart staat vol
met aannames. Nu kan ik daar milder naar
kijken. Op zijn sterfdag lees ik ze soms. Maar
toen was het te veel allemaal. Ik had dingen
te bevechten.'
geschreven dan als man. Ik besef nu dat het
een emanciperende werking heeft dat ik daar
gewoon sta te zingen en me eigenzinnig kleed.
En weet je wat ik ook ineens besefte?'
'Ik ben een vrouw om wie je niet zomaar heen
kunt. Mijn vak heeft me veel kracht opgeleverd.'
we even', maar ja, ik ben wel
zangeres. Ik werd op een gegeven
moment door mensen na mijn
soloshows aangesproken: 'Goh, we
wisten helemaal niet dat je echt
kon zingen'. Verdomme, dacht ik
dan. Ik heb moeten leren voor
mezelf op te komen. Muziek niet
belangrijk genoeg? Wat een gelul.
Ik wil een monitor. Ik wil goed
geluid. En ik ben de afgelopen jaren
beter gaan zingen. Zingen is hart
stikke ingewikkeld. Een holistische
zangleraar helpt me nu - en dat
hoor je. O, wat ik ook weleens heb
gedacht: Mylou, wat sta je daar
nou gedienstig als vrouw met je
theedoek te zwaaien! Doe normaal!
Ik kan er inmiddels ook de humor
van inzien. Het is een knipoog
geworden. Subtiele spot.'
Laatst was ze bij een huiskamer
concert, er waren vrouwen, onbe
kenden, die maar niet ophielden
over Met het mes op tafel en haar
rol. 'Ik ben dat wel gewend, maar
vaak van wat oudere kijkers. Toen
besefte ik ineens: dit zijn vrouwen
van mijn eigen leeftijd. Misschien
ben ik een boegbeeld, wat zeg ik:
cult! Haha! Je mag er ook zijn als
je 55 bent, er nog heel leuk uitzien,
je uitbundig kleden én doen wat je
leuk vindt.'
'Als vrouw ben je op tv eerder af-
MEZZA 15
FRENCKEN WERD IN 1966 IN AMSTERDAM
Nou?
Twijfelde je daaraan?
