'Dankzij de hondentrainer
realiseer ik me
dat ik bij mensen ook
geen grenzen stel'
Een van de thema's die als een rode draad
door de bundel loopt: de illusie van volwas
senheid. Weijers: 'Als je jong bent, denk je
vaak: als ik die leeftijd heb dan ben ik er.
Alsof je na veel moeite een land bereikt.
Het eindpunt van een reis. Zo dacht ik ook
over het moederschap. Maar nu ik een
zoontje heb, besef ik: het begint nu pas.
Zo'n grappige conclusie verbaast mij.
Wonderlijk hoe het leven loopt. Anders dan ver
wacht heb ik een rijbewijs, een auto en achterin zit
een baby in een maxicosi. Heel gek dat dit ineens
mijn leven is en dat ik mij tegelijkertijd realiseer dat
ik het gewone al vrij spectaculair vind. Voorheen
zag ik verschillende concepten: burgerlijk, saai,
bekrompen, suf. Bij uitstek van toepassing op het
moederschap, dacht ik toen. Maar nu ik dat leven
leef, ervaar ik dat juist als een groot avontuur.
Regelmatig overvalt mij de gedachte: hoe ben ik
hier nu weer terechtgekomen?'
Weijers haalde een hondentrainer in huis
omdat ze het vermoeden had dat Jerome,
'een meisje met een jongensnaam', kampte
met verlatingsangst. 'Haar opstandige
gedrag was een protest, volgens de hon
dentrainer. We woonden eerst met z'n
tweeën en nu delen we ons huis met meer
dere figuren die rondlopen of -kruipen. Dat
was voor Jerome een enorme omschake
ling. Wat me ook fascineerde is dat mijn
manier van omgaan met de hond iets over
mijn eigen gedrag vertelt. Ik dacht: jezus,
een gratis psychologische sessie. Hij zei
dat honden hiërarchie nodig hebben.
Duidelijkheid: niet met die snuit ertussen
als ik met de baby speel of hem eten geef.
Ik realiseerde me ineens dat ik bij mensen
ook geen grenzen stel, vaak ja zeg en me
soms afvraag waarom ik dit of dat voor
iemand doe.
Tijdens mijn rijlessen stuitte ik op het
zelfde fenomeen: niet mijn eigen ruimte
innemen. Inmiddels kan ik best goed auto
rijden, maar ik had aanvankelijk moeite
met invoegen, of me ergens tussenwrin-
gen. En ook werd ik, heel klassiek, bloed
nerveus als ik tijdens het inparkeren een
rij wachtende auto's in mijn achteruitkijk
spiegel zag. Dan reed ik vaak door om
getoeter te vermijden. Komisch om zo
mijn manier van doen op andere gebieden
voorgeschoteld te krijgen.'
MEZZA 35
