Haar ouders kwamen om bij de vliegramp in Tripoli en de kans is groot dat ze
nooit moeder zal worden. MARIEKE POELMANN (34) zoekt in Een eiland in
de tijd naar de betekenis van een leven zonder ouders, zonder kinderen.
'Het ergst denkbare is al eerder gebeurd, waarom zou dit wel goedkomen?'
Er staat een lege wieg op zolder. Veilig
verborgen achter een houten schot dat
ik af en toe een stukje opzijschuif. Ik kijk
voorzichtig, beschaamd. Als je iets te
graag wil, krijg je het niet. En als je iets
niet wil, belandt het op zolder.
'Weet je zeker dat je 'm niet wilt hebben?' vroeg mijn
moeder. Ze keek me indringend aan. Mijn ouders
gingen verhuizen. Weg uit het huis waar ik opgroeide,
op naar het huis waar ze oud hadden moeten worden.
Ik was negentien en stond op het punt voor een jaar
naar Parijs te vertrekken.
'Jullie hebben er alle drie in gelegen,' zei ze veel
betekenend. Ik knikte en wierp een blik op het
gevlochten bamboe, de witte stof met kleine blauwe
bloemetjes. Het idee van een baby was nog te ver
weg om iets bij de wieg te voelen, anders dan een
lichte afteur voor de jarentachtig-esthetiek.
'Ik weet het niet,' zei ik naar waarheid. 'Kun je 'm
niet op Marktplaats zetten?'
Ze deed het niet. Het voelt als een dooddoener om
te zeggen dat ik haar daar dankbaar voor ben. Ik
had gelukkig geen idee dat ik een paar jaar later
mijn beide ouders zou moeten begraven.
IN PARIJS KWAM IK ERACHTER dat kinderen
krijgen niet vanzelf zou gaan. In een statig pand
in de wijk Belleville nam ik voor het eerst plaats in
de stijgbeugels van een gynaecoloog. Achter een
Chesterfield-sofa en een notenhouten bureau stond
De Stoel. Ik knipperde kort met mijn ogen. Het
voelde misplaatst, luguber bijna. Als een martel
werktuig in een dure woonkamer.
'Asseyez-vous,' zei docteur. Ik nam plaats op een
normale stoel aan de andere kant van zijn bureau.
Met mijn vwo-Frans en vier maanden Parijs deed
ik mijn best de krampen te beschrijven.
'En hoe is uw menstruatie?'
Ik haalde mijn schouders op en vertelde dat ik al een
halflaar niet meer ongesteld was geweest. Daarvoor
was ik zes jaar lang aan de pil. Hij krabbelde iets op
een notitieblok en stond op. Met een joviaal arm
gebaar nodigde hij me uit in De Stoel. Vertwijfeld
keek ik om me heen. Moest ik hier mijn broek laten
zakken?
Docteur keek me begripvol aan en leidde me naar
een ouderwets kamerscherm van geplooide zijde
waarachter ik me kon omkleden. Het had iets
potsierlijks, je uitkleden achter een scherm om
vervolgens in je blote flamoes door de spreekkamer
te stiefelen. Docteur dimde het licht. Eenmaal in
De Stoel keek ik toe hoe hij een flubberend condoom
om een dildovormig apparaat schoof.
'Vous avez des cystes, dans les ovaires.' Docteur wees
naar het scherm waarop ik voor het eerst een rond
leiding kreeg door mijn eigen reproductieve organen.
Op links passeren we nu de eierstokken, dus houd
uw camera's gereed.
Ik keek naar een constellatie van doorzichtige bollen,
de drie grootste namen de vorm van Mickey Mouse
MEZZA 25
GEEN
GEEN
ouders,
kinderen
