13
c Twee bijzondere Russen in Vlissingen
Het is dat hij al 86 is, anders zou
Adolf Tabachnik vanuit Vlissingen
naar Oekraïne gaan om te
vechten. De geboren Rus is
woedend om de oorlog. Al voelt
de Russische uitsluiting in
Europa ook onrechtvaardig.
Zomaar een huisje in een
Vlissingse buitenwijk.
Wie er over de drempel
stapt, ziet als eerste een
foto van koningin
Beatrix. Binnen talloze foto's van
schepen, een kalender van de ma
rine. In de tuin staat een boot in aan
bouw met ernaast een grote kast vol
schaven, beitels en zagen. Hier wo
nen échte Zeeuwen, dat zie je zo.
Alleen spreken ze dan niet
Zeeuws, maar zuiver Russisch. Op
tafel staat een schaaltje maanzaad
koekjes en in de pan zit verse bors-
jtsj. Op televisie zijn beelden te zien
van vriendelijk ogende militairen die
eten uitdelen. ,,Kijk, dit is nou Russi
sche staatstelevisie!" De afstandsbe
diening knippert snel terug naar een
ondergrondse zender. Ontploffingen
vullen het scherm.
Adolf en Emilia Tabachnik-Li ko
men uit Sint-Petersburg. Al is Emilia
van Koreaanse afkomst. ,,Mijn ge
schiedenis gaat terug naar de keizer
lijke familie, die door de Japanners
werd verdreven. Mijn vader groeide
op in Vladivostok, totdat Stalin alle
Koreanen wegstuurde. Hij vluchtte
naar Oezbekistan. Daar ontmoette
hij mijn moeder, ze waren meteen
verliefd."
Emilia is geboren in Oezbekistan.
In 1945. ,,Mijn moeder was arts. Ze
werd gevraagd terug naar Rusland te
komen, naar het eiland Sacha-
lin. Geld voor een piano hadden we
niet, maar we werden wel muzikaal
opgevoed. Mijn moeder speelde gi
taar, mijn vader cornet en wij zon
gen. Klassieke muziek deden we, en
natuurlijk het Koreaanse volkslied."
Al vond Emilia kerkmuziek het al
lermooist. ,,Maar dat was indertijd
verboden in Rusland. Van Rachma-
ninov was geen blad meer te vinden,
niet eens van Tchaikovsky. Dus ik
deed het stiekem. En ik ging naar de
kerk om me te bekwamen. Ik had een
lage stem, een echte mezzo. Toen ik
conservatorium deed, heb ik mijn
man ontmoet."
Die man, Adolf Tabachnik, had al
een even bewogen geschiedenis. ,,Ik
groeide op in Sint-Petersburg. Het
was oorlog, we waren arm. Het land
was donker en koud en we hadden
honger. Ik weet nog hoe ik mijn
moeder elke dag vroeg om een stukje
brood. Eén stukje brood, mama, één
stukje maar. Ze had het niet."
Een Jood die Adolf heet
Als kind had Adolf een droom en dat
was varen. ,,Maar ik was Joods en Jo
den waren verboden op de Zeevaart
school. Ja, een Jood die Adolf heet.
Mijn vader was gek. Een paar jaar la
ter is een deel van onze familie uitge
moord. Opgehangen aan hun eigen
schutting."
Adolf, die liever Dolf genoemd
wordt, was allerminst gek. Hij dook
in de bibliotheek van Sint-Peters
burg en begon boeken te lezen over
scheepsbouw. ,,Ik leerde mezelf En
gels en alle nautische termen. En ik
Wees
dankbaar om
te leven in een
democratie.
Dat ben ik ook
leerde over Nederland. Over de ge
schiedenis, over wat de mensen er
aten, wat ze er rookten. Ik was gefas
cineerd."
Glasnost en perestrojka
Het was de periode van glasnost en
perestrojka, waarmee president Gor-
batsjov de Sovjet-Unie overeind pro
beerde te houden. Maar Dolf had nog
maar één doel: naar Nederland. ,,Ik
had inmiddels mijn eerste boot ge
bouwd, de Gandvik. Ik had een ken
nis in Nederland die zei: kom hier
heen, met de Gandvik. Toen we ein
delijk onze visa hadden, zijn we de
Oostzee op gegaan. Eindelijk naar
Nederland."
En vooral ook: eindelijk weg uit
Rusland. ,,Wij zijn daar natuurlijk
niet voor niets weggegaan", vertelt
Dolf. ,,Rusland had een totalitair re
gime. Kleine kinderen leren er schie
ten met kalasjnikovs. Ik was nog
nooit buiten Rusland geweest, maar
ik wist ook gelijk dat ik er nooit meer
terug zou keren."
Het was juli 1991 toen de Gandvik
via Groningen Nederland binnen
voer. ,,Een sprookje", herinnert Emi-
lie zich haar eerste indruk. ,,Alles was
zo mooi. Zo schoon. De mensen zo
aardig." Na lange tijd in asielzoekers
centra, kreeg het echtpaar eindelijk
een huisje toegewezen. Vlissingen,
stond er op het formulier. Dolf pakte
de kaart van Nederland erbij en zocht
op waar het plaatsje lag. ,,Emilia, zei
ik, dit is perfect!"
Het echtpaar kreeg een uitkering,
maar weigerde die. Ze wilden wer
ken voor hun geld. Dolf werd klusjes
man bij Thuiszorg Walcheren en zijn
vrije tijd bouwde hij de boten die hij
altijd wilde bouwen. Emilia sollici
teerde overal als zangeres of zangdo
cent, maar kwam nergens aan de bak.
,,Uiteindelijk ben ik maar gaan
schoonmaken, in een BMW-garage.
Ik heb zoveel gehuild."
Ik bid elke dag dat de
oorlog snel voorbij mag
zijn
Maar Emilia gaf niet op. Ze deed
een oproep in de PZC om een koor op
te richten. ,,Van Mozart tot Russische
muziek, stond erbij. Er reageerden
acht mensen, maar toen ik op de af
gesproken dag de Sint Martinuskerk
binnenliep, zaten daar 106 mensen.
Dat is het Zeeuws Byzantijns Koor
geworden. Ik ben er al 25 jaar diri
gent."
Het koor, Srétenieje genaamd, is
succesvol. Het heeft inmiddels op po
dia gestaan in Helsinki, Sint-Peters
burg, Parijs, Kiev en Tbilisi. Emilia
richtte ook nog shantykoor Het
Veerse Scheepstuig op en werd diri
gent van vrouwenkoor Cadans. Van
wege haar verdiensten is ze gekroond
tot Ridder in de Orde van Oran-
je-Nassau.
Dankbaar voor democratie
Vanwege corona lagen de koren stil.
En toen kreeg Dolf ook nog eens
hartproblemen. Ze doen het nu rus
tig aan, thuis. ,,Maar ja, nu is er oor
log", zucht Emilia. Haar ogen staren
naar de vluchtelingen op televisie.
Dolf voelde de ellende aankomen, ja
ren geleden al. ,,Ik heb Poetin nooit
vertrouwd."
Rusland is zo groot en zo anders
dan Europa, vertelt hij. ,,Dat kunnen
mensen hier nooit begrijpen. Wees
dankbaar om te leven in een demo
cratie. Dat ben ik ook. Maar Rusland
heeft ook goede dingen, en goede
mensen. De Hermitage in Amster
dam sluiten vanwege Poetins oorlog,
dat is belachelijk."
Emilia vertelt dat één van haar
koorleden liever geen Russische lie
deren meer wil zingen. Ze zucht. ,,Ik
heb familie in Kiev en Cherson, onze
vrienden komen er vandaan. Ik bid
elke dag dat de oorlog snel voorbij
mag zijn. Verder heb ik liever dat
Dolf Discovery kijkt en luister ik lie
ver naar muziek. We hebben al ge
noeg ellende gezien."
GO VRIJDAG 11 MAART 2022
Wendy Wagenmakers
Vlissingen
'Wij zijn daar
niet voor niets
- Dolf Tabachnik
- Emilia Tabachnik-Li
G De televisie
draait momen
teel overuren
in huize Ta
bachnik. FOTO'S
RUBEN OREEL
