EENS EEN ZEEUW
9
Edwin Leijnse (54) en zijn vrouw Nathalie (52) groeiden op in Zeeland. Op Walcheren, om precies te zijn. Ze vertrokken zon
twintig jaar geleden met hun pasgeboren dochter naar Düsseldorf. Hun tweede kindje werd in Duitsland geboren en daarna
woonde het gezin in Bangkok en Sao Paulo. Inmiddels wonen ze weer in Düsseldorf, maar niet meer voor lang. Zeeland lonkt...
Edwin: ,,Mijn ouders woonden in
Vrouwenpolder toen ik werd gebo
ren, maar daar heb ik geen herinne
ringen aan, want ik was nog maar een
jaar of drie toen we naar Middelburg
verhuisden. Ik ben trouwens wel in
het ziekenhuis in Middelburg gebo
ren, dus in mijn paspoort staat Mid
delburg als mijn geboorteplaats. Daar
ben ik nog steeds blij om, want dat is
de plaats waar ik ben opgegroeid. We
woonden in een nieuwbouwwijk en
daar woonden veel jongeren van
mijn leeftijd. Het was een hechte
groep en we trokken veel met elkaar
op. Nathalie is in Vlissingen geboren
en opgegroeid in Oost-Souburg. Ze
zat op korfbal en ze tenniste. Op za
terdag waren de korfbalwedstrijden
en op zondag de tenniscompetities.
Ook haar zomervakanties waren ge
vuld met jeugdtoernooien. Zelf heb
ik vrijwel heel mijn jeugd gevoetbald.
Daar was ik best fanatiek in. Maar
toen ik in Rotterdam studeerde, ging
ik steeds minder trainen en daar
wordt je spel niet beter van."
,,Nee, daar kennen we elkaar niet van.
En, dat is trouwens ook wel grappig:
we deden niet alleen allebei veel aan
sport, maar zaten ook op dezelfde
school: SSGM (Stedelijke Scholen
Gemeenschap Middelburg) en ook
daar hebben we elkaar niet ontmoet.
Niet bewust in ieder geval. We kwa
men elkaar tegen tijdens het stappen
in mei 1994. In Middelburg natuur
lijk. Volgens mij waren we in Seventy
Seven toen we voor het eerst met el
kaar aan de praat raakten."
,,Dat komt door mijn werk. Na mijn
studie ging ik aan de slag bij de kern
centrale in Borssele, toentertijd was
dat als locatie Zeeland nog onderdeel
van de Elektriciteits Produktiemaat-
schappij Zuid-Nederland. Na vijf jaar
ben ik gaan kijken voor iets anders,
want het bedrijf was enorm aan het
krimpen. Ik ging aan de slag bij een
bedrijf in Utrecht (SHV) en Nathalie
en ik gingen in IJsselstein wonen, een
stadje vlak bij Utrecht. Op den duur
kreeg ik een functie in Duitsland en
daar wonen we nu weer. Ja, wéér.
Want tussendoor hebben we ook nog
in Bangkok en Sao Paulo gewoond
vanwege mijn werk voor SHV.''
,,Het is lastig te vergelijken. Als we
naar Zeeland gaan vinden we het al
tijd lekker rustig en valt het ons ie
dere keer weer op dat de mensen zo
vriendelijk zijn. Maar dat heeft niets
met Duitsers te maken, dat komt
meer doordat we hier in het Ruhrge-
bied wonen. De omgeving waar wij
wonen is meer te vergelijken met de
Randstad, maar dan veel groter en
nog drukker. Het valt wel op dat hier
alles strak is geregeld. Ze hebben het
over Duitse Gründlichkeit en dat klopt
ook wel. Alles gaat hier helemaal vol
gens de regeltjes. Het mooiste voor
beeld vind ik een voetgangersover
steekplaats. Op een gegeven moment
stond ik daar met mijn collega's.
Links was vrij, rechts was vrij, er
kwam niks aan, maar iedereen bleef
keurig voor het rode stoplicht wach
ten. Dus ik zei, jong en ongeduldig
als ik was: 'Zullen we gewoon door
lopen? Er komt toch niks aan?' Maar
daarop reageerden mijn collega's:
'Stel nu dat er een kind bij staat en
die denkt dat het normaal is om door
het rode licht te lopen?' Dat is wel het
grote verschil, Duitsers volgen echt
de regels en je wordt er ook op aange
sproken als je jezelf niet aan de regels
houdt. Als je dat in Nederland zou
doen, zou je bang zijn dat je een klap
voor je hersens krijgt."
,,Ja, zeker. Onze ouders wonen er en
we hebben nog vrienden in Zeeland.
En weet je, we wonen in Duitsland
en dat klinkt ver weg, maar vanaf hier
ben je zo in Nederland. Vanaf ons
huis ben ik binnen een uur in Eind
hoven en binnen anderhalf uur in
Utrecht."
Als je dat in Nederland
zou doen, zou je bang
zijn dat je een klap voor
je hersens krijgt
,,Ja, we weten zeker van wel. We laten
op dit moment een huis bouwen in
Middelburg. We hebben er lang over
nagedacht, maar we merken ook dat
je op een gegeven moment het risico
loopt dat je nergens meer echt thuis
bent, daarom hebben we er toch voor
gekozen om terug te keren naar onze
roots. Onze oudste dochter is het
huis al uit, zij studeert nu in Londen
en onze jongste dochter zit hier nog
op een internationale school. Dat
rondt ze volgend jaar af en tegen die
tijd is ons huis klaar en komen we te
rug naar Zeeland."
,,We vinden het fijn om straks weer
dicht bij onze ouders te wonen. Bo
vendien heb je hier altijd stress als je
onderweg bent, het is altijd druk. We
kijken uit naar de rust, de vriende
lijkheid van de Zeeuwen. En het wa
ter, de zee en het strand, dat missen
we hier enorm. Ja, we snappen in
middels heel goed waarom al die
Duitsers zo graag naar Zeeland ko
men."
GO DONDERDAG 10 MAART 2022
'Je loopt het risico dat je
nergens meer echt thuis bent'
Rachel van Westen
Jullie zijn allebei opgegroeid op Wal
cheren, hoe kijken jullie daarop te
rug?
Jullie waren allebei fanatieke spor
ters. Hebben jullie elkaar ook zo le
ren kennen?
Hoe zijn jullie in Düsseldorf terecht
gekomen?
Wat zijn, volgens jullie, grote ver
schillen tussen Düsseldorf en Mid-
Vlnr: Nathalie, de
oudste dochter Jenni
fer, Edwin en de jong
ste dochter Isabelle.
FOTO PRIVÉCOLLECTIE
delburg?
Komen jullie nog vaak in Zeeland?
- Edwin Leijnse
Denk je dat jullie ooit nog terugko
men naar Zeeland?
