Je boekt een skivakantie maar er ligt geen sneeuw.
Je zou uit eten gaan maar kreeg barstende koppijn.
Je wilde een grote bruiloft en toen ging het land in lockdown.
Journalist IRENE VAN DEN BERG vraagt zich af hoe we
het beste kunnen omgaan met teleurstellingen. 'Het mag soms
allemaal best een beetje mwah zijn.'
ijn man en ik hebben een terug
kerende discussie over wie er
bij ons thuis de optimist is. Ik
zie mezelf als levensgenieter:
ik plan mijn agenda graag vol
met leuke dingen waar ik dan hoge verwach
tingen van heb. Die voorpret gaat helaas vaak
gepaard met de angst voor teleurstelling.
Daarom hou ik voor iedere vakantie angst
vallig de weerberichten in de gaten, want de
zon moet natuurlijk wel schijnen.
De verwachtingen van mijn man zijn minder
hooggespannen. Daardoor mist hij een deel
van de voorpret, maar accepteert hij het ook
sneller als iets niet gaat als gepland. Die in
stelling kwam hem de afgelopen twee jaar
goed van pas. Ik, de zelfoenoemde optimist,
worstelde daarentegen nogal met een leven
zonder voorpret. Ik deed nog wel leuke
dingen, afeankelijk van de strengheid van
de maatregelen, maar ik durfde er niet meer
naar uit te kijken. Zo was ik afgelopen zomer
vakantie niet alleen druk met de weersvoor
spelling, maar ook met de steeds veranderende
coronaregels op onze vakantiebestemming.
Bij ieder kuchje zag ik de reis in het water
vallen. Iets waar ik andere jaren altijd naar
uitkeek, voelde nu als een last.
OOK NU DE VERSOEPELINGEN elkaar snel
opvolgen en het leven steeds wat normaler
wordt, blijft de onzekerheid knagen. Wat als er
mm
m
28
BALEN,
LACHEN
en weer doorgaan
M
