II
Mirjam Marijs wil blijven voor de kinderen in Oekraïne
c Inzamelingsactie voor Oekraïense studente Maryna Yuschenko
Olesya Fomychova uit
Kamperland vangt sinds drie
jaar Maryna Yuschenko (17) op.
Samen kijken ze in angst naar
de dreigende oorlog in hun
geboorteland Oekraïne.
Vragen over de dreigende oorlog
roepen veel emoties op. Door histo
rische ontwikkelingen zijn het
Russische en Oekraïense dna met
elkaar verweven. Volgens Olesya
(met Russische oma en oer-Oekra-
iense opa) niet van elkaar te onder
scheiden. ,,We leefden allemaal sa
men. Alle nationaliteiten door el
kaar. Ikzelfben Russischtalig opge
groeid. We stonden er nooit bij stil
of je een Rus of een Oekraïner was.
Pas toen Oekraïne onafhankelijk
werd verklaard, werd ineens be
langrijk welke nationaliteit je had."
Diepgeworteld gevoel
De Zeeuwse probeert vragen over
de situatie te vermijden. „Natuur
lijk hopen wij dat alles met een sis
ser afloopt. Alle bij ons bekende fei
ten en informatie baren ons veel
zorgen. Elke land heeft het recht
om de eigen richting te bepalen.
Dwingen om dat niet te doen moet
niet meer van deze tijd zijn. De weg
van onafhankelijkheid is niet mak
kelijk. Maar het zit niet in onze Oe
kraïense bloed om op te geven.
Liefde voor ons vaderland is een
diepgeworteld gevoel in onze har
ten. Het is enorm pijnlijk te horen
dat je familie (en met hun vele mil
joenen Oekraïners) in onzekere si
tuatie leeft. Wanneer ik mijn broer,
die op het punt staat naar het front
te trekken, telefonisch spreek, weet
ik nooit of ik hem voor het laatst
spreek. Wanneer ik hoor dat onze
oma's met houten wapens leren
zichzelf te verdedigen, breekt mijn
hart. Dag in dag uit word ik met de
vraag wakker: is het al begonnen?"
Wat ze vanuit Zeeland kunnen
doen is morele en financiële steun
bieden. En onderdak bieden voor
een veilige omgeving. ,,Ik sluit niet
uit dat ik op een dag naar Oekraïne
zal vertrekken om familie te steu
nen in het gevecht voor de vrijheid.
Als je iemand op straat in elkaar ziet
worden geslagen, vraag je je toch
Oekraïne heeft recht
op een eigen koers
ook niet afofhij ergens bij hoort? Je
schiet gewoon te hulp. Zo moet het
ook niet uitmaken of Oekraïne tot
de EU behoort of niet. Het is een
land als alle anderen. Een land dat
recht heeft op een eigen koers."
Voor de liefde
Olesya Fomychova verruilde dertig
jaar geleden geboortestad Kiev in
voor een Nederlander op wie ze
verliefd was. Die liefde ging na
twaalfjaar huwelijk over. Olesya, in
het dagelijks leven sociaal psychia
trisch verpleegkundige binnen de
Ouderenpsychiatrie en crisisdienst
van Emergis, bouwde een nieuw le-
ven op in Nederland en werd na
twaalf jaar verliefd op Zeeland, en
een Zeeuw. Met haar huidige man
Herman van Weverwijk woont ze
nu in een huisje dicht bij het Veerse
Meer.
Als kind groeide Olesya op met
Anna, de moeder van Maryna. Jaren
later vonden ze elkaar via Facebook
terug. Drie jaar geleden sloot Olesya
op vliegveld Eindhoven voor het
eerst Maryna in haar armen. ,,Als al
leenstaande moeder had Anna het
niet makkelijk. Toen zij haar werk
kwijtraakte, boden wij aan om
Maryna in de zomervakantie in Ne
derland op te vangen. We zijn haar
steeds meer als ons eigen kind gaan
zien en helpen Maryna en familie
waar nodig. In vakanties zit ze hier.
Nu ook door de onzekere situatie in
haar land."
Maryna wil in Zeeland Waterma
nagement studeren, maar dat is
voor een student van buiten de EU
peperduur. ,,Daarom zijn wij een
inzamelactie op GoFundMe ge
start. Mocht het niet lukken het
volledige bedrag bij elkaar te krij
gen, dan kijken we ofwe onze eigen
riem strakker kunnen aantrekken
om haar droom toch te verwezen
lijken", zegt Olesya. Ze bedankt de
mensen die al een donatie deden.
Sinds anderhalf jaar werkt de
Zeeuwse in een kindertehuis in
Svaliava. Ze heeft de kinderen in
haar hart gesloten. Twee van hen
hebben zelfs een heel speciaal
plekje in haar hart gekregen. ,,Zo-
lang die kinderen hier zijn, wil ik
niet weg." Ze hoopt dat ze kan blij-
ven. ,,Mijn familie wil natuurlijk
graag dat ik veilig ben. Hier, tegen
de Hongaarse grens aan, zit je be
trekkelijk veilig. Er lopen geen mi
litairen rond. Maar Poetin is niet te
vertrouwen. Je weet nooit wat er
nog gaat gebeuren. Valt de elektrici
teit uit, blijft internet het doen,
sluiten de banken? Kun je straks
geen geld meer pinnen? Doen de te
lefoonverbindingen het nog, ver
valt het contact met de buitenwe
reld? Als er dingen gebeuren die
heel Oekraïne raken, wordt het
spannend."
Mirjam Marijs volgt het nieuws
via Nederlandse nieuwssites en
merkt dat ze vaak beter op de
hoogte is dan de Oekraïners zelf.
,,Als wij dan iets gelezen hadden en
vroegen ofze het nu niet spannend
vonden, wisten ze soms niet waar
wij het over hadden. Ik denk dat ze
een beetj e de kop in het zand steken
en maar met de dag leven. Elke dag
heeft genoeg aan zijn eigen zorgen
en ze kunnen er toch niets aan
doen, zoiets.
Intussen wordt de sfeer wel wat
serieuzer. ,,Ik hoor dat jongens op
geroepen worden voor het leger. In
het kindertehuis wordt er onder
ling over gesproken. Zondag in de
kerk hoorde ik dat zelfs vrouwen
kunnen worden opgeroepen. Al die
wereldleiders willen elkaar laten
zien wie de baas is. Als christen
denk ik dan: maar God is de aller
hoogste."
Wezen
Svaliava is een stad in het westen
van Oekraïne. Mirjam Marijs doet
daar vrijwilligerswerk voor stich
ting Kimon, een christelijke, inter
kerkelijke zendingsorganisatie die
wereldwijd het leed van kinderen
probeert te verlichten. Acht jaar ge
leden kwam Marijs, die opgeleid is
als sociaalpedagogisch werker, voor
het eerst in Oekraïne. Het liet haar
niet los. ,,Toen ik terug was in Ne
derland, bleefik maar terugdenken
aan wat ik daar gezien had. Vier j aar
later ben ik teruggegaan. Want dit
is mijn roeping." In het ziekenhuis
van Vinogradiv en later in Sva-
liava ontfermde ze zich over ver
weesde kinderen.
,,De kinderen krijgen alleen het
hoognodige: voeding en verscho
ning", vertelt Marijs. ,,Maar geen
enkele aandacht, geen liefde. Ze zijn
alleen en in de steek gelaten. Vanuit
mijn christelijke overtuiging voel
ik: hier ben ik nodig. Ik wil ze niet
weer in de steek laten."
Ipzc.nl e-mail: walcheren@pzc.nl woensdag 23 februari 2022
Zeeland
'Is de oorlog al begonnen?'
Gerrit van Loon
Kamperland
G De Oekra-
iense studente
Maryna (l) en
Olesya Fomy-
chova-Van We-
verwijk volgen
in Kamperland
het nieuws
over Oekraïne
op de voet.
FOTO JOHAN VAN DER
HEIJDEN
- Olesya Fomychova
uit Kamperland
SVALIAVA/HOEDEKENSKERKE
„Waarom ga je niet terug? Ben je
niet bang?" Die vraag krijgt Mir
jam Marijs (31) uit Hoedekens-
kerke de laatste tijd steeds
vaker. Zolang 'haar' kindjes haar
nodig hebben, in het kinderte
huis in Svaliava, wil ze niet weg
uit Oekraïne.
- Ondine van der Vleuten
