'ZOIETS
MOOIS
KRIJG IK
NIET
TERUG'
BY De Liefde
'Een zielig vogeltje in een rolstoel. Zo zag
Birgit eruit toen ik haar voor het eerst zag.
Ze zat diep weggedoken in een hoekje, bleek
en verloren, in het psychiatrische ziekenhuis
waar ik op dat moment ook verbleef. Ik leed
aan een zware depressie en durfde niet meer
naar buiten, zij had uitvalsverschijnselen en
op epilepsie lijkende aanvallen als gevolg van
een ernstig jeugdtrauma. Ik ontfermde me
over haar. Zonder bijbedoelingen - zij was
24 en ik 46. Toch raakten we snel aan elkaar
gehecht. Ik wist haar gerust te stellen, en
doordat ik haar in die rolstoel naar buiten
duwde, kwam ik zelf ook weer de deur uit.
Ik lag destijds in scheiding, na een ongelukkig
huwelijk van 25 jaar. Eenmaal ontslagen uit
de instelling nam ik mijn intrek in een nieuw
huis. Birgit kwam op een dag bij me langs en is
nooit meer weggegaan. Smoorverliefd waren
we, ondanks het leeftijdsverschil. Wel waar
schuwde ik haar: 'Straks ben ik zeventig en
moet jij nog vijftig worden!' Het maakte haar
niks uit. En ik was dolgelukkig met de liefde,
aandacht en avonturen in bed, die ik eerder
had moeten ontberen, maar nu volop kreeg.
Ik ben iemand die graag zorgt, en had mede
daardoor een zwak voor Birgit. Het leed dat zij
droeg, herkende ik. Ik hielp haar om van haar
trauma's af te komen, het seksueel misbruik
dat ze op haar vierde heeft moeten meemaken.
Ze had veel last van herbelevingen en was
Niels (70) en zijn 22
jaar jongere Birgit
waren Jut en Jul; ze
maakten lol en
reisden met hun
caravan heel Europa
door. 'We telden de
dagen niet, maar
lieten de dagen tellen.'
soms weer even dat meisje van vier,
helemaal in paniek. Ik kon haar daar
uit praten, ervoor zorgen dat ze zich
concentreerde op het hier en nu en
haar laten voelen dat ze veilig was.
Geestelijk ging Birgit zienderogen
vooruit. Ze werd de dappere en
ondernemende vrouw die ze
eigenlijk was, een vechter met
een enorm gevoel voor humor. Zij
maakte dat ik me weer jong voelde, we
waren als Jut en Jul, hadden lol en reisden
met onze caravan door heel Europa. Maar
fysiek ging het niet goed. Er werd bij haar
een progressieve spierziekte geconstateerd,
waardoor ze rolstoelgebonden bleef. Het was
duidelijk dat ze het niet van de ziekte zou
winnen, dus probeerden we samen zo veel
mogelijk uit ons leven te halen. We maakten
nog meer reizen, ik vroeg Birgit ten huwelijk
en zij trainde zich te pletter om op de dag van
de bruiloft zelf van de auto naar het stadhuis
te kunnen lopen. We telden de dagen niet,
maar lieten de dagen tellen. Toen haar
lichaam echt op was, nu vijf jaar geleden,
besloot Birgit dat ze euthanasie wilde.
Alles was al geregeld, behalve de datum.
Maar het lot was ons voor: bij een winkel
centrum werd ze in haar rolstoel aangereden.
In het ziekenhuis overleed Birgit zonder
nog bij kennis te zijn geweest. Ik zat ernaast,
streelde haar hoofd en was blij dat het eutha-
nasieproces haar verder bespaard was gebleven.
Maar mijn hart is toen gebroken: Birgit heeft
een leegte achtergelaten die voelt alsof niets
of niemand 'm meer kan vullen. Natuurlijk
zoek ik nog doelen in mijn leven en hou ik
mezelf zo nuttig mogelijk bezig. Ik zal mijn
tijd uitdienen en mijn ding doen, maar het is
wel moeilijker naarmate ik ouder word. Zoiets
moois als Birgit krijg ik niet meer terug.'
MEZZA 45
De echte namen van
van Niels en Birgit zijn bij
de redactie bekend. Wil je
ook praten over je relatie?
mezza@dpgmedia.nl
Lu
I
CC
I
co
LU
I
