'Over de vliegramp op
Tenerife is gek genoeg
niet veel te vinden'
Om verschillende redenen duurde het meer
dan twaalf jaar voordat Gerbrand Bakker na
zijn vorige roman De kapperszoon schreef.
Zijn hoofd stond er lange tijd niet naar. Zijn
geliefde hond Jasper ging dood, waardoor
hij moest leren leven zonder dat dier. Verder
overleed een goede vriend in de Eifel aan
kanker en onderging hij een acute darm
operatie die nogal wat complicaties met zich
meebracht. Daarnaast had hij, zoals hij zelf
zegt, last van een megadepressie. 'Daardoor
kwam ik niet verder dan drie zinnen per
week, dan was ik alweer moe. Dan ging ik wat
in de tuin werken, de dag doorrommelen. Ik
had gewoon geen zin. Ik tikte twee alinea's en
keek er maanden niet meer naar. Twijfelde
me rot. Net zoals de schrijver die in het boek
bij de kapperszoon komt. Hij zegt letterlijk:
de ene dag denk ik dat ik een meesterwerk
heb gemaakt, de andere wil ik alles weg-
flikkeren en roep ik: waar slaat deze zooi op?
Ik heb ook weleens gehad dat ik in een verta
ling van mezelf begon en dacht: who the fuck
heeft dit geschreven? Heb ik dat gedaan? Ik kon me
gewoon niet voorstellen dat ik dat voor elkaar had
gekregen. Toen het einde van het boek naderde,
merkte ik dat ik weer plezier kreeg in het schrijven.
Dus ik denk dat een nieuwe roman niet weer twaalf
jaar op zich laat wachten.'
Zelf heeft de schrijver jarenlang enorme
last van vliegangst gehad. Smakelijk en met
humor vertelt hij over dat ongemak. 'Ik deed
de ergste dingen. Zo zou ik met het Letteren-
fonds naar Argentinië vliegen voor een lite
rair festival, maar op de dag van vertrek, toen
mijn collega's op Schiphol stonden te wach
ten, kwam ik niet opdagen. Ik zei niet eens
sorry, ik bleef gewoon in bed liggen. Ik durfde
niet. Dat is twee of drie keer gebeurd en na
die laatste keer heb ik uit schuldgevoel de
tuin van het fonds opgeknapt, want ik ben
ook hovenier. Ik ben van die angst af geko
men nadat er weer een vlucht op het pro
gramma stond en het mij daardoor al drie
weken niet lukte in slaap te vallen. Ik
schreeuwde tegen mezelf: niet nu al moeilijk
doen en piekeren! Dat heb ik volgehouden tot
de dag van vertrek, en met behulp van pillen
ben ik daarna in het vliegtuig naar Istanboel
gestapt. Ik heb zelfs nog een binnenlandse
vlucht naar Izmir gemaakt. En nu kan ik zeg
gen dat ik van die vliegangst verlost ben.'
MEZZA 35
