'Ik kan net zo in vervoering raken
door een prachtig geprogrammeerd stuk
software als door een mooi theaterstuk'
at verheugde de
17-jarige Diederik
zich op de voor
stelling. Na weken -
lange repetities
was de première van de musical
in zicht. Het podium van de Kees
Boekeschool, in Bilthoven en
omstreken ook wel bekend als
De Werkplaats, lonkte. Tegelijk
voelde Diederik Jekel zich de
laatste dagen misselijk en moe.
De tiener moest overgeven en
raakte gewicht kwijt. Zijn ouders
maakten zich zorgen. 'Ze moesten
de afweging maken: ons kind is
dan wel ziek, maar kunnen we
hem het allerleukste ontnemen,
namelijk: theater. Ik had hen niet
verteld hóe ellendig ik me voelde,
dus ik speelde, maar een dag erna
ging het zo slecht dat mijn ouders
me naar het ziekenhuis brachten.
In de auto viel ik weg. Ik heb twee
dagen in subcomateuze toestand
op de intensive care gelegen. Als
we zes uur later waren geweest,
had ik het niet kunnen navertellen.'
Diederik Jekel blijkt diabetes te
hebben, type 1, een acute vorm.
'Het was vreselijk wat mijn ouders
die dagen moesten doormaken.
Zelf wilde ik niets anders dan
slapen, terwijl ik toch heel enge
koortsachtige dromen had. Ik
werd wakker tussen mensen die
iets verschrikkelijks hadden mee
gemaakt. Of een dag later waren
overleden. Ben je zeventien. Toch
een onoverwinnelijke leeftijd,
maar je wereld stort in. Diabetes
tekent je leven. Bij alles moet
je nadenken om je bloedsuiker-
spiegel op peil te houden. Wat heb
ik gegeten? Wanneer heb ik voor
het laatst insuline ingespoten?
Alle spontaniteit valt weg.'
TWEE DECENNIA LATER is Diederik Jekel
afgestudeerd natuurkundige, wetenschaps
journalist, schrijver, televisiepresentator en
coronadeskundige bij RTL Boulevard. Toen
in 2020 de pandemie uitbrak, gingen zijn
gedachten automatisch terug naar de gebeur
tenissen van destijds. 'Mijn leven heeft al een
keer op z'n kop gestaan. Ik denk dat die periode
met nare ervaringen ervoor heeft gezorgd dat
ik aan het begin van die coronacrisis wat
gemakkelijker kon denken: 'dit zou ons leven
weleens helemaal kunnen veranderen. Dat
kun je vervelend vinden, maar soms is dat nu
eenmaal zo. Laten we er het beste van maken'.'
Natuurlijk, ook Jekel is het inmiddels zat.
De pandemie zelf uiteraard, maar ook zijn
verhaal werd, op zijn zachtst gezegd, niet
altijd innig omhelsd. 'Omdat de boodschap
die ik verkondig soms niet zo leuk is. Bij de
omicronvarant moest ik vertellen dat het een
nóg besmettelijker virus is. Dat raakt mensen,
en soms worden ze boos. Dan hoor ik: besef
je wel dat ik door mijn spaargeld heen ben?
Dat ik op het punt sta failliet te gaan?'
'In vergelijking met Marion Koopmans valt
het mee. Maar sinds het moment dat ik op
televisie vertelde waarom ik voor vaccineren
ben, stroomde mijn mailbox vol.'
'Soms is het best moeilijk. Ik wil nog steeds
graag dat iedereen ziet dat ik mijn best doe,
zeg maar het stickertje van de juf. Ik heb
vrienden met long covid die er tot op de dag
van vandaag last van hebben. Ik heb veel werk
verloren. Veel van mijn theatervoorstellingen
zijn gecanceld. De opvolger van Costa!, de film
waaraan ik meeschreef, is een jaar uitgesteld.
Als mensen twijfelen aan mijn motieven en
zeggen: 'Je intenties zijn niet goed', of 'Die-
derik, je bent een zakkenvuller,' dan word ik
boos. Het is een vreselijk schijtvirus. Op de
dag dat ik niet meer over corona hoef te
praten trek ik een heel dikke, dure fles cham
pagne open. Tot die tijd moeten we met z'n
allen naar oplossingen blijven zoeken en blijf
ik de mensen informeren.'
'Ik heb vreselijk veel televisie
gekeken. Mijn eerste herinnering
is Telekids van Carlo Irene. Wat
ik zo mooi vond: zij creëerden het
gevoel dat wat er op dat moment
gebeurde het allerbelangrijkste
was in het universum. En ik wilde
begrijpen hoe het werd gemaakt,
zeker toen er ook weleens camera
mensen in beeld kwamen of een
regisseur. Dat maken, dat wilde ik
ook. Zeker met die studio's en later
die grote shows. Met Jos Brink,
Ron Brandsteder. Met publiek, veel
vrolijkheid, grote showballetten.
Dat zag er zo leuk uit, een soort
make believe-wereld.'
'Misschien wel. Ik had niet zoveel
vriendjes. We begrepen elkaar
niet goed. De basisschool was een
eenzame tijd. Ik was vrij serieus.
Voetballen vond ik verschrikkelijk.
Ik zat veel op mijn kamer, waar ik
een computer had. Ik was met
andere dingen bezig. Eigenlijk
met alles wat ik me net niet voor
kon stellen. Sterren, planeten. Ik
had posters van satellieten boven
mijn bed hangen. En ik wilde
graag begrijpen hoe atoompjes
werken.'
JEKEL GROEIDE OP in Bilthoven
in een gezin met een negen jaar
oudere broer. Zijn vader was fysio
therapeut, zijn moeder bioloog
die les gaf op een hogeschool.
'Het vertellen heb ik van haar.
Mijn vader was een goed voor
beeld wat werkethiek betreft.
Iemand die eerst hard werkte om
zijn studie te betalen en daarna
een eigen boterham te verdienen.'
14
W
Ben jij ook bedreigd?
Hoe ga je daar mee om?
Je hebt al heel lang een fascinatie
voor televisie. Hoe is die ontstaan?
Was televisie ontsnappen aan de
werkelijkheid?
