Jan Rot
En daar zitte me weer, in Franciscus
Vlietland voor het derde Capox-infuus.
Weinig spannends aan. Over een uurtje krijg ik het extra
koud, mijn stoma gaat op standje diarree en daarna
krijgen we de verkrampte kaken, de tintelende vingers,
enfin, de hele mikmak. Toch is er iets veranderd.
'De kuur slaat echt goed aan,' prees de oncoloog van de
week. 'De kankermarkers zijn weer gedaald. Ik heb geen
glazen bol, maar daar winnen we zeker tijd mee. Wel stel
ik voor de dosering naar 75 procent te brengen, dat zal
schelen in de bijwerkingen, want uw conditie blijft zwak
en het is niet de bedoeling dat dit u de genadeklap geeft.
Dan is de kuur erger dan de kwaal.'
Het rondje staat vast. Een rode week met infuus en pillen,
een oranje week met alleen pillen en een groene chemo-
vrije rustweek, waarin je je wat beter moet voelen.
Die eerste dagen kun je weggooien. Zelfs de vierde kom
ik met moeite om half elf uit bed, en ben na ontbijt, bad
en aankleden alweer zo moe dat ik voor het tanden
poetsen eerst weer een uurtje moet liggen. Bij de lunch
is tien happen groentesoep de max, dus gooi ik er nog
maar een flesje Nutridrink vol proteïnen tegenaan. Dat
is met drie slokken weg.
En dan toch even naar het souterrain. De bestellingen
uit de Rotshop doen, mail beantwoorden, werken aan
het nieuwe album...
'Vader, er staat een magnetiseur voor de deur,' komt
Wolf naar beneden. 'Die wil jou behandelen.' Tss. 'Nee
bedankt, zeg maar dat ik lig te slapen.'
Ha, en weer een 'laatste wens' vervuld. Veertig jaar geleden
bij de eindmix van mijn singletje Counting Sheep viel
me ineens op dat ik bij het Engelse alfabet de J als djie
uitsprak in plaats van djee. Te laat om er iets aan te doen
en zelfs onze Engelse technicus was het niet opgevallen.
Maar ik bleef het veertig jaar horen. En wat ze toen wel
zeiden - hij duurt te lang, laten we het derde couplet
wegknippen - daar wilde ik niets van weten.
Zo had ik het gemaakt, zo moest het op plaat. Pas later
leerde ik dat je niet moet kijken naar wat je weggooit,
maar naar wat je overhoudt.
Nu, voor het nieuwe album, heeft masterkoning Frans
Hendriks de ie vervangen door de ee van kay. Onhoor
baar. En dankzij de edit komt het liedje mooi onder de
drie minuten en je mist niks.
Met een grote grijns draai ik het mp3tje. Dat ik dit nog
mag meemaken. Ik heb wel een uurtje rust verdiend.
Voor mijn slaapkamer voel ik plotseling een stekende
pijn in mijn borst, krijg haast geen adem. En ik moet
niezen ook. Dat gaat niet met die steek. Zwaar hyper
ventilerend zit ik op bed, ik krijg toch geen hartaanval
of zo? De nies druk ik weg met een zakdoek, de steek
neemt langzaam af. Oef. We zijn er nog. Maar waar kwam
dit nou vandaan? Wat een avontuur, dat doodgaan. Vooral
als je weer wat langer leven mag.
Muzikant Jan Rot (64) is getrouwd met Daan (46). Ze hebben vier kinderen: dochters Elvis (20) en Maantje Piet (10)
en zoons Rover (16) en Wolf (13). In juli hoorde hij dat hij ongeneeslijk ziek is.
'Wat een
avontuur, dat
doodgaan'
40
