We zouden toch
afvallen van dat
niet drinken?
Nu is het zaak dat
we straks de
victorie niet vieren
met drank
Is de lockdown in de droge januarimaand nou in ons
voordeel of juist niet, vragen we ons af. Dat de kroegen
dicht zijn helpt natuurlijk, maar we kunnen de corona-
sleur ook niet meer doorbreken met drank. Ook onwelkome
gevoelens laten zich niet langer verdoven. Onzekerheid,
verveling, verlegenheid: in het koude licht van de nuchter
heid tekent zich van alles af. Maar er is ook meer ruimte
voor positieve dingen, zoals bezinning en concentratie.
Na een paar weken stoppen leer ik mezelf kennen van
een nieuwe, meer ingetogen kant. Ik ben stiller, keer in
mezelf, heb weinig zin in sociale dingen. Omdat ik dan
'toch niet mag drinken', maar ook omdat ik het wel fijn
vind in mijn kalme cocon.
Toch houd ik niet alles af, en op een dag is daar dan de
vuurdoop: een etentje bij vrienden waar de wijn steevast
rijkelijk vloeit. Het hol van
de leeuw. Een avond lang
word ik omringd door
glazen, sla ik de ene cava
(mijn lievelings) na de
andere af en ben ik me
bewust van de situatie:
Ik. Mag. Niet. Drinken.
Althans, ik mag wel,
maar ik doe het niet.
Het is de appgroep die
de doorslag geeft - als
een heilig pact waaraan
ik niet wil tornen.
Bovendien: ik wil niet
die loser zijn die als eerste,
of als enige, de fout ingaat.
Er volgen meer dipjes waar de
groep me doorheen trekt. Als de
Jin Xuan Oolong-thee me de neus
uitkomt, bijvoorbeeld, of als de zin van
het hele experiment me even ontgaat.
Waarom deden we dit ook alweer?
app ik dan. We hebben nu toch wel
bewezen dat we het kunnen? Op die
momenten volgt een bombardement
aan bemoedigende woorden, al dan
niet bruikbare suggesties (Blowen!),
gedichten van beroepsalcoholicus
Charles Bukowski en ironische foto's
van Inspirerende Natuurwandelingen.
De anderen hebben ook veel
baat bij het droogstaan in groepsverband. Zonder
jullie was ik gisteravond waarschijnlijk bezweken,
bekent iemand. Is er eigenlijk een straf voor over
treders? Het antwoord laat niet lang op zich wachten:
Levercirrose?
De appgroep blijkt een vruchtbare mix van support
en klassieke groepsdruk. Hij helpt ons niet alleen om de
fles dicht te laten, maar ook om samen ons alcoholgebruik
te analyseren. We delen op welke momenten we het moei
lijk hebben, hoe we kampen met moodswings en saaiheid,
hoe we triggers weerstaan en hoe tevreden we daarover
zijn. Ik ben blij met deze vorm van groepsgewijze zelf
reflectie. Hoe meer zicht ik krijg op mijn eigen patroon,
hoe meer aanknopingspunten er iets aan te veranderen.
Naarmate de maand vordert, merk ik dat dat ook echt
gebeurt. Zo heb ik een nieuwe gewoonte ontwikkeld: een
groot glas bruiswater met een schijfle citroen als ik eind
van de dag thuiskom. En verdomd, het sleutel-voordeur
moment verliest zijn alcoholische lading. Ook mijn vrien
den ervaren steeds meer voordelen en maken melding
van helderheid, fitheid, tijdwinst en het verlies van toch
nog wat kilo's. En met de eindstreep van de challenge in
zicht zijn we behoorlijk trots. Nu is het zaak dat we straks
de victorie niet vieren met drank, merkt iemand op. Toch
is dat natuurlijk precies wat we doen als Dry January
voorbij is. Iedereen post een foto van het eerste glas dat
hij of zij zich heeft ingeschonken. We proosten op onze
nuchterheid, dat we het allemaal hebben volgehouden,
feliciteren elkaar met onze herstelde levers en delen
de hoop dat er iets van onze inzichten zal beklijven.
Zo'n droge maand, appen we nu, is helemaal zo gek
nog niet. Wat denken jullie? oppert een van ons in de
overwinningsroes. Zullen we 'm na deze avond nog een
maandje extra doortrekken?
Voor het eerst valt er in de vriendengroep een oorver
dovende stilte.
MEZZA 33
