EEN APPGROEP MET VRIENDEN DIE
OOK GRAAG EEN BORREL LUSTEN.
Dat trok journalist PAM VAN DER VEEN
door Dry January heen. 'ik mis het totaal
niet,' appt iemand al op dag één. 'Alles
is lichter, mijn huid straalt en mijn leven
voelt meteen rijker!' Het is sarcastisch
bedoeld.
Na een week hard werken beklim ik de trap
naar mijn voordeur. Als ik mijn sleutels
uit mijn zak haal, doemt voor mijn geestes
oog het gebruikelijke vrijdagmiddagbeeld
op. Hetzelfde beeld verschijnt trouwens
ook op donderdag en woensdag, en oké,
eigenlijk elke dag rond deze tijd. En dan
hoeft het niet eens een werkdag te zijn.
Het is het beeld van een koud glas witte wijn, dat fonkelend
wacht om te worden gedronken. Door mij om precies te
zijn. Het wordt geschonken uit een mooie bedauwde fles
die nu nog in de koeling staat. Als het glas leeg is, zal ik
het nogmaals vullen, en bij het eten waarschijnlijk nog
eens. De wijn brengt me instantontspanning, zet alles
in een gezellige gloed en maakt dat ik nog meer van het
avondeten geniet. Niks mis mee, lijkt me. Als ik het maar
bij die drie glazen houd. Als ik ze maar niet elke dag
neem. En als ik daarnaast op dinertjes of feestjes maar
niet te veel alcohol drink.
Jammer genoeg mislukt het nogal vaak om aan die zelf
gestelde voorwaarden te voldoen. Niet dat ik overdag
al trillend een fles opentrek, stomdronken word, mijn
gezin verwaarloos en de goot zie lonken - ik functioneer
doorgaans prima. Maar alcohol is niet iets dat ik makkelijk
uit mijn leven kan wegdenken. Ik hou van de smaak en
de roes die het geeft, de openingen die het creëert in
gesprekken, het lachen, het uitbundige, het losse. Wat
dat betreft is drank een topdrug. Wat me dwarszit, is dat
diezelfde drug zo verweven zit in mijn patroon. Dat het
zo 'gewoon' is om te drinken, dat het er zo 'bij hoort'. Vaak
vraag ik me niet eens af of ik er wel echt zin in heb. Het is
een automatisme geworden.
Dat een groot deel van mijn vrienden
kring ook wel van een borrel houdt, maakt
het er niet eenvoudiger op. Op onze samen
komsten is aan bier en wijn nooit gebrek.
Sfeerverhogend op het moment, dat zeker
- maar niet op de volgende dag. En dat begint
bij iedereen een beetje te knagen, merken we.
Wordt het niet eens tijd ons drankgebruik
onder de loep te nemen? Te kijken of het niet
een beetje minder kan? Te ervaren wat er
gebeurt als we een tijdje niét drinken?
Dry January lijkt ons daarvoor een goede
ingang. En dan niet ieder voor zich, maar
samen, in een appgroep. Bij wijze van experi
ment, maar ook als serieuze poging om wat
meer bewustzijn te creëren. Door dat in een
groep te doen, kunnen we onze ervaringen
delen en elkaar door de lastige momenten
slepen met steunende woorden en relative
rende grappen. En misschien is er aan het
eind van de rit dan wel iets veranderd.
Geheelonthouders zullen we waarschijnlijk
niet worden, maar op de New Sobriety-trend
meeliften, dat lijkt ons wel wat. In de VS is die
Nieuwe Nuchterheid al een ding: niet radicaal
stoppen, maar flink minderen, met behulp
van 'lotgenoten' die ook zoekende zijn naar
de balans.
Er melden zich twaalf mensen aan bij onze
'zelfeulp-appgroep'. We zien ertegenop én
hebben er zin in. Zelf schrijf ik me ook nog in
voor de nieuwsbrief van IkPas ('Zet je alcohol
gebruik op pauze') en download de app Try Dry,
die aangeeft hoeveel glazen en calorieën ik
dagelijks niet tot me neem. Vooral bevredigend
zijn de vinkjes die ik elke droge dag in de Try
Dry-kalender mag zetten.
Ik mis het totaal niet, appt iemand al
op dag één. Alles is lichter, mijn huid straalt
en mijn leven voelt meteen rijker! Het is sarcas
tisch bedoeld, maar dat neemt niet weg dat
we stiekem best hoge verwachtingen hebben
van ons experiment. Meer focus, gewicht
MEZZA 31
