Vijf jaar na de dood van haar man schreef FEMKE VAN DER LAAN (43)
het autobiografische Aan de randen van de dag - over zeventien jaar
samenzijn met een man die kei-en-keihard werkte, tot het écht niet meer
ging. 'Eberhard maakte geen tijd voor mij, maar ook niet voor zichzelf.'
SHs
-
Achteraf vroeg ze zich af waarom ze het
niet eerder had gezien. Dat haar man
zo ziek was. Dat asgrauwe gezicht, die
snerpende pijn. Maar toen de arts een
MRI vol grijze vlekken liet zien, die
druilerige ochtend in januari 2017, wist Femke van
der Laan onmiddellijk dat het vonnis voltrokken
was, zijn lot bepaald. Ze schrijft over het moment
in haar autobiografische roman, Aan de randen
van de dag:
Eberhard van der Laan had uitgezaaide longkanker,
de ziekte werd pas opgemerkt toen hij als gevolg
daarvan een sleutelbeen had gebroken. Acht maan
den later overleed de populaire burgemeester van
Amsterdam op 62-jarige leeftijd. Zijn lijdensweg
greep menigeen bij de keel.
Aan de hand van 27 straten, locaties die in hun
leven een rol speelden, vertelt Femke van der Laan
het verhaal van hun zeventien jaar samen. Daar
doorheen schemert het publieke bestaan van haar
echtgenoot, zoals zijn kortstondige ministerschap,
zijn benoeming tot burgemeester, zijn laatste toe
spraak tijdens de Dodenherdenking op de Dam, het
moment waarop honderden stadgenoten haar man
toezingen voor de ambtswoning, twee dagen voor
zijn dood. Zij achter de voordeur, wachtend tot het
moment waarop ze haast onhoorbaar namens hem
'dank je wel' zou stamelen.
'Ik had eerst het plan om voor het boek een meer
journalistieke aanpak te kiezen, mensen te inter
viewen,' vertelt ze. 'Daar had ik een fors begin mee
gemaakt, maar dat was niet mijn verhaal. Mijn boek
gaat over ons, over wat wij waren, hoe het was. Dit
is het verhaal dat ik wil laten zien.'
Aan de randen van de dag gaat over ziekte, verdriet
en pijn, maar vooral over liefde. Femke van der Laan
leerde haar toekomstige echtgenoot kennen toen zij
als secretaresse kwam werken bij zijn advocaten
kantoor. Zij piepjong, nog niet wetend wat te doen
met haar leven, hij 23 jaar ouder, al een half leven
achter de rug, met een partner en kinderen. Het kon
niet en het mocht niet en het was niet de bedoeling,
MEZZA 27
'Iedereen die het
heeft meegemaakt,
weet dat het kan:
rouwen en weer van
een ander houden'
Ik wilde zeggen dat hij dood zou gaan, je gaat dood,
en misschien nog hoe absurd dat was, nou ja, zeg,
maar ik zei het niet. Ik legde mijn hand op zijn knie.
'Gaat het?' vroeg ik uiteindelijk.
