Ik leer dat wij allemaal,
op onze eigen manier, een
beetje de weg kwijt zijn
ben. Omdat we allemaal hetzelfde doel hebben maar met
een andere reden, hebben we elkaar genoeg te vertellen.
Door naar andermans verhalen te luisteren, soms verdrietig,
vaak grappig of troostend, leer ik dat wandelen naar San
tiago veel meer is dan de ene voet voor de andere zetten,
en dat we allemaal, op onze eigen manier, een beetje de
weg kwijt zijn.
Terwijl ik mijn kilometers maak door een langzaam veran
derend landschap, leer ik niet alleen iets over pelgrimeren,
maar ook veel over mezelf. Ik ontdek dat ik van stilte houd
en niet van een volle agenda zonder ruimte om te ademen.
Dat ik graag onder de mensen ben zo nu en dan, maar dat
ik leegte nodig heb om op te laden. Ik leer dat huilen niet
voor watjes is en dat angst voelen geen keuze is, maar een
keerzijde van mijn rijke fantasie. Omarmen hoef ik het
niet, accepteren dat het bij me hoort en ermee om leren
gaan wel.
Ik begin te begrijpen waarom ik op die zomerdag in 2017
de bocht uit vloog. Ik zie het verliezen van mijn jeugd
liefde niet meer als iets verdrietigs, maar als iets dat
onvermijdelijk was. Hij en ik pasten allang niet meer bij
elkaar, ook al wilde ik dat toen niet toegeven. Waar mijn
leven eerst gestroomlijnd en compleet uitgestippeld was,
voelt het nu alsof alles open ligt. En hoewel ik het eerst
doodeng vond om los te laten, om niet meer in de mal te
passen, om niet meer hetzelfde te zijn als de rest, merk ik
nu hoe fijn het is mijn eigen weg te gaan, hoe hobbelig die
soms ook is. Van mijn medepelgrims leer ik ook dat het
prima is niet overal een antwoord op te hebben. Want
eigenlijk weet niemand wat-ie doet, we zijn alleen te trots
om het toe te geven.
ERGENS TEGEN HET EINDE VAN DE TOCHT, als Santiago
steeds dichterbij komt en wandelen een gewoonte is
geworden, besef ik dat het me niet uitmaakt of ik het
haal of niet. Hoewel ik mijn oude ik allang achter me heb
gelaten, ergens in die Pyreneeën of misschien daarvoor
al, realiseer ik me ook dat ik die nieuwe versie van mezelf
niet zomaar tegen zal komen tijdens een wandeltocht
richting een kathedraal. Daar heb ik waarschijnlijk mijn
hele leven voor nodig, als het niet meer Is.
In dat opzicht Is het einde van de tocht
(jsjj' slechts het begin, en zal Ik altijd onderweg
zijn. Gelukkig maar, want zonder haarspeld
bochten, nieuwe paden en onverwachte
landschappen zou het leven maar saai zijn.
Onderweg van Bente van de Wouw verschijnt
op 8 februari bij Het Spectrum 20,99
MEZZA 23
