Heleen van Royen
'Hatsjie!'
We zitten met zijn viertjes aan tafel: hoogzwangere Olivia,
haar jeugdvriendinnen Genevieve en Elise en ondergete
kende. We houden een babyshower in de vorm van een
high tea om de komst van Olivia's tweede in kleine kring
te vieren.
'Hatsjoe!' voor de tweede keer nies ik. Braaf in mijn elleboog
uiteraard, toch vliegen er meer spetters in de rondte dan
je zou verwachten.
'Het lijkt wel of ik verkouden aan het worden ben,' zeg ik.
'Mijn neus begint ook te lopen. Het zal toch niet?'
'Als jij nu corona hebt, zijn we allemaal besmet,' merkt
Genevieve droog op.
'Mij kan niks gebeuren,' lacht Elise. 'Ik heb het net gehad.'
'Dat dacht Sam ook,' vertelt Olivia. 'Maar die kreeg het
zes weken later opnieuw.'
Als de meiden weg zijn, vraag ik Bart of hij even een
zelftest bij me wil afnemen. Hij duwt het staafle er altijd
net iets dieper in dan ik.
'Eh, schat...' zegt Bart na een paar seconden. 'De teststreep
is nu al zichtbaar. En de controlestreep moet nog komen.'
'Dat meen je niet.'
Ik spring van de bank en loop naar de tafel.
En inderdaad, ik zie een dikke rode streep. En even later
ook een dikke, rode controlestreep. Voor de tweede keer
in mijn leven heb ik corona.
Van schrik sla ik mijn handen voor mijn mond. Over
mezelf maak ik me geen zorgen, over mijn zwangere
dochter des te meer. In mijn hoofd ga ik razendsnel mijn
contacten na. Elise, Genevieve en Bart zijn zo jong, die
lopen weinig gevaar. Spencer heeft bij ons gelogeerd het
afgelopen weekeinde. Hoe zit het ook alweer met eenjarigen
en corona? Mijn manager Marit is langsgeweest. Met haar
heb ik in de auto gezeten. En o ja, ik ben bij mijn zeventig-
plus buren geweest om naar de paarden te kijken. Gelukkig
hebben we alleen even buiten staan praten.
Ik breng iedereen op de hoogte en zak achterover op de
bank.
'Vannacht slaap jij dus op zolder,' stelt Bart vast. 'Dat moest
ik ook van jou, toen ik corona had.'
'Wist ik veel dat je me al had aangestoken,' antwoord ik.
'Maar wil je dat echt?'
'Tuurlijk niet,' zegt hij. 'We komen er wel weer doorheen.'
Ik ren naar het espressoapparaat en doe de deksel van het
koffiebonenreservoir open. 'Mijn neus doet het nog!' roep
ik opgetogen. 'Hoe fijn is dat?' h
Nadat de GGD de positieve test heeft bevestigd, doe ik g
niets anders dan rekenen en piekeren en appen. Spencer
is in quarantaine gegaan. Olivia en hij ontwikkelen geen
klachten. Bikkel Bart blijft onaangetast onder mijn
snotgeweld en zelftest vier dagen op rij negatief. Ook
al mijn andere potentiële slachtoffers vertonen geen
enkel symptoom.
'Ik snap er niks van,' zucht ik bijna teleurgesteld tegen een
vriend. 'Omikron is toch zo besmettelijk, waarom heb ik
niemand aangestoken?'
'Delen is blijkbaar niet jouw ding,' lacht hij. 'Alles is voor
Bassie.'
MEZZA 7
Schrijver Heleen van Royen (56) woont samen met Bart (35). Ze is moeder van Olivia (29) en
Sam (25) en oma van Spencer (1 jaar) en van twee bonuskleinkinderen van 14 en 12.
'Vannacht
slaap jij dus
op zolder'
CO
