Heleen van Royen
Het jaar is nog vers als ik de begraafplaats oploop.
Schrijver Heleen van Royen (56) woont samen met Bart (35). Ze is moeder van Olivia (29) en
Sam (25) en oma van Spencer (1 jaar) en van twee bonuskleinkinderen van 13 en 11.
Het graf van mijn ouders ligt aan het hoofdpad. Het voelt gek
om over 'mijn ouders' te schrijven. Ik heb ze nooit als stel
gezien. Hooguit als een stel kemphanen dat elkaar geregeld in
de haren vloog tot mijn vaders suïcide in 1978 het pleit voorgoed
beslechtte.
Inmiddels is het 2022. Ik ben 56 jaar, bijna 57, dat heeft mijn
vader niet gered. Ik was dertien toen hij stierf. Hij heeft geweten
wie ik was, maar geen idee wie ik ben geworden.
Mijn moeder kent mij door en door. Zij heeft mijn huwelijken
bijgewoond, haar kleinkinderen volwassen zien worden, mijn
boeken gelezen. Ze heeft Bart nog gekend. Dat hij veel jonger is
dan ik kon ze, ondanks de dementie, goed onthouden.
Ik ga op de marmeren rand van het graf zitten en plaats mijn
voeten op het grijze grind. Uit mijn tas pak ik een thermoskan
met koffie en twee bekers. Zodra ik de eerste slok neem, zit ik
niet langer op het graf, maar op mijn moeders bruine leren bank
in Amsterdam-West.
'Heerlijk, die koffie,' zegt mijn moeder. 'Hoe gaat het met je?'
'Met mij goed,' antwoord ik. 'Maar Harry is overleden.'
'O echt?'
'Ja. Hij leed aan dementie, net als jij, alleen bij hem ging het
veel sneller.'
Oom Harry was de jongste broer van mijn moeder. Ze kwam
uit een katholiek gezin met acht kinderen, van wie er nog drie
in leven zijn: Truus, Jan en Joke. Toeval of niet, deze drie
emigreerden in de jaren vijftig naar Florida, waar ze nog steeds
wonen. Truus is het oudste kind, ze moet dik in de negentig zijn.
'Hoe is het met Afra?' vraagt mijn moeder.
Afra is een van haar zussen. Toen zij een relatie kreeg met een
protestantse man was ze niet meer welkom in het ouderlijk huis.
Pas toen ze de relatie na vijf jaar beëindigde, mocht ze weer
komen. Afra vond de liefde bij een poedel: Porky. Na Porky
volgde Sando, maar nooit meer een man.
'Afra is ook overleden. Harry was haar mantelzorger tot op het
einde.'
'Aardig van Harry.' Mijn moeder neemt de sterfgevallen ter
kennisgeving aan. Groot voordeel van overleden zijn: niets
deert je meer.
Ik giet wat koffie uit mijn moeders beker over het grind en kijk
naar de grafsteen.
'Jij zou nu 91 jaar zijn en papa honderd,' zeg ik met een lichte
zucht.
'Honderd alweer?'
'Ja. Zonder die zelfmoord zou hij nu ook dood zijn, toch? Kleine
kans dat hij de honderd zou hebben gehaald. Al zijn acht broers
en zussen zijn overleden.'
'Ben en Lineke ook?' vraagt mijn moeder. Zij waren jonger dan
mijn vader.
Ik knik.
'Dan mogen we wel aannemen dat hij er nu niet meer zou zijn.'
Mijn moeder en ik zijn het roerend eens. Dat waren we vaak.
'Volgende maand krijg je je tweede achterkleinkind,' vertel ik.
'Olivia loopt op alledag.'
'Kom je dan weer langs?' vraagt ze. 'Om het te vertellen?'
Ik beloof het. De koffie is op, ik stop de bekers in mijn tas.
'Tot dan, vrouwtje.'
'Tot dan, mam.'
5
s
MEZZA 7
Niets deert je
meer als je
dood bent
LU
5
