'MAAR
VAN MIJN
HUIS BLIJF
JE AF
BY De Liefde
'Vijfenveertig jaar getrouwd waren we,
Ria en ik. Verliefd sinds onze opleiding in de
luchtvaart, verloofd na onze eerste vlucht als
steward en stewardess. Ria's werk stopte toen
er kinderen kwamen - drie in drie jaar tijd. Ik
accepteerde een baan op de grond om bij mijn
gezin te zijn. De mooiste jaren van mijn leven.
Ons derde kleinkind was net geboren toen Ria
ziek werd. Negen maanden na de diagnose
overleed ze, in het huis waar we ons hele
huwelijk woonden. Met haar dood stopte ook
mijn leven. Ik wist niet hoe het moest, alleen
zijn. Had het nog nooit gedaan. Het bleek
nooit te wennen, ook na zes jaar niet. Zonder
met me te overleggen, schreven mijn dochters
me in op een datingsite. Diezelfde week nog
had ik bericht van drie bevallige dames.
Mijn eerste biertje met een van hen voelde als
verraad. Ria was de enige vrouw met wie ik
ooit samen was, voor mijn gevoel had ik haar
stoel vergeven. Dat ik de zegen had van mijn
kinderen om verder te gaan met mijn leven
hielp wel. De date kreeg geen vervolg, maar
het was een goede oefening. En zo reageerde
ik vol goede moed op Coby, een weduwe. Het
begrip voor elkaars verdriet schiep een band.
Acht jaar na de dood
van zijn vrouw gaat
Peter (76) op een
datingsite. Bevallige
dames genoeg, maar
ze moeten niet aan de
spullen van zijn
overleden vrouw
komen.
Ik vond het niet erg dat haar trouwfoto's in
haar huiskamer hingen, maar toen ze na een
paar afspraakjes bij mij kwam eten, schrok ze.
Alles in mijn huis is precies hetzelfde als toen
Ria er nog woonde. Zelfs haar kleren hangen
nog in de kast. "Doe toch weg, pa," zeggen de
kinderen regelmatig, maar ik wil het verleden
niet wissen. Ria's aanwezigheid voelt troostend.
Daar past best een nieuwe vrouw bij. Alleen,
Coby wilde niet zitten op de bank van Ria,
laat staan slapen in haar bed. Onzin, vond
ik, er had al meer dan zes jaar niemand meer
in gelegen. Op haar verzoek stopte ik Ria's
kleding in een doos. Ook voor mijn gemoeds
rust; ik moest er niet aan denken dat Coby in
de peignoir van mijn vrouw naar beneden zou
komen. Maar toen ze ook Ria's inrichting
wilde aanpakken, had ik er tabak van.
Ik dronk wat met de een, at wat met de
ander. Mijn kinderen hadden gelijk: het verjoeg
de eenzaamheid. Maar ook de volgende vrouw
die bleef plakken, de gescheiden Rosa, begon
na een maand al over hoe ik volgens haar te
veel in mijn verleden leefde. "Ria zal altijd
deel van me uitmaken," antwoordde ik. Dat
was iets anders dan letterlijk bij haar aan de
eettafel zitten, oordeelde Rosa na een halflaar.
Waarop ik ook haar de deur wees. Sinds kort
heb ik omgang met een dame die recentelijk
haar man heeft verloren. Zij begrijpt hoe
moeilijk afscheid nemen is. "Ze liggen altijd
tussen ons in," merkte ze onlangs op. "Fijn
hè." Ik voorzie een mooie toekomst samen.'
MEZZA 45
De echte namen van
Peter, Ria, Coby en Rosa
zijn bij de redactie
bekend. Wil je ook praten
over je relatie?
mezza@dpgmedia.nl
o
O
Z)
cc
I
co
Z)
I
co
LU
I
