'Mijn vriend zei: als je zo
moet huilen, waarom
moet dit dan van jezelf?'
'Er zijn lastige onderwerpen waar we graag
over willen schrijven, zoals de toename van
huiselijk geweld tijdens corona. Maar dan
willen we wel de juiste toon aanslaan. We
plaatsen liever niets dan een net niet gelukte
grap die alleen maar kwetsend is. En soms
valt een luchtig bedoeld stuk alsnog verkeerd.
We hadden laatst de grap over een moeder
die alleen het slechtste voor haar kind wil
- om het gegeven dat moeders altijd het beste
voor hun kind willen op de hak te nemen.
Iemand reageerde toen met: 'Sommige
mensen moeten gewoon verkracht worden.'
Dan denk ik: dit is een satirisch platform.
Ga ergens anders heen met je vrouwenhaat.'
Hoe ga jij daarmee om?
'Ik kan daar totaal niet mee omgaan. Ik lees
geen comments meer. Maar als echt veel
mensen boos zijn, dan reflecteer ik wel op
wat ik heb gedaan. En doe het de volgende
keer beter. Ik probeer mezelf ook voor te
houden: het is niet persoonlijk, mensen
vinden wat ik maak niet leuk. Meestal heb
ik er een dag last van, de volgende dag moet
het over zijn.'
'Iemand leerde me daar de 11 uur-regel. Als je
een goede avond hebt gehad, mag je daar tot
11 uur de volgende ochtend van genieten. En
van een slechte avond mag je tot 11 uur balen.
Daarna moet je weer door met je leven. Dat
lukt niet altijd, maar het is wel een goede regel.'
Lukte het je na die desastreuze avond met
tweehonderd man?
'Toen duurde het wel wat langer. Pas later,
toen ik een comedydocent sprak, kon ik die
avond loslaten. Hij zei: dit maakt iedere come
dian een keer mee. "Doodgaan noemen we dat.
Dus nu mag je jezelf een echte comedian noe
men." Toen kon ik weer verder met optreden.'
Toch weer doorgaan na zo'n drama. Wat drijft je
dan?
'Ik hou gewoon heel erg van het gevoel van
mezelf overwinnen, als ik van tevoren niet
weet of het gaat lukken. Om een idee te hebben,
dat uit te voeren en af te maken. En ik vind het
leuk andere werelden te ontdekken. Ik heb
stand-upcomedy uitgeprobeerd, heb nieuwe
vaardigheden geleerd, ben een andere versie
van mezelf geworden. Terwijl ik altijd dat
stemmetje in mezelf hoorde: je kan dit niet.
Het is heerlijk die stem ongelijk te geven. Te
denken: het is misschien niet perfect, maar
zie je wel dat ik het kan.'
wat als hij crimineel wordt, een
oorlogsmisdadiger of game-
verslaafd? Of het verdriet toen
hij nog maar twee dagen oud was.
'Nu is hij nooit meer zo klein als
op de eerste dag!' huilde ik. Ik
was er oprecht kapot van. Dat is
nu bij ons een running gag. 'O nee,
hij wordt nooit meer zo klein als
gisteren!"
'Dat proberen we wel. Ik loop bij
voorbeeld vaak naar huis vanaf het
station met mijn sleutelbos als een
boksbeugel in mijn handen
geklemd, om iemand aan te vallen
als ik zou worden lastiggevallen
- geen idee wat ik dan precies met
die sleutels moet doen, maar toch.
Ik heb hier een grap over geschre
ven, over hoe je 's nachts toch de
straat op kan met een samoerai
zwaard als sleutelhanger. Toen
kreeg ik vragen van mensen: is dat
zo, voel jij je dan zo bedreigd? Dat
is interessant, want zo werd een
onderwerp als straatintimidatie
bespreekbaar. Het is geen oplos
sing voor het probleem, maar het
maakt het wel zichtbaar.'
28
Sla je de plank ook weleens mis?
Is dat iets wat je hebt geleerd in je stand-up-
tijd?
En in je werk? Lenen alle onder
werpen zich voor een grap op
bijvoorbeeld De Pin?
