'Het ergste wat kon gebeuren, was
gebeurd. Mijn zus Mo en ik hadden
niets meer te verliezen'
Sorry dat ik nog niet
online ben,' klinkt
Suzanne wat verhit
aan de telefoon. 'Het
lukt me niet bij de
Zoom-link in mijn
mailbox te komen.
Mijn telefoon is afgelopen zomer
in Albanië gehackt, ik heb nog
steeds problemen met mijn mails
binnenhalen. Diepe ellende.' Een
paar minuten later verschijnt ze
in beeld. Warme lach. Leesbril in
de ene hand, woelend door haar
haren met de andere hand. 'Hèhè,
gelukt.'
De zangeres was in Albanië voor
de opnames van het 22ste seizoen
van Wie is de Mol? dat 1 januari is
begonnen. 'Dat land heeft mijn
hart veroverd: mooier dan Zuid
Frankrijk, lekkerder eten dan
in Italië, de oudste cultuur van
Europa, de liefste mensen die je
je kunt voorstellen.'
'Ik heb iedereen verteld dat ik voor
Omroep MAX twee pilots van een
nieuw reisprogramma mocht
presenteren.' Lachend: 'Voor BNN-
Vara had natuurlijk niemand dat
geloofd, maar dit ging erin als
zoete koek. "Echt iets voor jou."
Mijn vrouw Minka kende de waar
heid, en ik kon het onmogelijk
geheim houden voor Mo, mijn
zus. Als we elkaar niet zien, bellen
we elkaar minstens drie keer per
dag.'
'Ook niet, haha. Zij is veel te slim
om zich iets op de mouw te laten
spelden. "Maar mam, waarom
kunnen we niet facetimen als je
in het buitenland bent?" Gelukkig
kan ze goed haar mond houden.'
'Dat gaat me heel gemakkelijk af. Niet alleen
vanwege een dreigende claim. Al ben ik een
enorme flapuit met het hart op de tong, ik kan
goed geheimen bewaren. Vrienden, familie,
maar ook onbekenden in de kroeg storten
vaak hun hart bij me uit. Alsof er op mijn
voorhoofd staat: vertel me je verhaal. Dan
kijken ze me verschrikt aan: waarom vertel
ik je dit allemaal? Dat weet ik ook niet, maar
ik vind het mooi en lief, dat je het doet.
Volgens mijn vrouw ben ik een magneet.'
Wat veroorzaakt die aantrekkingskracht,
denk je?
'Ik straal kennelijk vertrouwen uit. Mijn
vrienden noemen me de fixer. Ik vind het
heerlijk ruziënde mensen weer bij elkaar
te brengen. Zorgen voor de mensen die ik
liefoeb, is mijn grootste drijfveer. Hun geluk
heeft mijn hoogste prioriteit. De laatste jaren
voel ik me weleens uitgeput van al het zorgen
en dreig ik soms om te vallen. Ik heb rust
nodig maar kan niet stilzitten. Ik probeer het
wel, tijd voor mezelf maken, in mijn eentje
naar de stad voor een kop koffie of een film,
maar mijn to-dolijst wint altijd. Er is altijd
wat te doen: boodschappen doen voor mijn
ouders, een cadeautje kopen, gordijnrails
ophangen.'
'Dat geloof ik niet. Het is vooral angst om
tekort te schieten. Ik wil niemand teleurstellen,
en aan alle verwachtingen voldoen. Terwijl
ik besef dat die verwachtingen alleen in mijn
eigen hoofd leven. Niemand legt ze me op. Ik
moet nog steeds leren lief voor mezelf te zijn.
Het enige moment dat ik echt kan ontspannen
is op reis. Niet dat ik dan continu stilzit. Om
zeven uur spring ik uit bed, ga de omgeving
verkennen, boodschappen doen en ontbijt
voor iedereen maken.'
'Ik ben een oermoeder. Het was als kind al
mijn grootste wens: moeder worden. Het werd
helaas een slopend proces. Ik heb dertien
jaar geprobeerd zwanger te worden en heb
verschillende ivf-behandelingen gehad. Drie
keer kreeg ik een miskraam. Steeds weer die
hoop en de teleurstelling. Lood
zwaar. Een eenzame strijd ook.
Niemand kan begrijpen wat je
echt voelt. Al was het voor mijn
naasten ook pittig om machteloos
aan de zijlijn toe te kijken.'
Hoe hield je dat dertien jaar lang
vol?
'Niet zeuren en treuren, en door
gaan. Het idee dat het niet zou
lukken liet ik niet toe. Ik kan me
nog goed herinneren dat ik bij
mijn eerste ivf-behandeling in de
wachtkamer van de gynaecoloog
een poster zag over het stille
verdriet van ongewild kinderloos
zijn. Ik zei tegen mijn vrouw: je zal
diegene maar zijn bij wie het nooit
lukt. Zoveel jaar later bleek ik dat
zelf te zijn. Toen ik dat eindelijk
onder ogen durfde te komen,
begon het rouwen. Zoveel pijn.
Ik ben in die tijd een paar keer
naar een medium geweest. "Maar
jij hebt wel degelijk kinderen
gekregen," zei ze. "Ze waren even
bij jou en zijn nu bij je zus die voor
ze zorgt." Mijn zus Caroline en
haar man zijn bij een helikopter
ongeluk om het leven gekomen
toen ik 22 was. Het klinkt zweverig,
maar ik vind het een mooie
gedachte dat mijn kinderen nu
bij haar zijn.'
'Als jij geen kinderen kunt baren,
laat mij dat dan alsjeblieft voor je
doen, zei mijn vrouw. Minka had
die wens zelf niet, ze heeft het
vooral voor mij gedaan. Nu is ze
er heel trots op dat ze mij moeder
heeft gemaakt, want anderhalf jaar
later werd Uma geboren. Ik werd
overspoeld door een diep gevoel
van herkenning. Alsof we elkaar
al veel eerder hadden ontmoet.
Ze schreeuwde alles bij elkaar en
werd in een couveuse gelegd voor
14
Met welke smoes ben jij voor de
opnamen een maand naar het
buitenland vertrokken?
En je veertienjarige dochter?
Hoe lastig is het om verder niks te verklappen?
Is het onrust die je drijft?
Zorgen zit diep in je verankerd.
Inmiddels ben je moeder van Uma.
